Dziś zapraszamy do przeczytania recenzji książki „Za niebieskimi drzwiami” Marcina Szczygielskiego. Akcja powieści rozpoczyna się w chwili, gdy 12-letni Łukasz z mamą wyjeżdżają na wakacje. W trakcie tej podróży ulegają wypadkowi. Chłopiec musi przejść wielomiesięczną rehabilitację nogi, a jego mama nie budzi się ze śpiączki. Bohater historii trafia pod opiekę starszej sąsiadki, nazywanej przez niego Cebulką. Kiedy myśli, że już gorzej nie będzie, w jego życiu pojawia się ciocia Agata, o której istnieniu nie miał pojęcia. I choć łączą go z kobietą więzy krwi, tak naprawdę jest dla niego obcą osobą. Zrozpaczony chłopiec wyjeżdża z nią do oddalonego o wiele kilometrów od Warszawy Brzegu, do pensjonatu o nazwie „Wysoki klif”. Zostaje zakwaterowany w pokoju, w którym kiedyś mieszkała jego mama. Bardzo się w tym miejscu nudzi, ale pewnego dnia, zupełnie przypadkiem, odkrywa, że za drzwiami jego pokoju kryje się inny świat. Nic już nie będzie takie jak było, a na pewno już nie będzie nudno. • Mogłoby się wydawać, że koncept z równoległym światem czy wymiarem jest wtórny, ponieważ podobne rozwiązania były wielokrotnie wykorzystywane choćby u E. Nesbit w „Historii amuletu”, czy też w „Lwie, czarownicy i starej szafie” C. S. Lewisa. Nic bardziej mylnego! Posiłkując się znanym już motywem, Marcin Szczygielski stworzył niebanalną, oryginalną historię dla młodzieży. W książce pojawiają się przerażające momenty niczym z horroru oraz mnóstwo elementów fantastycznych. To co także zasługuje na uznanie czytelników, to zaskakujące zakończenie tej historii. • Drodzy rodzice, jedno jest pewne. Po lekturze książki pana Szczygielskiego wasze dzieci będą pukać w swoje drzwi. Postukajcie z nimi, może czeka za nimi niesamowita przygoda… • Kamila Sośnicka

Kto choć raz miał tę wspaniałą okazję porozmawiać z panią Kosmowską, ten wie, że ma najszczerszy uśmiech i niesamowite poczucie humoru. O tej drugiej zalecie dowiaduje się też każdy, kto zna twórczość tej autorki.Książka „Kolorowy szalik” uwydatnia jeszcze inną cechę pisarki – wrażliwość. • „Kolorowy szalik” to dwa, niepowiązane ze sobą opowiadania. W pierwszym, do szkoły w małej wsi Dąbrówka, przybywa nowy chłopiec. Tomek jest cichy, często nieobecny w szkole, ciągle nosi kolorowy szalik, przez co zyskuje przezwisko Pieszczoch. Nowa klasa nie przyjmuje go zbyt serdecznie do swego grona, często go wyśmiewa i z niego żartuje. Jedynie Marysia, córka bibliotekarki, nawiązuje z nim nić porozumienia, która malutkimi kroczkami przeistacza się w przyjaźń. Niestety nie na długo… • To opowiadanie porusza naprawdę trudny temat, jakim jest śmierć, na dodatek śmierć przedwczesna. Autorka odważyła się uśmiercić swojego bohatera, by uzmysłowić młodym czytelnikom, że tak wygląda prawdziwy świat, i że czasem trzeba „się zatrzymać, aby poznać czym naprawdę jest ból, cierpienie, tęsknota”1. Tym zabiegiem chciała jednocześnie uświadomić to, że „kiedy ktoś ważny odchodzi, to nigdy do końca”2. • Drugie opowiadanie, zatytułowane jest „Dziwne spodnie”. Dla odmiany ta historia rozgrywa się w Warszawie. Do szkoły trafia nowy chłopak, Michał. Z racji tych swoich dziwnych, niemodnych spodni również nie zyskuje przychylności wśród nowych kolegów i koleżanek. Ale to właściwie nie on, a Emilka jest główną bohaterką. Dziewczyna od początku, kierując się przede wszystkim zazdrością o uwagę swojej przyjaciółki, nie akceptuje „Nowego”. Jej argumenty przeciwko Michałowi są oparte na stereotypowym myśleniu. • Bohaterowie tego opowiadania są w wieku, kiedy najbardziej liczy się zdanie rówieśników. Każde dziecko chce należeć do jakiejś grupy, być przez nią akceptowany i lubiany, bez względu na to jak wygląda, jaki status materialny prezentują jego rodzice itp. Dlatego tak bardzo ważne jest, by uczyć swoje dzieci tolerancji i otwartości na drugiego człowieka. Można to robić chociażby tak, by przeczytać swemu dziecku tę właśnie historię. • Na zakończenie dodam tylko, że po raz kolejny przekonuję się, że książka o dość skromnym formacie, może zawierać w sobie tak wiele walorów: literackich, edukacyjnych, estetycznych (tu również ukłon w stronę Emilii Dziubak za przepiękną, idealnie wpasowaną w klimat pierwszego opowiadania ilustrację). I ponownie dokonała tego Barbara Kosmowska. Chapeau bas! • 1 Gorzko, Barbara Kosmowska. • 2 Kolorowy szalik, Barbara Kosmowska. • Kamila Sośnicka

