Autorka poprzez swoją książkę przybliża czytelnikom rzeczywistość peerelowską, opowiada o niej w sposób wyjątkowy, bez sentymentalizmu, ironicznie, z chirurgiczną precyzją. Akcja powieści nie jest złożona. Do Rodzinnego miasteczka z czasów PRL-u przyjeżdża pisarz Koli, by dokończyć książkę (akcja rozgrywa się w latach 1955-1989, a także początkowo w 2003 roku). Spotyka tam dawnych znajomych, a wśród nich Metkę. Jak pisze autorka: „Metka to inna stylistyka – pogranicze zepsucia, szczypta dekadentyzmu, odrobina groteski, trochę palącej ironii, a do tego czułość i namiętność….Karmi się też tym , co drugi ma w głowie, jego poglądami, wiedzą, kompleksami, nawet strachem.” To właśnie ona, a także dawni znajomi z dzieciństwa stają się głównymi bohaterami jego książki. Bohaterów poznajemy przez pryzmat tego, co wie na ich temat Koli, przywołując wspomnienia z dzieciństwa, podwórkowych zabaw, młodości i pierwszych miłości. Odsłania rzeczywistość peerelu – otchłań nonsensu, tępoty i przemocy. W trakcie spotkania Klubowicze dzielili się swoimi wspomnieniami, które przywołała lektura „Julita i huśtawki”. Czytelnikom podobały się odniesienia do prawdziwych wydarzeń ze świata. Był to sentymentalny powrót do przeszłości. Polecamy EF

Tematem dyskusji była książka „Szwecja: gdzie wiking pije owsiane latte” dwóch popularnych blogerek Aldony Hartwińskiej i Mileny Zaremby, która wywołała burzliwą dyskusję. Autorki tej publikacji opowiadają czytelnikom o Szwecji i szwedzkiej codzienności (m.in. kosztach życia, edukacji, ubezpieczeniach, tradycjach i wielu innych sprawach.) Słysząc o Szwecji, od razu kojarzymy ten kraj z Nagrodą Nobla lub z Ikeą, jednak nie do końca zdajemy sobie sprawę, ile szwedzkich wynalazków używamy każdego dnia. Szwedzi to naród zdyscyplinowany, dbający o swój kraj, piękną przyrodę, szanujący własną prywatność. • Publikacja nie do końca spodobała się wszystkim klubowiczom. Jest bardzo subiektywna, autorki unikają krytyki Szwecji, natomiast nie skąpią jej wobec Polski (a przecież każdy kraj oprócz mocnych stron ma też swoje problemy). Omawianą książkę trudno uznać za reportaż, bardziej jest zlepkiem blogów. Jej dużym minusem jest brak mapy, jest też dość chaotyczna, choć napisana w lekkim stylu.ef

Co może pójść nie tak? Czy może być gorzej? Nie zawsze jest tak jak sobie coś zaplanujemy. • „Niespokojni ludzie” to historia napastnika i zakładników, która rozgrywa się w kamienicy szwedzkiego miasteczka. Zarówno przestępca, zakładnicy jak i policjanci prowadzący sprawę okażą się nieszablonowi. Opowieść przedstawiona przez Backmana jest nietuzinkowa. Jak się okaże, paradoksalnie, czytelnicy będą kibicować rzekomemu przestępcy. I paradoksalnie cała historia skończy się happy endem. Dla wszystkich. • „Niespokojni ludzie” w opinii wszystkich klubowiczów okazała się udaną powieścią i godną polecenia.

John Hooper, brytyjski dziennikarz, rezydujący w słonecznej Italii, opisał mieszkańców Półwyspu Apenińskiego, ich życie, zwyczaje, obowiązujące, często pełne kontrastów, prawa, ciekawostki. • Klubowicze w trakcie spotkania wymienili się też spostrzeżeniami i wrażeniami w oparciu o własne doświadczenia związane z Italią. • Można powiedzieć za jedną z najbardziej znanych w XX w. włoską dziennikarką i pisarką Orianą Fallaci: „To taki podzielony kraj, nasza ojczyzna. Tak sekciarski, tak zatruty przez stare waśnie plemienne!”. I niech ten fragment z „Wściekłości i dumy” tejże autorki posłuży za puentę.

Patchwork na cztery historie • Tematem rozmowy podczas marcowego spotkania DDK „Skorosze” była książka Joanny Bator „Gorzko, gorzko”. Powieść laureatki Nagrody Literackiej „Nike” wzbudziła wiele emocji i stała się zarzewiem gorącej dyskusji. Wprawdzie nie wszystkim przypadły do gustu naturalistyczne opisy, których Bator nie skąpi czytelnikowi, jednak nie przesłoniło to nam tego, co stanowi istotę powieści. Pasjonująca historia czterech kobiet żyjących w różnych czasach i dziedziczonej przez nie z pokolenia na pokolenie traumy nie pozwalają przejść obojętnie żadnemu miłośnikowi książek. Tym, co mocno spaja losy bohaterek, jest krępujący je łańcuch samotności i utraty, który skutecznie uniemożliwia im doświadczenie w pełni miłości i wolności. Udaje się go przerwać dopiero najmłodszej z nich, Kalinie. Powieść po mistrzowsku doprawiona szczyptą czarnego humoru, groteski i realizmu magicznego jest przystępna w odbiorze mimo poruszanych bolesnych i zawikłanych spraw.MP