Moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Joanny Bator. Czy zaliczam do udanych? Tak. Na początku, przez pierwsze rozdziały nie porwała mnie, nie zachwyciła, tylko nudziła...Dopiero później nabrała rozpędu i mnie zainteresowała, wciągnęła, pochłonęła, że nie mogłam się oderwać. • Książkę jak najbardziej polecam.

Książka wciąga już od pierwszych stron. Jest pełna napięcia, emocji. Czytając czułam dreszcze przechodzące po plecach i miałam wrażenie, że ktoś stoi za mną i patrzy się na mnie.

Piękna i wzruszająca powieść o prawdziwej miłości.

Jest to pierwszy tom cyklu, który bardzo mi się podobał. Dla tej książki zarwałam noc i nawet się nie spodziewałam, że tak się właśnie stanie z czego się bardzo cieszę. • Książka ta wciąga niesamowicie do ostatniej strony, a zwroty akcji, które bywają niespodziewane zapierają dech w piersiach. Czytając zżyłam się bardzo z bohaterami, śledziłam ich losy z zapartym tchem, a nawet widziałam to wszystko ich oczami, wydawało mi się , że jestem jednym z nich i przeżywam to co oni. Uwielbiam to uczucie. Już dawno żadna książka mnie tak nie porwała i nie wywołała takich uczuć i emocji. Pora najwyższa wziąć się za następny tom, a raczej tomy.

Bardzo ciepła, piękna i wzruszająca historia 3-letniego chłopca dotkniętego chorobą autyzmu i jego mamy. Książka ta jest pełna uczuć, miłości i emocji z tym związanych, a także potrzebie zrozumienia. Autorka pokazała nam trudy życia codziennego osób zmagających się z tym problemem, a także to jaki wpływ na chorobę ma kontakt ze zwierzętami.