Wydawać by się mogło, że książkę napisał sam Jerzy Urban albo jego poplecznicy z gazety "Nie". Wulgarny, pretensjonalny język, wszyscy bohaterzy klną jak szewcy, nawet ci o jakimś poziomie inteligencji. Napisana jest zresztą z taką manierą jak informacja prasowa czy kronika kryminalna. Tylko na ostatniej stronie jest jakaś niespodzianka, natomiast cała powieść jest przewidywalna jak chude mleko w kartonie. W sumie jestem totalnie zaskoczony wysoka oceną czytelników. U mnie uzyskała jedną z najniższych ocen przeczytanych wielu książek.

Reklamowana jako bestseller "New York Timesa" i kryminał psychologiczny jest w istocie jakimś bełkotem zupełnie niezrozumiałym dla przeciętnego czytelnika. Czasami miałem wrażenie, że była nagrywana na magnetofon w jakimś delirium tremens przez naćpanego do granic możliwości narkomana i potem przepisana. Skutecznie odstraszyła mnie od lektury innych powieści tego autora.

Zachęcony opiniami Kinga i Cobena zacząłem czytać tego gniota. Najwyraźniej autorzy podobnej literatury nie chcą oceniać negatywnie konkurentów, a piszą pochwalne panegiryki. Bełkot bohaterki po narkotykach i ciągłe rzyganie bez powodu zmusił mnie do odrzucenia książki. Chyba po raz pierwszy zdecydowałem nie doczytać książki do końca. Jestem zniesmaczony poziomem.

Literatura jak z XIX wieku jakaś nieznośna maniera pisarki do tego stopnia, że ciężko było mi dokończyć powieść.

Dałem sie złapac na reklamę na okładce, że jest to njalepszy szwedzki kryminał ostatnich lat. Tymczasem to nudy na pudy i ciągnący sie jak ruski miesiąć.