Moim zdaniem kolejna udana książka poczytnej autorki. Bardzo lubię gdy w treści pojawia się cała plejada bohaterów-charakterów, dodam nietuzinkowych. Bardzo lubię gdy książka oprócz rozrywki dostarcza mi także jakiejś wiedzy i to tu otrzymałam w ogromnej dawce, i do tego w przystępny sposób. Historia Jacoba i jego matki jest owszem bardzo poruszająca, ale mnie równie mocno poruszyła postać młodszego brata: przez chorobę odsuniętego na daleki plan, dla którego brak już matce czasu. To chyba cena jaką płaci rodzina gdy w domu ktokolwiek zaczyna niedomagać. I jeszcze jedno może tym razem pozytywne spostrzeżenie, że zespół aspergera rozpoznano u wielu osób, które osiągnęły wielki sukces: znany reżyser, pisarz, i inni. Na pewno warto

Czytało się przyjemnie, ale nie zachwyciła mnie ta książka. Historie bohaterów ciekawe, zakończenie wciągające, ale nie jestem pewna czy sięgnę po kolejne części.

Książka czyta się sama! Temat porwania, na szczęście jeszcze typowo amerykański, nie jest łatwy: tyle osób wplątanych często nie do końca świadomie, tyle pochopnych decyzji, odpo­wied­zial­nośc­i za życie innch. Jak trudne jest życie w kłamstwie, ciągła uwaga żeby coś się nie wydało, czy można ułożyć sobie dobre życie po złym uczynku? Ile trzeba mieć jednak odwagi żeby sie przyznać. Tyle pytań i pewnie jeszcze więcej. I jeszcze jedno, tak już nawet z naszego podwórka, że znając historię przedstawioną jedynie przez media jak łatwo ocenić nie do końca właściwie. Polecam zdecydowanie!

Jak zwykle u pani P.poruszone tematy są bardzo ważne i to byłby największy plus tej pozycji.Podoba mi się ta różnorodność osobowości, nic nie jest białe albo czarne, i książka podsuwa jednak pytania co można zrobić w danej sytuacji? Odpowiedzi będzie tyle ile czytelników i to jest najlepsze.

Tego typu książki bardzo trudno jest oceniać. Dałam jednak najwyższą notę gdyż treści w niej zawarte są bardzo ważne, ale temat tak po ludzku nie podoba mi się i odsunęłabym go od siebie jak najdalej. Nie miałam łez w trakcie czytania, co nie znaczy, że się nie wzruszałam, raz za razem. Tej pozycji nie mogłam przeczytać jednym tchem, ją trzeba było dawkować, zatrzymać się, wyjść z niej jak z hospicjum, żeby złapać kolejny dech i wejść ponownie. Książka do bólu prawdziwa, wielki szacunek dla wszystkich, którzy w niej się pojawili, nie da się o niej zapomnieć, również od strony językowej, widać, że pisała to pani od polskiego.