Znalazłam kiedyś tę książkę na półce w sypialni rodziców. Wzięłam z ciekawości, przeczytałam kilka rozdziałów, i zaczęło mnie to coraz bardziej wciągać. Czytałam ją na lekcjach pod ławką, a gdy nauczyciele to zauważali i sprawdzali, co to takiego, tylko patrzyli na mnie z nieukrywanym zdziwieniem. Ale pozwalali mi kontynuować lekturę. Przynajmniej oni zachowali resztki godności, nie to co inni uczniowie – wytrzeszczali oczy, zaczęli mnie traktować jak wariatkę. A ja nie wiedziałam, o co im chodzi, gdyż jak dla mnie książka Popkina i Strolla była naprawdę ciekawa i godna uwagi. I dalej tak uważam. Od tej pory przeczytałam już dość sporo pozycji o tej tematyce, jednak z tą jestem szczególnie związana. To właśnie od tej książki rozpoczęła się moja przygoda z filozofią. • Naprawdę rzetelna, treściwa, bez zbędnego przynudzania, lania wody czy zbyt zawiłego tłumaczenia.

John Ronald Reuel Tolkien, jak to on zresztą miał w zwyczaju, napisał świetną książkę. Co prawda jest ona jedną z milionów powieści fantasy, a jednak tak wybija się przed szereg. Mistrz stworzył wspaniałe, idealnie wręcz dopracowane uniwersum, świat, w który po pierwszym wejściu utonie się całkowicie i już nigdy nie wyjdzie. Historia Bilba Bagginsa urzekła tysiące ludzi na całym świecie, w tym mnie, piszącą tę recenzję i niemogącą w pełni wyrazić swojego zachwytu. Tego wspaniałego dzieła nietuzinkowego pisarza nie da się opisać słowami – żeby je pojąć, trzeba po prostu przeczytać i przepaść...

Po „Dumę i uprzedzenie” sięgnęłam w momencie, gdy zaczęły mnie denerwować monotonne wątki miłosne w kultowych powieściach fantasy – ot, praktycznie zawsze jedno i to samo, a jak nie, to i tak niezwykle podobne do innych. Postanowiłam więc sięgnąć po jakiś znaną, cenioną klasykę romansu. I tak właśnie natrafiłam na powieść Jane Austen, o której już wcześniej słyszałam, jednak dopiero niedawno postanowiłam sprawdzić, o co w ogóle chodzi. I, muszę przyznać, naprawdę pozytywnie się zaskoczyłam. Na samym początku, kiedy zorientowałam się, w jakich czasach rozgrywa się akcja, byłam pewna, że to będzie nudniejsze niż flaki z olejem, ale ku mojemu zdziwieniu czas akcji nawet mi się spodobał, a cała książka, z nienaganną fabułą i barwnymi postaciami naprawdę mi się spodobała.

To druga książka Josteina Gaardera, która trafiła w moje ręce i została przeze mnie pochłonięta jednym tchem. Trochę zdziwiło mnie, że i tutaj pojawił się wątek z otrzymywaniem listów, na których opiera się spora część historii – odniosłam wrażenie, że to po prostu takie autorskie zagranie Gaardera. ;) Nie mniej jednak ciekawy pomysł na fabułę. „Dziewczyna z pomarańczami” to przepiękna, wzruszająca powieść o tęsknocie, miłości i śmierci, czyli tematach wcale nam nieobcych, jednak postawionych w nieco innym świetle, ujętych z odmiennej perspektywy.

Jedna z najsłabszych lektur, jakie miałam nieszczęście dotychczas czytać. I to wcale nie jest tak, że jestem uprzedzona, i omijam szerokim łukiem wszystko, co tylko jest szkolną lekturą. Jestem nastawiona neutralnie, niektóre lektury bywają naprawdę rozsądne (choć większość z nich to absolutna klasyka, po którą nikt o zdrowych zmysłach nie sięgnąłby z własnej, nieprzymuszonej woli). Jednak „Krzyżacy”... Powiem tak: podobało mi się tylko przez pierwszą stronę. Później było już tylko szybko, byle do końca. Gdybym nie musiała tego znać, po prostu cisnęłabym książką w kąt i poszła czytać coś na poziomie. Fabuła w tej powieści naprawdę leży i kwiczy. Najbardziej denerwowało mnie niezdecydowanie Zbyszka, choć może jeszcze gorsza była gloryfikacja Juranda ze Spychowa, z którą to kompletnie nie mogłam się pogodzić. • Naprawdę nie powinno się kazać tego czytać biednym, Bogu ducha winnym uczniom gimnazjum.