O "Dziewczynie..." było strasznie głośno w tamtym roku - hit bestseller i w ogóle szaleństwo. A wrażenia? Jak dla mnie - baby oczytanej i osłuchanej - pomysł na powieść fajny, ale czy to aż taki szał? Oto Rachel, już rozwódka, bezrobotna pijąca dziewczyna, która marnuje życie na kursowaniu pociągiem do Londynu (ok. 57 minut) i z powrotem (ponad 66 minut) okłamując siebie i lokatorkę, że dojeżdża do pracy!!! Której tak na prawdę nie ma, a do czego wstydzi się przyznać. Kursując pociągiem obserwuje domy. W jednym z nich mieszkała z Tomem, teraz Tom mieszka z nową żoną, ma dziecko... i Rachel zazdrości. Za każdym razem gdy wypije za dużo (czyli co wieczór i co noc) wydzwania do Toma, żali się bełkotliwie w słuchawkę telefonu nie zważając nawet czy odbiorcą jest automatyczna sekretarka, czy człowiek...Do tego dochodzi poranny kac i próba ostawienia alkoholu lecz...życie jest tak trudne dla słabej Rachel, że pić musi co dzień...Przy okazji dochodzi obserwacja innego domu, innej pary i wyobrażanie sobie ich idealnego życia, co w konsekwencji okazuje się mrzonką tej dwójki. Scott i Megan, bo o nich mowa, to małżeństwo ludzi milczących. Ich obraz spoza szyb wygląda może i idealnie lecz wystarczy otworzyć okno, by ujrzeć ich twarze...Ich samotność...I dochodzi do tragedii. • Pomysł ciekawy, fascynujący, ciekawiący ciągiem dalszym, ale ksiązkę można przeczytać i podać dalej. Nie musi stać w domowej biblioteczce. • Jedyne co polecam - KAROLINA GRUSZKA jak olektor. • Dobrze się słucha;)

Niby nowy Jo Nesbo...niby to nie faktycznie taki jak Nesbo, bo daleko mu do mistrza. Zachęcona opiniami i reklamami, wzięłam... i 3 szybkie wieczorne czytania wystarczyły, by stwierdzić, że jeden tytuł i wystarczy. • Motyw i sam pomysł świetny - lecz poza tym rządzi szablon. Komisarz ma córkę / dziennikarkę/, ta oczywiście też prowadzi śledztwo. I w konsekwencji sama wpada w tarapaty - ląduje w bagażniku i ...OCh ACH cudem z niego wychodzi. A co najlepsze, nawet spętana potrafi się w tym bagażniku rozpętać. Toż to fenomenalna girl. I biegnie tam, gdzie morderca chce, choć go przy niej nie ma. No ŚMIECH jest.... • Wielka szkoda, bo najgorsze jest tylko ostatnie 80 stron. poczatek boski...

Genialna część (już 4) o przygodach fryzjera damskiego, któremu daleko do schludnego noszenia się, a tym bardziej do prowadzenia wysokiej klasy salonu fryzjerskiego. Jednemu i drugiemu daleko do jako takiego wyglądu, nie mówiąc o prowadzeniu się;) I niestety nasz fryzjer znowu zostaje wplątany w intrygę. A oczywiście zaczyna się niewinnie. Do zakładu wchodzi małolata Quesito z prośbą o znalezienie Romóla Przystojniaka, dawnego znajomego z... ośrodka ludzi myślących inaczej od normalnych, gdzie doktor Sugranes sprawował władzę a tegoż żaden nie darzył sympatią. Ale, wracajmy do akcji. Romólo planuje nadzwyczajny skok i proponuje udział naszemu fryzjerowi. Ten, uczciwy do bólu i wierny, no też tak raczej, odmawia, aczkolwiek rozważa. I na drugi dzień Romólo znika, a pojawia się Quesito i swoimi ślepiami małej słodkiej dziewczynki jadającej lody Magnum i nic poza tym, prosi Fryzjera, by go odszukał. A ten, człek o miękkim sercu, godzi. I tak od kłębka do wariatkowa...co się tutaj dzieje, to komedia w najlepszym wydaniu. Zakład prosperuje idealnie, drzwi są ciągle zamknięte a na klienta czeka się z utęsknieniem, ale nie ma tego złego. Można czasem zostawić go pod opieką kogoś nawet i obcego... Fryzjer poznaje rodzinę z Chin, która prowadzi sklep na przeciwko i do którego to drzwi się wiecznie otwierają, a naiwni klienci kupują wszystko co widzą - a są tam cuda niezbadane. A mając leciwą sylwetkę i jadając tylko przy okazjach, nasz fryzjer zostaje zapraszany na obiady, co mu się niezmiernie podoba. Chińczycy są tak mili, że kłaniając się w pas czasem nawet walą nosem w kolana. • Jest i fenomenalna siostra naszego wariata, Candida, "dama" lekkich obyczajów, choć do damy jej daleko, ale daje tym, co płacą. Candida jest potrzebna, wciela się w samą Angelę Merkel, kanclerz Niemiec. Ale to sprawa najwyższej wagi państwowej!!! Zapobiegają zamachowi!!! I nawet upadek z tarasu Candidy-Merkel podczas przemowy nie jest w stanie naruszyć jej melonów i jej samej. Ale to nic. Fryzjer do całej akcji poszukiwać Romóla najmuje akordeonistkę, kumpla udającego martwy posąg i dostarczyciela pizzy, którzy grosza nie dostają, bo pracodawca tylko nożyczki może zaoferować i to co najmniej tępe, a groszem nie śmierdzi. Ale akcja i działania tej grupy osiągają swój cel pod każdym szerokim łukiem... • Niebywała powieść. Zawsze czytając perypetie fryzjera damskiego odnoszę wrażenie, że Mendoza pisząc rechota pod nosem. Nie możliwością jest czytać i nie śmiać się, o powadze nie wspomnę. Każda część jest bezbłędna, każda na wysokim poziomie. Wyobraźnie Eduarda nie ma granic i to jest największym mistrzostwem pisarza. Mendoza, rocznik 43ci a bawi się jak chłopiec. Majstersztyk w 1001%.

