'Dzień jasny, wesoły, nie idziemy dziś do szkoły...' - kolejna z cyklu ekologicznych baśni muzycznych z przesłaniem o dbaniu o środowisku z przyjemnymi piosenkami w tle.

Przeurocza bajeczka dla tych najmłodszych o wielkiej przyjaźni Mruczka z Azorem z dużą ilością pouczających morałów jak na małe gabaryty książeczki, które są bardzo umiejętnie i nienachalnie wplecione w treść. Ilustracje Eli Śmietanki dodają wiele sympatii głównym i nie tylko bohaterom, podkreślając zalety całości.

Po kilku recenzjach oczekiwałam raczej słabej pozycji, ale srodze (acz pozytywnie!) się rozczarowałam. Nie jest to co prawda bibliografia ani obszerna, ani drobiazgowa (co może bywać męczące), ale jest jak najbardziej merytoryczna. Ciekawym zabiegiem - zwłaszcza dla czytelnika, który na kilku biografiach Eugeniusza Bodo zjadł już zęby - jest rozpoczęcie książki od opisu ostatniego etapu życia i śmierci aktora, co jest bardzo odświeżającym elementem całości lektury. Jest to po prostu dobra pozycja, a autor w niektórych miejscach trochę dywaguje, trochę dopowiada i szuka, ale nie są to nachalne momenty i raczej trzyma się potwierdzonych faktów. Książka ucina się nagle tak samo jak nagle zostało przerwane życie Eugeniusza Bodo - zaskakująco - pozostawiając czytającego z głębokim poczuciem nies­praw­iedl­iwoś­ci i przejmującego smutku, rozmyślając co by było gdyby...

Jedna z tych przy­gnęb­iają­cych­, ale prawdziwych opowieści o zawiłych i nigdy nie tylko jednoznacznych historii bezdomnych - właściwie nie ma to aż tak dużego znaczenia czy akcja ma miejsce w Japonii czy w każdym innym zakątku ziemi, choć aspekt japoński jest tutaj interesująco wyeksponowany oraz wielokrotnie dokładniej wyjaśniany w przypisach. Podczas lektury na czytelnika spada smutna, choć jednocześnie oczywista prawda, której mimo ciągłego oddalania od siebie jest świadomy, że pomimo prowadzenia uczciwego życia wypełnionego ciężką pracą, poświęceniem i wytrwałością i tak nie spotka nas za to nagroda, wręcz możemy zostać boleśnie doświadczeni, a nasz wkład w życie społeczne zacznie być jedynie dla tego społeczeństwa ciężarem. Mimo takiej końcowej lekcji i takiego morału, książka mogłaby zostać poprowadzona dalej - czytelnik odnosi wrażenie, że autor przerywa w połowie narracji, która z każdą stroną zaczyna się bardziej rozmazywać i jest coraz bardziej ogólna.

Świetna muzyczna interpretacja tekstów Kornela Makuszyńskiego, a większość genialnego opracowania prezentuje narrator Henryk Boukołowski, a do tego efekty dźwiękowe naprawdę działają na dziecięcą i nie tylko wyobraźnię.