Niewątpliwie ciekawe ujęcie tematu dotyczącego problemów alkoholowych. Pani Halber w zbeletryzowanej formie przedstawiła studium psychologiczne kobiety alkoholiczki, która uznając swą słabość do napojów wyskokowych zdecydowała się podjąć długotrwałą, żmudną terapię nad sobą, żeby zdefiniować na nowo swe życiowe cele. Choć bohaterka wykazała się ogromnie silną wolą psychicznie jednak była zbyt słaba, w rezultacie czego okazało się, że rzeczywiście jest "Najgorszym człowiek na świcie". Nie zdołała na dobre poradzić sobie z uzależnieniem. Książka Halber daje wiele do myślenia. Autorka raczej w bardzo realistyczny sposób przedstawiła w niej losy Krystyny alkoholiczki, jej wewnętrznego JA, brutalną rzeczywistość. Pozycja godna polecenia.

Z całą pewnością książka ta nie zostanie "Najlepszą książką na świecie". Z grubsza rzecz ujmując jest zwyczajnie przeciętna. Być może pomysł sam w sobie był niezły, ale brakuje jej tego CZEGOŚ, dzięki któremu mogłoby się powiedzieć ŁAŁŁŁ. Akcja dynamiczna z niewielkimi tylko "niespodziankami" po drodze. Duży plus mogę dać za to, że się powieść tą czyta w zastraszająco szybkim tempie i to by było wszystko. Język mało wyszukany, ale może tak miało zwyczajnie być. Nie wiem... Polecam? Hmmm... Proponuję przeznaczyć czas na coś znacznie bardziej interesującego ;)

Książka w stylu tych napisanych przez D.Browna niemalże. Ogólnie rzecz ujmując to świetnie napisana powieść sensacyjna, przy której raczej nie da się nudzić. Akcja ma wprost zawrotne tempo. Niektóre wątki niezgodne z faktami historycznymi, ale to problem poboczny. Na wprawionym "czytaczu" pewnie powieść ta ogromnego wrażenia nie zrobi. Osobiście nie uważam jej za najlepszą książkę Miłoszewskiego, ale warta jest ona przeczytania. W duchu jednak przez cały czas będę liczyła na "wskrzeszenie" Teodora Szackiego i na kontynuowanie jego ekscesów... Mimo wszystko "Bezcennego" polecam rzecz jasna ;)

Niesamowita historia. Pełen napięcia i emocji thriller oparty na prawdziwych wydarzeniach. Wzrusza, paraliżuje, zmusza do refleksji. Nie wszystko jest jednak możliwe do osiągnięcia. Nie każdy może wejść na sam szczyt jak się okazuje. Tragedia jaka miała miejsce na Evereście w 1996 roku jest tego doskonałym dowodem. Fascynująca opowieść. Gorąco polecam.

Zachwycona „Chłopcem w pasiastej piżamie” oraz wieloma pochlebnymi opiniami na temat jej autora sięgnęłam po kolejną książkę Boyne’a – „Spóźnione wyznania”. Cóż jestem ogromnie rozczarowana. Co prawda pisarz w znakomity sposób przedstawił w niej portrety psychologiczne poszczególnych bohaterów, ale na tym wszystko. Temat nudny od początku do niemalże samego końca. Na wskroś przewidywalna fabuła. Nie można przy niej snuć domysłów, a o pozostawieniu czytelnikowi pewnego nied­opow­iedz­enia­ nie może być nawet mowy. Gdybym od tej pozycji rozpoczęła moją przygodę z Boyne’m pewnie po więcej jego literatury bym nie sięgnęła… Oj nie. Dobrze, że stało się nieco inaczej. No cóż reasumując nie polecam tej lektury. Strata czasu…