Klasyka literatury. "Must read" każdego mola książkowego.Klasyka i perła wydawnicza. • Dzieło uniwersalne, zawsze aktualne i zawsze dające nowe odkrycia czytelnicze. • "Wyznaję" to wirtuozeria. Poznajemy Adriana Adrevola (zaprzyjaźniłam się z nim, zakumplowałam...razem bawiliśmy się figurkami Carsona, razem podsłuchiwaliśmy rozmowy ojca skryci za kanapą w jego biurze, do którego Adrian nie miał łatwego dostępu, razem dorastaliśmy - mimo, że Adrian był jedynakiem...niekochanym, niechwalonym, nieprzytulanym.... Dzieckiem, za które rodzice decydowali w całej rozwiązłości - o wykształceniu, o przyszłości o karierze...). Adrian staje się muzykiem, do czasu gdy odkrywając w sobie pasję i polot do nauki języków (zna ich ok.15), porzuca skrzypce i zostaje profesorem filozofii... Jakże życie potrafi bawić się planami ludzkimi. Przyjaciel Bernat - zmagający się z pisaniem powieści skrzypek orkiestry, którego próbki tekstu pierwszy czytał Adrian i który zawsze krytykował to, co Bernat naskrobał... • Pan Ardevol prowadził sklep z antykami i cennymi wydawnictwami. Uczył syna wartości każdego z nabytków, okraszał eksponaty historią, zabraniał dotykać. Jak się okazało po jego tragicznej śmierci, wiele w rzeczy nabył nielegalnie, za co zabrała się potem Pani Ardevol... Lecz czym jest pasja i obsesyjna namiętność gdy mówimy o przyziemnych księgach rachunkowych? Rodzina Ardevol żyła wokół dzieł, okazów, wokół sztuki "najwyższych lotów". Adrian docenił to dopiero z czasem. Po latach we własnym mieszkaniu ułożył wszystkie "białe kruki" według kategorii dokonując tym samym Biblijnego Stworzenia Świata w 6 dni/ choć sam był niewierzący/. • I miłość....musi być w tym świecie uczucie do kobiety, bo czymże by było życie? Jest Sara, która po latach zostanie u boku Adriana... Do samobójczej śmierci, gdy Adrian usłyszy dźwięk telefonu... i ten telefon Adrian będzie słyszał przez kolejne 4 lata... co stanie się zaczątkiem choroby. Wykształcony profesor zacznie tracić pamięć, kontakt z rzeczywistością, z najbliższymi... • Cabre napisał niezwykle klimatyczną powieść. • Bawi się latami osadzając cenne skrzypce Viala, które stanowiąc oś powieści, trafiając do rąk różnych postaci...stają się częścią życia rodziny Ardevol. Wspaniałe dzieło, które trzeba smakować. Nie dla każdego - nie dla szukających tempa i akcji - dla tych, którzy potrafią docenić dobrą literaturę z najwyższej półki, • 11/10 Geniusz

Szczery obraz kobiet i ich potrzeb. Potrzeb przytulenia, bycia ładną, bycia potrzebną... Każda z nas ma czasem nikłe marzenia tak niby prozaiczne a tak często nie do zdobycia. Niebywałe kino Wasilewskiego to obraz tak szczery, że przejmuje lękiem, bo mimo upływu lat nadal jesteśmy takie same...