Keiko Furukura to tytułowa dziewczyna. Keiko ma 36 lat i jest singielką. Pracuje w konbini (18 lat) – sklepie, który można by porównać do naszej Żabki. Keiko jest osobą bez pomysłu na życie, wycofaną, aspołeczną. Pracę w sklepie traktuje jako priorytet. Często bierze nadgodziny i zastępstwa. Poza pracą nic się dla niej nie liczy. Sama stwierdza, że jest bardziej pracownikiem konbini niż człowiekiem. Jej rówieśniczki mają już poukładane życie według obowiązujących standardów – mąż, dzieci, dom (nie 20-metrowa klitka), saty­sfak­cjon­ując­a praca. • Wydawać się może, że ten styl życia jest charakterystyczny dla Japończyków. Pewne analogie znajdziemy też w naszym środowisku korpo, gdzie większy jest wskaźnik singli niż osób w stałym związku. Być może taka samotność to też sposób na życie. • ~KD

Lubicie podróżować? Zapewne też lubicie dobrze zjeść… • Zapraszam Was do lektury książki Urszuli Arter i Wojciecha Koronkiewicza po Podlasiu i Suwalszczyźnie. Jest to kontynuacja wcześniej napisanej przez Koronkiewicza książki „Podlasie zdrowo zakręcone. Podróż po krainie niezwykłych ludzi i zapomnianych smaków”. • Po przeczytaniu aż chce się eksplorować opisane miejsca, porozmawiać z bohaterami tych opowieści i posmakować tamtejszych specjałów. • ~KD

"Droga do Wszechświata" opowiada o zdumiewających wynikach współczesnych badań naukowych, które ujawniają naturę naszej rzeczywistości, często zaskakującą i zupełnie sprzeczną z naszą intuicją."

Choć książka pełna jest zapachów, smaków i dźwięków, które wielu z nas pamięta z wakacji spędzanych u dziadków, to jednak daleko jej do sielskości wsi i beztroski dzieciństwa. Narratorka – 11-letnia dziewczynka – z całą rodziną obowiązkowo kolejny raz wyjeżdża na lato na wieś. • Wiel­opok­olen­iowa­ rodzina gniecie się przez dwa miesiące w ciasnym domku. Każdy próbuje jak najmniej boleśnie przetrwać ten czas. A nie jest to łatwe, ponieważ przy takim niedostatku przestrzeni, kiedy nawet potrzeby fizjologiczne trzeba załatwiać w obecności krewnych, ujawniają się i potęgują wszelkie animozje. • W patriarchalnym świecie władzę niepodzielnie sprawuje dziadek –tyran, władca, boski demiurg, który nie liczy się absolutnie z nikim. Lekceważy swoją żonę, pogardza synową i wnukami. „Musieliśmy wychodzić, żeby przeżyć” – tak mówi bohaterka o sytuacji w domu. Czas wakacji dla nikogo nie był odpoczynkiem i relaksem, lecz walką o przetrwanie w toksycznej atmosferze, równie gorzkiej i trującej jak mąka z domieszką kąkolu.

Andrés Barba sprytnie skomponował historię, w którą moglibyśmy spokojnie odebrać jako reportaż. Na ulicach 200-tysięcznego San Cristóbal pojawiają się bezdomne dzieci, które z pojedynczych grupek zaczynają tworzyć zorganizowaną społeczność. Owa społeczność początkowo nie wzbudza żadnego zainteresowania ze strony mieszkańców miasta. Gdy dochodzi do coraz zuchwalszych czynów ze strony małoletnich – napaści, a później morderstw – „dzieci dżungli” wywracają poukładany świat. • Atmosfera opowieści jest gęsta i nieprzyjemna. Tak samo czuli się klubowicze po lekturze dzieląc się na spotkaniu swoimi wrażeniami. Chaos, który opisał Barba czuć niemal na wyciągnięcie ręki. Anarchia, którą wprowadzają dzikie dzieci potęguje zło, które rozprzestrzeniło się po „świetlistej republice”. • ~KD