Muszę przyznać, że mile zaskoczyła mnie B.A. Paris. Jej debiut literacki jest całkiem znośnym, intrygującym i wciągającym thrillerem. • Na początku temat związany ze znęcaniem się mężczyzny nad swą żoną wydał mi się nieco oklepany. Autorka mimo wszystko podołała zadaniu i w sposób niebanalny skonstruowała fabułę swojej powieści. Ciekawe są też w nim portrety bohaterów. Jack na pozór idealny mąż, a w rzeczywistości okrutny sadysta, który swą technikę manipulacji doprowadził wprost do perfekcji. Na dodatek profesja prawnika, którą trudni się na codzień stworzyła mu dodatkowe alibi. Grece z kolei to Bogu ducha winna kobieta. Poprostu ofiara, którą tak naprawdę mógłby zostać każdy. Znalazła się w sytuacji beznadziejnej, ale zachowała "spokój". Jedyną jej motywacją do wydostania się z piekła zafundowanego jej przez męża stanowiła niepełnosprawna siostra Mili. Bo tak naprawdę to na Mili Jackowi zależało najbardziej. Jednak sprytny Jack nie potrafił wszystkiego przewidzieć i to właśnie dzięki Mili, która była naprawdę inteligentną osobą udało się Grace wyswobodzić z rąk swego oprawcy. Okazało się, że oprócz Mili ktoś jeszcze był niezwykle czujny i bardzo wnikliwie analizował życie Grace i Jacka. I gdy Grece zaczęła "grać kartami" męża jej taktykę rozgryzła Ester, dla której w jednym momencie wszystko stało się oczywiste... Wystarczyło tylko trochę poczekać na jeden fałszywy krok Jacka, żeby Ester mogła utwierdzic się w swoim przekonaniu. Każdy przecież w końcu popełnia jakieś błędy. • "Za zamkniętymi drzwiami" to bardzo dobrze skrojony thriller, przy lekturze którego raczej trudno jest się nudzić. Po jego przeczytaniu osobiście czuję tylko lekki niedosyt. Mogłaby autorka dopowiedzieć jeszcze kilka słów na temat dalszych losów bohaterów, ale zaniechała temu pomysłowi. A szkoda trochę... Mimo to polecam gorąco lekturę.

Przeczytałam mnóstwo książek o Holocauście i jedynym wspólnym mianiwnikiem dla nich jest fakt, że są to historie całkowicie autentyczne i że ich bohaterom udało się jakimś cudem przeżyć to niewyobrażalne piekło. Wszystkie inne szczegóły są całkowicie odmienne. Niby dotyczą jednego miejsca - Auschwitz, a historie opowiedziane przez osoby, które tam były są diametralnie różne. Sam Pivnik jest kolejnym, który ocalał. Ocalał cudem. Miał mnóstwo szczęścia, ale niewątpliwie pomógł mu w tym również ogromny hart ducha i niewiarygodna chęć przeżycia tego wszystkiego. Doświadczył ogromnego cierpienia, strachu, lęku, nękania, a także brutalnego bicia i różnego rodzaju chorób. Doczekał się wyzwolenia obozu, lecz nie zdołał ustrzec się przed marszem śmierci. Mimo tym wszystkim nazistowskim przeciwnościom losu OCALAŁ i postanowił swą niewiarygodną historię opowiedzieć ku przestrodze. Co wyróżnia relację Pivnika na tle pozostałych historii tego typu? To, że mimo podeszłego wieku pamięta tyle szczegółów dotyczących nie tylko ofiar, co również samych zbrodniarzy. Dokładnie relacjonuje nawet jaki spotkał ich los po wielkiej przegranej III Rzeszy. Okazuje się, że niemalże każdy z nazistów wobec którego toczyło się postępowanie karne otrzymał wyrok wprost kuriozalny, całkowicie nieadekwatny do popełnionych przez nich makabrycznych zbrodni dokonanych na tysiącach niewinnych ludzi. Najbardziej żenujące dla mnie jest to, że zbrodnia ta rozgrywała się na przestrzeni aż pięciu lat. Aż pięć jakże długich lat potrzebowała Europa, żeby się w końcu obudzić i zareagować w sposób konkretny. To jest bardzo frapujące dla mnie i zarazem przerażające. Dziś też byśmy potrzebowali tyle czasu, żeby pokonać jednego sadystycznego psychopatę rangi Hitlera? Strach pomyśleć nawet. Ale to się wydarzyło i nie da się cofnąć czasu, ani przywrócić odebranych iskier życia. • Opowieść Pivnika wprost poraża czytelnika swoim realizmem. Jest wstrząsająca, brutalna i dająca naprawdę bardzo wiele do myślenia. Jak człowiek człowiekowi może zagotować takie piekło za życia? Niep­rawd­opod­obne­...

"Dziewczynka w zielonym sweterku" opisuje historię żydowskiej rodziny Chigerów, która z zupełnie innej perspektywy przedstawiła swoją przeżytą wojnę. Choć trafili do lwowskiego getta, zdołali się z niego wydostać. Zbiegli do miejskich kanałów, w których znaleźli bezpieczne schronienie. Bezpieczne było ono jednak do czasu... Przecież w świecie, którym rządziła wojna nie można było ufać absolutnie nikomu. Nawet kanalorz, dla których kanały stanowiły miejsce codziennej pracy. Rzecz jednak ma się całkowicie inaczej, gdy ludzie okazują sobie nieco więcej serca... Tak się też stało w przypadku Chigerów. Trafili oni na niejakiego Leopolda Sochę, który zaoferował im swoją pomoc. Oczywiście w zamian za finansową gratyfikecję, ale jak się później okazało i brak wynagrodzenia nie stanowił dla Poldka żadnego problemu w niesieniu pomocy bliźniemu w potrzebie. I tak Chigerowie w całkowitej ciemności, przerażającym smrodzie, wilgoci, brudzie i zimnie przetrwali ten okrutny czas, wśród szczurów i wielu innych kanałowych insektów. Jednak po blisko prawie dwóch latach przymusowej alienacji, dzięki pomocy Sochy ujrzeli ponownie blask słońca. Przeżyli wojnę jako jedni z wielu tysięcy lwowskich Żydów, którym nie było to dane. A wszystko to widziane z perspektywy osmioletniej Krysi Chiger, która zdecydowała się całą tą niesamowitą historię wszystkim opowiedzieć. To kolejna brutalna prawda o losach Żydów. Bulwersująca, wzruszająca, momentami bardzo bolesna, lecz niestety autentyczna. Gorąco polecam.

