Leo Millar, wzięty malarz w wyniku wybuchu miny na ogarniętym wojną domową Cyprze, traci żonę i synka. Wraz z ich utratą dalsza egzystencja traci dla niego sens. Leo przestaje malować, zaczyna się upijać by zasnąć, męczy się w pustym mieszkaniu w Paryżu. Targany poczuciem winy, myślami samobójczymi trafia na prawie bezludną wysepkę u wybrzeży Normandii. Poznaje tam obdarzonego intuicją księdza, widuje tajemniczą postać chłopca, doświadcza pełnych intensywnych emocji spotkań z walczącą z własnymi demonami klarnecistką. Powoli zaczyna odzyskiwać nadzieję i równowagę. „Malarz nadziei” to powieść o powrocie wiary w sens życia i istnienia. Głęboka wrażliwość w kształtowaniu obrazów przyrody i niezłomna wiara w człowieka, czynią z powieści Desoto świadectwo ludzkiej wielkości wobec przeciwności losu.

Barret Meeks jest gejem, którego właśnie opuścił kochanek. Przechadzając się nocą przez Central Park spostrzega na niebie dziwne światło, którego proweniencja jest bardziej zagadkowa niż nam się wydaje. Mieszka wraz ze swoim bratem Tylerem, podrzędnym muzykiem i barmanem, który pracuje nad piosenką dla swej ukochanej, chorej na nowotwór, Beth, w skromnym mieszkaniu na peryferiach Nowego Jorku. Barret poszukuje jakiegoś uzasadnienia dla własnego istnienia i zastanawia się nad rolą transcendencji w życiu człowieka, nawiązując kolejne romanse, dzieląc swój czas na pracę w sklepie z odzieżą, i inwestowanie w swój rozwój. Tyler próbuje napisać muzykę, która niosłaby wytchnienie i pocieszenie, a jednak cały czas zapada się w odmęty narkotycznego nałogu. Z kolei Beth po krótkiej remisji swojej choroby, doświadcza jej ze zdwojoną siłą. „Królowa śniegu” to powieść o poszukiwaniu sensu we własnym życiu, o próbie określenia go wobec jakiejś transcendencji. To książka o walce z własnymi ułomnościami i demonami, gdzie obyczajowe tło w niczym nie ustępuje najlepszym partią dialogów. Cunnigham udowadnia, że pomimo tego, że życie jest prze­dsię­wzię­ciem­, którego wyniki nie rekompensują kosztów, to ostatnia i tak zawsze umiera nadzieja. „Kosmos mruga tylko do tych, którym nikt nie uwierzy”.

„Czarny Anioł” to opowieść o skomplikowanych losach, krętych ścieżkach życia i zawiłych meandrach kariery scenicznej niepodrabialnej piosenkarki, Ewy Demarczyk. Książka przybliża nam postać zupełnie odrębnej, osobnej artystki, która słynęła ze swej bezk­ompr­omis­owoś­ci. Autorki książki przedstawiają nam w miarę pełny obraz artystki, poczynając od początków w Piwnicy pod Baranami, poprzez triumfy na festiwalach piosenki krajowej (Opole, Sopot), po występy w renomowanych klubach (paryska Olympia, gdzie grali chociażby The Beatles, nowojorska Carnegie Hall) i zagraniczne trasy koncertowe, obejmujące kilka kontynentów. Skomplikowane losy Ewy Demarczyk są historią artystki, która w imię własnej sztuki nie idzie na żadne ustępstwa. W książce znajdziemy mnóstwo wypowiedzi na temat piosenkarki, sporo świetnych anegdot. I wyznań: „Nigdy nie lubiłam publicznie występować – przyznawała Ewa Demarczyk po latach. – Oczywiście oprócz momentów, kiedy śpiewam. Czuję wtedy, jak zaczynam panować nad widownią i jej uczuciami. To jedyny rodzaj władzy, jaki mi odpowiada”.

Narratorka powieści, której imienia nie poznajemy, wprowadza nas w historię kilku pokoleń kobiet ze swojej rodziny. Czytamy o wojennych, tułaczych losach prababki Stanisławy, o perypetiach babci Aby, i matki Marianny, której niezłomna walka o wolność Ukrainy została przy­piec­zęto­wana­ śmiercią. Panorama losów i historii owych kobiet wpisana jest w zmieniające się tło XX wiecznej Ukrainy, zaś miasto Lwów ze swoja przebogatą architekturą, staje się jednym z bohaterów powieści, którego uliczki i zabytki zostają z dużym znawstwem oddane w powieści. „Dom z witrażem” to opowieść o skomplikowanych mechanizmach historii, jej dziwnym zwrotom i kolejom. To książka o wchodzeniu w dorosłość, o próbie zdefiniowania własnej tożsamości na podstawie wspomnień i rodzinnych historii. To w końcu literatura o rodzącym się uczuciu i fascynacji, które połączy narratorkę książki z Mikołajem – dojrzałym mężczyzną, którego drogi w przeszłości przecięły się ze ścieżkami Marianny. To rzecz o wspólnej fascynacji sztuką i pragnieniu wolności.

Ostatnie dni ciepłej jesieni, połowa października 1926 roku w Zamościu. Rejent Lesman przynosi na komendę zakrwawioną rękawiczkę, która okaże się własnością Anny Wołkońskiej, uczennicy miejscowego gimnazjum. Czy dziewczyna zaginęła? Dlaczego? Co stało się z ciałem ofiary? Młody aspirant Zygmunt Maciejewski zaczyna swe pierwsze śledztwo, które ma przysporzyć mu uznanie i upragniony awans. Łatwa z pozoru sprawa przynosi kolejne trudności, a wyjaśnienie tajemniczego zaginięcia, wcale nie okazuje się tak oczywiste jak z początku mogło się zdawać. Półświatek Zamościa, rozmaite persona spod ciemnej gwiazdy, ciche lokaliki i odrapane speluny, śledztwo, które na prośbę komisarza ma zostać po cichu przeprowadzone i z miejsca zamknięte. Czarny kryminał Marcina Wrońskiego czyta się z przyjemnością, zaś kapitalnie oddane obyczajowe tło lat Międzywojnia znakomicie dopełnia obrazu całości.