37-letni Dan Kaspersen wraca do małej rodzinnej wioski na pogrzeb brata, który umiera w tajemniczych okolicznościach. Jacob zostaje znaleziony martwy na podwórzu gospodarstwa, które odziedziczył po rodzicach. Wszelkie poszlaki wskazują na samobójstwo. Dan właśnie skończył odsiadywać wyrok za usiłowanie przemytu narkotyków i próbuje na nowo odnaleźć się w rzeczywistości. Jednak ostracyzm społeczny i niechęć otoczenia mocno dają mu się we znaki. Dręczy go pytanie, czy brat na pewno odebrał sobie życie? Dlaczego? Co takiego wydarzyło się podczas jego nieobecności? Niespodziewanie w życiu głównego bohatera pojawia się Mona, dzięki której pobyt w Skogli okazuje się trochę bardziej znośny. Dan zaczyna wertować rzeczy brata i z wolna wszystkie skrywane dotąd tajemnice wychodzą na światło dzienne. Czy odkupienie win poprowadzi go do prawdy? Czy każdy człowiek zasługuję na drugą szansę? Powieść kryminalna w połączeniu z obyczajowością mało­mias­tecz­kowe­j Norwegii przypadnie do gustu wszystkim czytelnikom ceniącym sobie świetny pisarski warsztat i zajmujące opisy przyrody.

30-letnia Ester Nilsson, poetka i inte­lekt­uali­stka­, zostaje poproszona przez naukowe pismo o artykuł o sztuce Hugo Ranka, artysty, którego ekspresja znajduje ujście w wideo-arcie. To jedno zdarzenie odmieni ustabilizowane życie Ester i stanie się początkiem nowej drogi, która krętą ścieżką poprowadzi bohaterkę w nieznane. Pewna siebie kobieta stanie się niewolnicą swoich uczuć, które zaczną się wymykać racjonalnym pobudkom. Ester zakocha się w artyście, którego niek­onwe­ncjo­naln­y sposób bycia może imponować, ale również odpychać. Z jednej strony Hugo ją przyciąga, z drugiej zaś ciężko go zaakceptować. „Bez opamiętania” to powieść o miłości i odrzuceniu, o potrzebie bliskości i straconych złudzeniach. Powieść o nadziei, którą „trzeba zagłodzić na śmierć, by nie uwodziła i nie oślepiała swojego żywiciela”. Przede wszystkim jest to jednak książka o wolności, o tym jak uczucia krępują niezależność, i jak ciężko jest nam zmierzyć się z tą prawdą.

Uppsala, ciepła majowa noc. Miastem wstrząsają zamieszki na tle rasowym, jedna z głównych ulic zostaje zdemolowana, słychać chrzęst tłuczonego szkła, rumor i jazgot w natarciu. W jednym ze sklepów zostaje znalezione ciało młodego mężczyzny. Kim jest ów młodzieniec? Dlaczego patrol policji nie zareagował na zgłoszenie? Czy przejeżdżający tamtędy taksówkarz mógł widzieć sprawcę? Dlaczego irański nastolatek następnego dnia budzi się ze strachem w oczach? Inspektor policji Ann Lindell przejmuje dochodzenie, i wraz z grupą zapadających w pamięć policjantów, próbuje rozwikłać zagadkową zbrodnię, a przy okazji uporządkować swoje życie osobiste, które dzieli miedzy wspomnienia byłego ukochanego, a opiekę nad małym synkiem. Kjell Eriksson ukazuje współczesne konflikty wynikające z braku tolerancji i umysłowej ciasnoty. Obyczajowa sceneria powieści w niczym nie ustępuje jej wątkowi kryminalnemu. Współczesne miasto ze swoimi tajemnicami, szybka, wielowątkowa akcja. Brawurowa, zręcznie poprowadzona intryga i zakończenie, którego chyba nikt nie będzie się spodziewał czynią z prozy Erikssona gratkę na zimowe wieczory. Finalista nagrody dla najlepszej powieści roku Szwedzkiej Akademii Literatury Kryminalnej.

Javier Mallarino to rysownik, którego satyry zdobią gazety od kilkudziesięciu lat. Właśnie spodziewa się dużego benefisu, będącego nadarzającą się okazją do spojrzenia na swoje dotychczasowe życie i zrewidowania jego priorytetów. Poznajemy bohatera o niezwykle krytycznym oku, który staje się sumieniem swego narodu. Jako wnikliwy obserwator współczesności Ameryki Łacińskiej za pomocą kreski i ołówka, komentuje bieżące wydarzenia dostrzegając ich miałkość, aksjologiczne bankructwo, czy niskie pobudki, którym ulegają politycy. Moralne wątpliwości i dwuznaczne motywacje są nastrojami na trwałe wpisanymi w jego pracę. Javier Mollarino próbuje jakoś prze­wart­ości­ować­ swoje życie wobec zdarzenia z dalekiej przeszłości, które nagle wraca po latach. Czy jedna sytuacja z przeszłości zmieni jego pogląd na swoje rzemiosło? Powieść Vásqueza rozgrywa się we współczesnej Bogocie i opowiada o sile mediów, jej zasięgu i konsekwencjach. Ale również o zawiedzionych nadziejach, skomplikowanych uczuciach, granicach własnej niezależności.

W swojej nowej książce Eric-Emmanuel Schmitt stawia pytania o naturę miłości. Interesuje go przede wszystkim to, co sprawia, że ludzie łączą się w pary. Powierzają sobie wzajemnie swoje losy, budują razem coś wspólnego. Francuski autor zastanawia się nad fenomenem szeroko pojmowanej miłości i wszelkimi perypetiami z tym związanymi. Powieść zbudowana jest z listów, jakie wymieniają byli kochankowie, którzy spędzili ze sobą kilka ładnych lat. Ale czy to już jest ostateczne? Czy jest jeszcze być może choćby cień nadziei na ich pojednanie? „Panować można – pisze Schmitt – nad tym, co się myśli, ale nie nad tym, co się czuje”. Towarzyszymy Adamowi, który jest pewny, że byłby w stanie uwieść każdą kobietę i Luizie, marzącej o uczuciu wyjątkowym, tworzącym trwałą i nierozerwalną wieź między dwojgiem bliskich sobie ludzi. Łącząca ich korespondencja jest wciągająca, a o uczuciach nie mówi się tu sztampowo. Autor stara się przedrzeć przez morze tradycji i tekstów opisujących fenomen miłości i powiedzieć coś świeżego. Czy mu się udaję? Myślę, że tak. Książkę czyta się z przyjemnością, dobrze leży w dłoni. Jest zabawna i lekka, zaś historia przekonywująca. Jak pisze Schmitt: „Miłość musiała zostać wynaleziona po to, żeby dodać życiu poezji”.