Książka z "Rekomendacji" na stronie LubimyCzytać.pl. Cóż, zapowiadało się naprawdę fajnie, ale niestety książka mnie trochę rozczarowała. Jest w podobnej tematyce co moja ulubiona, ukochana książka - "Gdzie dawniej śpiewał ptak". Niestety, "Nowy wspaniały świat" nie zdołał podbić mojego serca tak mocno, jak zrobiła to książka Kate Wilhelm. • Sama wizja autora i niejako przestroga dla nas, że upodabnianie się i dążenie do idealnej harmonii społecznej nie jest pożyteczne, a wręcz przeciwnie. To różnorodność jest podstawą funkcjonowania każdego społeczeństwa zarówno tego "dobrego" jak również tego "złego". Oczywiście jak we wszystkich książkach typu post-apok­alip­tycz­nego­, czy też wizji przyszłości, musi pojawić się bohater, który "odstaje" od pięknego, zrównoważonego, cudownego, wspaniałego i idealnego społeczeństwa. To również spotykamy w tejże książce. "Pan Dzikus" jest swojego rodzaju romantykiem. Buntuje się, dramatyzuje, nie rozumie otaczającej go rzeczywistości i... cóż jeszcze jedna cecha, lecz nie chcę zdradzać zakończenia książki... • Niemniej jednak, zdecydowanym plusem książki jest sam pomysł i przedstawienie go. Każdy polityk powinien ją przeczytać, lecz nie brać przykładu, a robić wszystko by nie doprowadzić do rzeczy opisanych w tymże woluminie. Z każdą stroną rosła we mnie ochota by zerwać się i wykrzyczeć całemu światu, że nie możemy do tego wszystkiego dopuścić, lecieć na policję, do sądu... Gdziekolwiek! Potem się zbierałam w sobie i czytałam dalej. • Niestety są też minusy. Nawet spore i to one zaważyły na mojej ocenie. Przekazana wizja i sam pomysł jest dobry. Drażnił mnie natomiast brak konkretnego głównego bohatera, brak jakiegokolwiek konkretnego głównego wątku. Każdy mieszał się z każdym i powstał lekki, opanowany, bo opanowany, lecz jednak chaos. Może inni lubią tego typu zabiegi, mnie jednak to szczególnie przeszkadzało i jakoś nie dawało spokoju przez cały czas czytania książki. • Podsumowując sądzę, że książka jest fajnie napisana, dobry pomysł, genialna przestroga, ale serc nie wyrywa.

Do "Mistrza i Małgorzaty" przymierzałam się już od dłuższego czasu. Zawsze odkładałam tę lekturę na później, aż pewnego cudnego wieczoru pomagając mamie w wypakowywaniu książek po remoncie znalazłam tenże tom. Stwierdziłam, że las daje mi znak, że dłużej nie ma co odwlekać i należy przeczytać tą - jak się później okazało - bardzo ciekawą książkę. • Pan Michaił ma naprawdę cudowne pióro. Oczywiście nie można tu nie brać pod uwagę pracy tłumaczy, jednakże efekt jest powalający. Autor zgrabnie balansuje między językiem potocznym, naukowym i powiedziałabym, że trochę feli­eton­isty­czny­m. Bardzo zgrabnie i z drobnymi szczegółami opisuje wszystko. Jednakże nam te szczegóły w cale nie przeszkadzają! Wręcz przeciwnie. Co ciekawe, Bułhakow stosuje dość ciekawy zabieg. Otóż traktuje czytelnika jak osobę spotkaną w parku, na ulicy i opowiada nam historię. Ot, taką, którą ma ochotę opowiedzieć zupełnie nieznanej osobie, wygadać się. W przeciwieństwie do większości autorów, którzy czasem wręcz na siłę starają się wspiąć na wyżyny swej elokwencji, by zachwycić tłumy. Najwidoczniej nie jest to potrzebne. Podoba mi się, że ktoś tak znany jak Michaił Bułhakow potraktował mnie jak równą sobie i opowiedział mi tę ciekawą historię. • Również sama forma książki i właściwie brak tego głównego bohatera od deski do deski jest czymś innowacyjnym. Autor żongluje między bohaterami, którzy są ze sobą, jak na złość, połączeni. Żadna postać nie jest zbędna, każda odgrywa ważną rolę i jest potrzebna, by zrozumieć cały sens książki. • Wady? No cóż, zbyt szybko się kończy... dużo niedopowiedzeń... chociaż... właściwie to też mogłabym zaliczyć do zalet.