Czytając tę książkę zastanawiałam się do kogo jest ona kierowana. To znaczy o jakiego typu czytelniku myślał autor tworząc tę fant­asma­gory­czną­ opowieść: miało nim być dziecko, młodzież czy też dojrzały "czytacz". Hmmmm... Niewątpliwie jest to świetnie skonstruowana wielka fantastyczna alegoria czasów, które akurat ja znam tylko i wyłącznie z opowieści. Czasów PRL-u, ogłoszenia stanu wojennego,pewnego rodzaju ucisku itp. A wszystko to opowiedziane przez zwyczajnego chłopca Adasia, który doświadczył tak właśnie okrutnego "snu". Książka ta zawiera mnóstwo przenośni, fikcyjnych magicznych postaci, scenerii z najs­tras­znie­jszy­ch baśni... Mimo to nie trudno raczej doszukać się między nimi pewnych powiązań z rzeczywistością PRL-u. Chociaż uważam, że z czasem historia przedstawiona przez Dukaja w taki właśnie sposób może okazać się być trudną w odbiorze dla przyszłych nieco młodszych pokoleń. Sama forma ujęcia tematu jest niesamowita... Warto poświęcić jej nieco wolnego czasu. Gorąco polecam ;)

"Niebko" to książka napisana z ogromną lekkością, ale w sposób niezwykle inteligentny, pełen różnych emocji, wspomnień... Opowiada o dość zawiłych losach pewnej rodziny pochodzącej z Kresów. Dziś historii jej korzeni próbuje doszukać się jej dziedziczka - Marzena. Poszukując niejako swej tożsamości wyrusza w podróż po wspomnieniach swych bliskich, by w możliwie najwierniejszy sposób odtworzyć ich życiorysy. Wszystkie te wspomnienia stara się spisać, scalając je niejako w jedną opowieść. Próbuje złożyć historię swojej rodziny, aby zachować ją dla przyszłych pokoleń. "Niebko" to opowieść, która wzrusza, momentami bawi oraz w pewnych kwestiach także uczy... Czytając ją wręcz czymś niebywałym wydał mi się fakt, że w całości stanowi ona zupełną fikcję literacką, że jest tylko wyimaginowaną historią pewnej autorki i nie ma w sobie ani krzty prawdy. Doskonale skonstruowana, a przede wszystkim bardzo bobrze przemyślana powieść. Chylę czoła i polecam oczywiście.

Przyznam szczerze, że to chyba jedna z trudniejszych książek Schmitta. Dlaczego? Bo według mnie jej fabuła wymaga przeprowadzenia raczej szczegółowej analizy nad alegorią w niej zawartą. Jak zwykle autor poprzez snucie swej filozoficznej opowieści chce przekazać czytelnikowi swą wiedzę dotyczącą bardzo ważnych życiowych tematów. Tym razem trafił w samo sedno. Poruszył bowiem temat, który w pewnym sensie wiedzie prym w życiu wielu współczesnych ludzi. EGOIZM... Uważam, że nutka egoizmu tkwi w każdym z nas, bo tak jest skonstruowana natura ludzka. Wszystko jest w porządku, gdy nad nim potrafimy "zapanować". Gdy nie przemy bezmyślnie do przodu, nie zważając na otaczającą nas rzeczywistość, ignorując wszystkich i wszystko. Schmitt w swych rozważaniach dowiódł, że bycie egoistą ignorantem jest czymś co w rzeczywistości zabija ludzką duszę, niszczy wzajemne relacje. Zostaliśmy stworzeni do życia w społeczności, do wzajemnej akceptacji, współistnienia z naturą i nie tylko. "Sekta egoistów" to niezwykle krótka rozprawa filozoficzna wymagająca dłuższego przemyślenia. Książka ta jak każda z dotychczas wydanych pozycji Schmitta należy do literatury niezwykle wartościowej.

Jestem wprost oczarowana lekkością pióra Markusa Zusaka. "Posłaniec" to powieść, którą czyta się jednym tchem. Intryguje, zaskakuje, momentami wzrusza i skłania czytelnika do krótkiej refleksji. Jej głównym bohaterem jest Ed Kennedy. Uchodzi raczej za życiowego nieudacznika. Jednym z jego najlepszych przyjaciół jest pies o imieniu Odźwierny. Życie Eda, zwykłego taksówkarza zdaje się być nudne oraz monotonne, ale do czasu... Wszystko ulega zmianie gdy pewnego poranka powstrzymuje on napad na bank, stając się na krótką chwilę lokalnym bohaterem. Lecz na tym się sprawa nie kończy... Od tej pory co jakiś czas Ed otrzymuje tajemnicze przesyłki w postaci karcianych asów z pewnymi wskazówkami i zadaniami do rozwiązania. W jakim celu? Ed zniechęcony, nieszczęśliwie zakochany podejmuje wyzwanie, dzięki któremu udaje mu się poznać nowych przyjaciół, odnaleźć swój życiowy cel. "Posłaniec" to świetnie skonstruowana powieść o poszukiwaniu własnych wartości. Gorąco polecam.

"Chciałbym, żebyście byli jak sito i nie zatrzymywali tego, co niedobre i nudne" • A były i takie momenty w "Księgach Jakubowych". Przebrnęłam prze tą obszerną powieść, choć momentami wcale nie było lekko. Autorka włożyła wiele pracy w jej napisanie, o czym miałam okazję osobiście na ten temat z nią podyskutować. Podziwiam jej trud włożony w tak głęboką analizę historyczną nie tylko epoki oświecenia pod względem historycznym, ale także społecznym, religijnym, biograficznym itd. Z całą również pewnością zasłużyła na kolejną nagrodę Nike, za ogromną wnikliwość, rzetelność oraz wiedzę, którą musiał specjalnie dla potrzeb tworzenia "zdobyć". • "Księgi Jakubowe" to napisana z imponującym rozmachem kilkuset stronnicowa powieść epicka, dająca możliwość szerokiej interpretacji. Jej fabuła sięga roku 1752, w którym to na Podole przybywają kasztelanowa Katarzyna Kossakowska wraz z poetką Elżbietą Drużbacką. W Rohatyniu na kolacji powitalnej wśród zaproszonych licznych gości znajduje się także proboszcz miejscowej parafii, autor pierwszej polskiej encyklopedii – Benedykt Chmielowski. Elżbieta bardzo szybko nawiązuje kontakt z tak jak ona rozmiłowanym w księgach księdzem. Swą rozpoczętą podczas kolacji dysputę będą dalej kontynuować w listach. W nieco późniejszym czasie na Podolu pojawia się też młody Żyd, niejaki Jakub Lejbowicz Frank. Ten tajemniczy przybysz ze Smyrny swą dość kontrowersyjną ideologią zaczyna dzielić zamieszkującą na Podolu społeczność żydowską. • Jak nietrudno się zorientować "Księgi Jakubowe" nie są zwykłą powieścią. To refleksyjne, nieco mityczne dzieło sięgające swą historią wieku XVIII, poprzez które wybitna pisarka stara się poszukać odpowiedzi na pytania dotyczące kształtu naszej dzisiejszej części Europy. Ponadto czerpiąc niemalże garściami z tradycji powieści historycznej w fenomenalny sposób przedstawiła w niej obraz naszej dawnej ojczyzny, która stanowiła wówczas bezpieczny azyl nie tylko dla chrześcijan, ale także wyznawców judaizmu czy islamu. • To moim zdaniem powieść dla prawdziwego czytelnika-pasjonata. Jeżeli ktoś chce ją przeczytać dla zasady to niech na starcie da sobie zwyczajnie z nią spokój.