"Droga do Wszechświata" opowiada o zdumiewających wynikach współczesnych badań naukowych, które ujawniają naturę naszej rzeczywistości, często zaskakującą i zupełnie sprzeczną z naszą intuicją."

Choć książka pełna jest zapachów, smaków i dźwięków, które wielu z nas pamięta z wakacji spędzanych u dziadków, to jednak daleko jej do sielskości wsi i beztroski dzieciństwa. Narratorka – 11-letnia dziewczynka – z całą rodziną obowiązkowo kolejny raz wyjeżdża na lato na wieś. • Wiel­opok­olen­iowa­ rodzina gniecie się przez dwa miesiące w ciasnym domku. Każdy próbuje jak najmniej boleśnie przetrwać ten czas. A nie jest to łatwe, ponieważ przy takim niedostatku przestrzeni, kiedy nawet potrzeby fizjologiczne trzeba załatwiać w obecności krewnych, ujawniają się i potęgują wszelkie animozje. • W patriarchalnym świecie władzę niepodzielnie sprawuje dziadek –tyran, władca, boski demiurg, który nie liczy się absolutnie z nikim. Lekceważy swoją żonę, pogardza synową i wnukami. „Musieliśmy wychodzić, żeby przeżyć” – tak mówi bohaterka o sytuacji w domu. Czas wakacji dla nikogo nie był odpoczynkiem i relaksem, lecz walką o przetrwanie w toksycznej atmosferze, równie gorzkiej i trującej jak mąka z domieszką kąkolu.

Andrés Barba sprytnie skomponował historię, w którą moglibyśmy spokojnie odebrać jako reportaż. Na ulicach 200-tysięcznego San Cristóbal pojawiają się bezdomne dzieci, które z pojedynczych grupek zaczynają tworzyć zorganizowaną społeczność. Owa społeczność początkowo nie wzbudza żadnego zainteresowania ze strony mieszkańców miasta. Gdy dochodzi do coraz zuchwalszych czynów ze strony małoletnich – napaści, a później morderstw – „dzieci dżungli” wywracają poukładany świat. • Atmosfera opowieści jest gęsta i nieprzyjemna. Tak samo czuli się klubowicze po lekturze dzieląc się na spotkaniu swoimi wrażeniami. Chaos, który opisał Barba czuć niemal na wyciągnięcie ręki. Anarchia, którą wprowadzają dzikie dzieci potęguje zło, które rozprzestrzeniło się po „świetlistej republice”. • ~KD

Shaker Heights, miasteczko na obrzeżach Cleveland. Społeczeństwo, które w nim mieszka ma wszystko z góry zaplanowane w myśl konceptu „planned community”. To trochę taki american dream w mini­mali­styc­znym­ wydaniu. • W „Małych ogniskach” poznajemy rodzinę Richardsonów żyjących właśnie w myśl idei „amerykańskiego snu”. Z drugiej strony pojawia się samotna matka, artystka, Mia Warren z córką Pearl – obie przemierzające USA starym Volskwagenem Golfem, stan po stanie, od miasta do miasta. Światy Richardsonów (idylliczny) i Warrenów (wagabundów) zderzają się właśnie w tym wyidealizowanym miasteczku. Obserwujemy fascynację i zazdrość, potrzeba zmiany statutu społecznego, dowartościowania – Izzy, młodsza córka Richardsonów lgnie do Mii, artystki, zaś Pearl Warren chce być częścią tego amerykańskiego snu. • Ta opowieść właściwie opiera się na matczynych fundamentach. Elena i Mia. Dwa przeciwległe światy. Jest też Bebe Chow, koleżanka z pracy Mii – Chinka, nielegalna imigrantka, która walczy o odzyskanie córki, którą zostawiła na schodach budynku lokalnej straży pożarnej. Jest Linda McCullough – która z kolei zaadoptowała porzucone chińskie dziecko. • Celeste Ng opowiada nam, że gdzieś w każdej społeczności są konflikty, te tytułowe małe ogniska. Ogniska, które nie dogasają. To od nas zależy czy i w ogóle je zagasimy. • ~KD

Autorka w swoim reportażu zaprasza czytelnika do Qaanaaq i Siorapaluk – dwóch wysuniętych najbardziej na północ miasteczek Grenlandii ( autonomiczne terytorium zależne Danii). Z lektury dowiedzieliśmy się jak wygląda codzienność w krainie wiecznych mrozów, gdzie nie ma szpitala, uniwersytetów a nawet kanalizacji. Głównym źródłem utrzymania są połowy i polowania. Historie bohaterów oraz obrazy jakie poznajemy, są poruszające, to co wyróżnia ten reportaż to szczerość , autorka skupia się na tym co dla tych ludzi jest ważne, brak stałego dochodu, trudne warunki życia – z tego powodu lokalna społeczność się kurczy. Mieszkańcy doskonale rozumieją swoje trudne położenie, ale nie wyobrażają sobie życia gdzie indziej. • ~EF