„Nikt nie idzie” jest po prostu wulkanem emocji. Powieść, która hipnotyzuje w sposób niezwykle subtelny i delikatny, urzeka, daje do myślenia, ale…. Jest też bardzo szczera, momentami przesiąknięta bólem, rozpaczą, zwykłym ludzkim cierpieniem… Opowiada o rozstaniach i powrotach, o trudnych relacjach, ale też o miłości, tej bezgranicznej i tej nie do końca spełnionej. A może mówi również o przyjaźni? Tak. O dość specyficznej formie przyjaźni… Na pewno. • Małecki jak zwykle w kilku bardzo prostych, ale niebywale inteligentnych słowach spisał historię bardzo zwykłą, choć nadzwyczajną w swym wyrazie. Historia Olgi, która spotyka tajemniczego Chłopca z kolorowymi balonami jest intrygująca. Sama chęć poznania prze nią Klemensa już wzbudza w czytelniku ogromną ciekawość. Ale po co? W jakim celu? Dlaczego właśnie on? Tragiczne zrządzenie losu sprawia, że pragnienie Olgi zostaje „spełnione”. Wkrótce „porywa” Klemensa na chwilę… Na krótki moment, zamknięty we własnym świecie Klemens, staje się niejako „wypełnieniem” dla jej samotności. Olga próbuje poznać świat i życie dysfunkcyjnego Chłopca, jednocześnie analizując swoje dotychczasowe przejścia. I w jednej chwili wracają do niej niczym bumerang, jak dotąd nadal nieu­porz­ądko­wane­ sprawy związane z jej rozterkami miłosnymi. Olga nadal nie wie czy należy kochać i być kochanym… Ciągle zdaje się stać na rozstaju dróg i wszystko wskazuje na to, że tak to już w jej przypadku jest. Musi już tak być. Tak pozostanie – na zawsze. • Książka Małeckiego to historia trudnych wyborów, jeszcze bardziej skomplikowanych relacji, miłości, samotności i ludzkich wspomnień. Małecki jak zwykle prowokuje - formą, stylem, treścią…

„Dziewczynka w czerwonym płaszczyku” to autobiografia niezwykła. Po wielu latach milczenia, strachu, próbie wymazania z pamięci okrutnych chwil ze swego wojennego życia Roma Ligocka zdecydowała się powrócić pamięcią do przeszłości i opowiedzieć całą swoją historię, dokonując jednocześnie swoistego rodzaju rachunku sumienia. • Autorka w swej książce opowiada o dzieciństwie, którego w zasadzie nie miała. Przeżyła je w getcie, którym rządził tylko i wyłącznie strach, lęk, obawa przed nadchodzącym jutrem. Jej dzieciństwo było czasem pełnym upokorzeń, ogromnej biedy. Nie ominęła ją również śmierć bliskich jej osób. Dzięki przychylności zupełnie obcych jej ludzi wraz z matką udało się jej przetrwać ten ciężki czas. Dalsze jej opisywane losy dotyczą życia powojennego. Dorastaniu razem z Romanem Polańskim oraz Ryszardem Horowitzem. Mowa tu o wielu jej pasjach: literaturze, sztuce, teatrze, aktorstwie. Ligocka otwarcie też opowiada o swej fascynacji komunizmem. Bardzo szczegółowo opisuje świat krakowskiej cyganerii artystycznej, swojej przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim. Wspomina o swych licznych romansach, emigracji, a także karierze. Z wielkim bólem mówi również o bolesnych doświadczeniach. Trudnych relacjach z matką, wieloletnich zmagań z depresją, uzależnieniem od leków, a także problemami związanymi z dokonywaniem życiowych wyborów. Jej losy na pewno poruszają. Przeżyć wojnę to naprawdę straszna trauma. Po tego typu przeżyciach z całą pewnością trudno jest wrócić do „normalnego życia”, być żoną, matką, człowiekiem…. • Należy jednak być też nieco bardziej obiektywnym w odbierze tej autobiografii. Wiele osób doświadczyło tego, co Roma Ligocka, ale trzeba przyznać, że z autorką i tak los obszedł się nad wyraz łaskawie. Inni nie mieli, aż tak ogromnego szczęścia. Po wojnie wiodła przecież nawet „dostatnie” życie. Powinnam jej współczuć, ale jednak nie będę… Przykro mi… Kilka faktów z jej życia, do których autorka się przyznaje i mówi o nich wprost, niczego nie ukrywając, pozostawiły w mej pamięci niezatarte raczej złe wspomnienie o tej osobie. Jej pewne życiowe wybory są wręcz karygodne i uważam, że nie można ich usprawiedliwić traumą jakiej doświadczyła w dzieciństwie. Mimo mego osobistego ALE uważam, że autobiografia ta uznana jako zapis autentycznych przeżyć człowieka, który doświadczył tragedii II Wojny Światowej jest na pewno cennym źródłem tego typu doświadczeń.