Przede wszystkim piękne wykonanie piosenek przez Joannę Sobieską w roli Królewny, ale Maciej Damięcki w roli Rycerza również zapada w pamięć.

Sympatyczna opowieść według Rudyarda Kiplinga z char­akte­ryst­yczn­ą rolą Piotra Fronczewskiego jako Słonia, a i najmłodsi dowiedzą się kapkę o historii człowieka pierwotnego.

Na początku wydawało mi sie, że być może książka jest zbyt poważna dla dzieci, właściwie nie dysponuje żadnymi ilustracjami, jedynie na początkach rozdziałów, a wiadomości o poszczególnych podróżnikach przekazywane są niezwykle merytorycznie, choć oczywiście po dziecięcemu i przystępnie zawoalowane. Wrażenie to minęło po pierwszych kilku rozdziałach (być może potrzebowałam czasu by zainstalować się skutecznie w uniwersum Pawła Wakuły), by potem cała rodzina słuchała z wypiekami na twarzy dalszych losów wielkich odkrywców. Książka naprawdę rozciąga się od czasów pierwszych wysiłków podróżniczych pra-człowieka do współczesności i jakimś cudem autor zmieścił to wszystko w 235 stronach żadnym odkrywcom nie ujmując i nie skracając rozdziałów, a do tego dodatkowo zachęcając czytelników do samodzielnych odkryć.

Książka naprawdę przedziwna w swojej formie. Po pierwsze, absolutnie nie jest to pozycja o Eugeniuszu Bodo, a już na pewno nie tylko o nim. To lekki zbiór wybranych informacji i wspomnień o przedwojennych artystach kabaretowo-rewiowych, ich wojennych i powojennych losach, z mnóstwem fotografii i fragmentów artykułów z przedwojennej prasy, co jest z pewnością ogromnym plusem. Czy książka jest zła? Nie do końca, choć z pewnością tytuł myli czytelnika. Jest to z pewnością lektura dla kogoś, kto posiada już podstawy wiedzy o światku artystycznym międzywojnia i chciałby zrelaksować się przy czymś nies­komp­liko­wany­m i przyjemnym. Z pewnością jest tu zbyt mało merytorycznych informacji i ciut za dużo błędów by od tej książki zaczynać poszerzanie wiedzy w tym zakresie, choć wywiady i rozmowy autorki z artystami u kresu ich życia to wyróżniające się perełki, dla których warto do tej książki zajrzeć.

Postępującą eskalacja obrzydliwych zachowań głównego bohatera raz po raz sprawiała, iż w trakcie czytania zaczęłam się obawiać zakończenia tej powieści w formie jeszcze bardziej hedonistyczno-zwierzęcego finału. Mimo to, linia fabularna zdaje się z premedytacją prowadzić na samo dno, by na koniec móc pewnie się od niego odbić zyskując nową perspektywę. W istocie, nadzieja, a w dalszej kolejności cierpliwość są największą bronią, którą możemy skierować w stronę strachu i beznadziei. Kto wie co złego, ale też bezgranicznie dobrego i czystego czai się w czeluściach naszych serc?