Dziś przedstawiam książkę Barbary Kosmowskiej „Panna Foch”, napisaną z myślą o młodzieży. Tytułowa bohaterka to nastoletnia Pola, zwana także Bobikiem, która zupełnie nie cieszy się z przeprowadzki z Warszawy na wieś. Ma pretensje do rodziców, że w ogóle nie zapytali jej w tej kwestii o zdanie. W nowym miejscu zamieszkania ciągle chodzi naburmuszona. Jest jej smutno, że w Warszawie zostawiła całe swoje dotychczasowe życie: szkołę, przyjaciółkę Kingę, koncerty Jasona Barbera i obiekt swoich westchnień – Julka. I taką właśnie nadąsaną dziewczynę z miasta poznaje jej rówieśnik, Janek, który w swoim dzienniku nazywa ją Panną Foch. Ona zaś jest mniej subtelna i nazywa go w myślach Pryszczatym. W opowiadaniu występuje także zawsze pełna pozytywnej energii Ania oraz wyniosła i cyniczna Ama. Jak się okazuje i Janek, i Ama mają swoje problemy. I to bardzo poważne problemy… • Zarówno nowe znajomości Poli, jak i dotychczasowa przyjaźń z Kingą pokażą, że nie wolno oceniać ludzi po pozorach, że myślenie stereotypami może być bardzo krzywdzące oraz, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. • Nie sposób nie wspomnieć też o dużo młodszym rodzeństwie Poli, bliźniakach – Fasolce i Groszku, którzy co prawda nie odgrywają jakiejś istotnej roli w perypetiach głównej bohaterki, ale zostali umieszczeni na kartach książki przede wszystkim po to, by wnieść sporą dawkę humoru. Dało to genialny efekt, gdyż powieść mówi o naprawdę ważnych sprawach, ale nie pozostawia wrażenia mora­liza­tors­kieg­o ględzenia, którego przecież nikt, a szczególnie młodzież, nie lubi. • Ciepła, dowcipna pozycja, która uzmysławia, jak pochopne osądy mogą zranić drugiego człowieka oraz pokazuje, że czasami stawiamy na piedestał ludzi, którzy zupełnie na to nie zasługują. • Kamila Sośnicka

Greta musi na rok przenieść się z Warszawy do ojca, do małej miejscowości Wilmowo. Rodzice Grety rozwiedli się, a jej ojciec założył nową rodzinę, ma żonę Annę i córkę Lilkę. Na szczęście szybko aklimatyzuje się zarówno w nowym domu, jak i w szkole. Poznaje Igora, Nitkę i Milenę. Ta ostatnia to chodzący ideał – wzorowa uczennica, aktywna we wszystkich akcjach charytatywnych, ładna i lubiana. Niestety dziewczyny nie przypadają sobie do gustu, ponieważ obie darzą sympatią Igora. Okazuje się, że łączy je coś jeszcze – skrywane tajemnice. • Jako, że nasza Biblioteka jest świeżo po wizycie Barbary Kosmowskiej, pozwolę sobie, na luźne zacytowanie słów pisarki, dotyczących „Obronić królową”. Autorka starała się nakreślić jak najbardziej wiarygodne postacie nastolatków wraz z problemami, które pojawiają się w czasie dojrzewania, ale również z kłopotami, które z dojrzewaniem nie mają nic wspólnego. Często przecież jest tak, że młodzież płaci za złe wybory, kłopoty czy niepowodzenia dorosłych. Powieść miała być przyjemna do czytania, ale nie naiwna. Miała pokazać właściwe wzorce i jednocześnie zaintrygować. I tak też się stało, czego dowodem jest wyróżnienie w IV Konkursie im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży. A my możemy jeszcze dodać, że ta i inne pozycje pani Kosmowskiej cieszą się ogromnym zain­tere­sowa­niem­ naszych czytelników. • To ostatnia recenzja w ramach cyklu „Tydzień z Barbarą Kosmowską”, ale mogą być Państwo pewni, że niejednokrotnie jeszcze zaprezentowana zostanie książka tej autorki, którą cenimy za całą twórczość i darzymy szczególną sympatią. • Kamila Sośnicka

Jest to pozycja, która przedstawia wiele interesujących ciekawostek o kulturze, religii oraz rasach występujących na świecie. Dowiemy się z niej tego jak wyglądają, w co ubierają się, jak spędzają wolny czas czy w jakich domach mieszkają poszczególni obywatele świata. Autor pokazał w swojej książce jak bardzo wieloracy jesteśmy, zarówno pod względem wyglądu, jak i stylu życia czy mentalności. Zaprezentowanie tych różnic nie wynika jedynie z celów informacyjnych. Peter Spier chce uzmysłowić młodym czytelnikom, że mimo wszystkich tych rozbieżności, wszyscy jesteśmy ludźmi, zasługujemy na szacunek oraz godne życie, według swoich tradycji i przekonań. Co więcej, twórca wręcz podkreśla, że właśnie ta rozmaitość sprawia, że świat jest taki piękny, kolorowy i ciekawy. • Całość dopełniają barwne, drobiazgowe, a nawet, pokusiłabym się na stwierdzenie, fotograficznie dokładne ilustracje. • Książka jak najbardziej godna polecenia. Nie tylko buduje erudycję dziecka, ale uczy poważania, tolerancji i zrozumienia dla inności. • Kamila Sośnicka