Jest to pierwsza książka Marcina Wrońskiego, którą przeczytałam. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tym autorze i jego książkach. Dowiedziałam się o nim dzięki mojemu promotorowi, który jako temat pracy licencjackiej zaproponował mi "Przestrzeń miejska w twórczości Marcina Wrońskiego na podstawie wybranych utworów". Zgodziłam się na ten temat, ponieważ bardzo lubię powieści kryminalne, a nigdy wcześniej nie miałam styczności z polskimi kryminałami. Tutaj dodatkowo wydarzenia dzieją się w Lublinie, który jest moim miastem wojewódzkim więc postanowiłam spróbować. Akcja powieści dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych: przed wojną, gdzie główny bohater Zygmunt Maciejewski szuka rozwiązania zagadki tajemniczego samobójstwa Feliksa Suska i w czasie II wojny światowej kiedy to komisarz siedział w więzieniu podejrzany o współpracę z Niemcami. Po lekturze mojego pierwszego polskiego kryminału jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona. Książkę czyta się szybko, czytelnik angażuje się w życie komisarza Zygi i albo go polubi, albo znienawidzi.

Świetny materiał do mojej pracy licencjackiej. W książce aż roi się od opisów miasta i to z różnej perspektyw. Głównym tematem nie jest tu wbrew pozorom sprawa zabójstw i śledztwa prowadzonego przez Zygmunta Maciejewskiego, ale miasto Lublin. To miasto właśnie jest tu na pierwszym planie, a tło stanowi zagadka kryminalna. Książka ta niewątpliwie jest ciekawsza niż Skrzydlata trumna, może jakoś temat zabójstw młodych kobiet bardziej mi odpowiada niż samobójstwo pracownika fabryki samolotów ;D. Jednak już przy okazji czytania drugiej książki tego autora muszę stwierdzić, że nie za bardzo odpowiada mi zakończenie tych książek, które nie wyjaśnia do końca wszystkich wątków, nie jest to co ja najbardziej lubię w książkach kryminalnych, czyli że na końcu wszystko zostaje wyjaśnione. Tu pozostaje nutka niepewności.

Książka całkowicie inna niż retrokryminalna twórczość Wrońskiego. Całkiem inny model bohatera, Gliński dba o siebie, jest elegancko ubrany, ma najnowszy model samochodu i telefonu. Książka przedstawia tajne struktury kościelne i działanie tzw. mafii. Są tu też wplecione wątki kryminalne w związku ze śmiercią jednego z zakonników oraz pokazanie w jaki sposób funkcjonują media, przez co mnie osobiście coraz mniej podoba się praca dziennikarza, którą z racji moich studiów mogłabym w przyszłości podjąć. No i oczywiście zakończenie tak jak w 2 poprzednich książkach nie satysfakcjonuje mnie. Trudno porównywać czy książka ta jest lepsza czy gorsza od retrokryminałów, ponieważ jest zupełnie inna, jest skierowana do innej grupy czytelników, być może dlatego mnie nie do końca zachwyciła, chyba jednak seria książek o Komisarzu Maciejewskim jest mi bliższa.