To moja 13-ta ksiązka Murakamiego i nie będę ukrywać, że nie czytało mi sie jej łatwo. Bardzo mnie wciągnęły watki drugiej wojny świtowej z perspektywy Japonii, ale były momenty, że miałam ja ochote odłozyć i juz nie wracać do niej. Gdyby nie moja zasada, że jak już zaczynam czytac to kończę (do tej pory tylko raz ją złamałam) to chyba bym nie przebrnęła przez niektóre jej fragmenty. Ale ostatecznie jest tego warta.

Musiałam odsapnąć, przetrawić, żeby cokolwiek napisać. Dla mnie ta opowieść jest tysiąc razy smutniejsza i bardziej przerażająca niż Pasażerka czy Wakacje nad Adriatykiem. Obraz "wyzwolonej" Polski i powojenne losy niektórych więźniarek są wstrząsające

"...człowiek może stracić poczucie samego siebie, skupiając się na wykresach, tabelkach kalkulacjach. Można zgubić siebie, jeśli spędza się mnóstwo czasu nad jednym projektem, kosztem reszty, kosztem przyjaźni i spokojnej kontemplacji zagadki życia." • Nie czytałam "Trzynastej opowieści" więc nie mogę powiedzieć czy ta powieść jest lepsza czy gorsza. Mnie się podobała, wciągnęła mnie w wir życia Pana Bellmana. Powyższy cytat to kwint esencja tego co sama bym powiedziała o nim.

Zamiast opinii zacytuje tu autora. Nie chcę zapomnieć tych słów " Wśród całej niepewności pewien jestem, że pod wierzchnia warstwą swoich przywar ludzie pragną być dobrzy i pragną być kochani. Zaiste większość ich wad jest próba znalezienia skróconej drogi do miłości. Kiedy człowiek umiera niekochany, wówczas bez względu na swoje talenty, wpływy i geniusz musi uznać własne życie za porażkę, a konanie za zimną potworność. Wydaje mi się, że jeśli wy lub ja mamy wybierać pomiędzy dwoma sposobami myślenia czy postępowania, winniśmy pamiętać o śmierci i starać się żyć tak, aby nasz zgon nie przyniósł światu radości."

"...czy istnieje pełne szczęście? Nie wiem. Szczęście ma się chyba w sobie." • Książka wywiad z cudowna kobietom. Kobietom aktywna mimo swoich 93 lat (w chwili wywiadu). Cudowny człowiek przez duże C i wspaniała kobieta. Nie wymyśl, nie konfabuluje, mówi tylko to czego sama jest pewna, sama przeżyła. A pamięć... Boże mój, jaka pamięć. • Pan Michał Wójcicki gruntownie przygotowany do rozmowy z Panią Zofią. Zadał wszystkie pytania jakie i ja bym zadała. Bardzo dobra robota Panie Michale. • Polecam z całego serca. Nie można nie przeczytać.