Książka zaczyna się bardzo intrygującą historią, która ma duży wpływ na pozostałą fabułę. Jack zaledwie kilka lat temu stracił matkę w przy­gnęb­iają­cych­ okolicznościach. Teraz ma 14 lat i to on musi pełnić funkcje przywódcy. Morderstwo jego matki nie daje mu jednak spokoju i gdy przez przypadek, w okradanym przez siebie domu, natrafia na taki sam nóż, jakim zamordowano kobietę, obiecuje sobie, że zrobi wszystko, aby znaleźć sprawcę. Brzmi intrygująco, prawda? • Niestety sposób przedstawienia trzeci przez autorkę już nie był taki świetny... Całość ciągnęła mi się niemiłosiernie. Pełno było tu zbędnych opisów, czy zdarzeń, które spokojnie można by było pominąć. Ta część, która zdecydowanie mogłaby zostać bardziej rozwinięta została natomiast mocno pominięta i autorka tylko wspomniała o niektórych fragmentach. To zaowocowało zakończeniem jak dla mnie pozostawiającym bardzo dużą lukę i ogólnie wieloma nied­opow­iedz­enia­mi. • Jak mówiłam sam pomysł na fabułę na prawdę mi się spodobał i można by zrobić z tego coś świetnego, ale mam wrażenie, że książka została zrobiona tak po łebkach. Szczerze mówiąc teraz, gdy już znam swoje odczucia w stosunku do niej, trochę żałuję, że zmarnowałam tyle czasu w jej towarzystwie. Także raczej jej wam nie polecam...

Młoda tatuażystka podczas przerwy na konwencie tatuaży znajduje w śmietniku rozczłonkowane ciało. Policja z czasem odkrywa, że morderca wyciął fragment skóry swojej ofiary, na której znajdował się tatuaż. Brzmi mrocznie i intrygująco, prawda? • "Łowca tatuaży", bo o tej książce dzisiaj chciałam wam powiedzieć, okazała się być niesamowicie wciągającą lekturą, choć muszę przyznać, że odczuwam lekki niedosyt po jej przeczytaniu. Sam pomysł z zawarciem motywu tatuażu był moim zdaniem świetny i widać, że autorka poświęciła dużo czasu, aby jak najlepiej oddać charakter świata tatuażystów. Sam morderca również był świetnie wykreowany - autorce udało się przedstawić go w sposób mrożący krew w żyłach. Nie zdradza od razu, kto zabija i jaki jest jego cel. Wszystkiego dowiadujemy się z czasem. • Ciekawe było też przedstawienie historii z perspektywy świadka, czyli naszej głośnej bohaterki oraz policji, czyli młodego śledczego, który musi zdecydować, czy będzie kierował się swoim wewnętrznym kodeksem, czy jednak najważniejsze okażą się statystyki. Jak mówiłam, odczuwam lekki niedosyt, jednak widziałam, że prawdopodobnie ukaże się jakaś kontynuacja, więc kto wie, co będzie dalej.

Ah co to była za przygoda! Seria cynamonowa już od samego początku zagościła w moim sercu, a to wszystko za sprawą fantastycznego humoru i niezwykłej wyobraźni Dagmar Bach. Dzisiaj więc chcę wam opowiedzieć o moim ostatnim spotkaniu z Victorią i Konstantinem z "Cynamon, sekrety i ja", bo jeśli jeszcze nie mieliście okazji sięgnąć po całą serię to ja ciągle będę wam o tym nawijać, że wręcz musicie ją poznać. • W tym tomie, w końcu, wyjaśnia się sekret tajemniczych przeskoków Vicki do pararelnej rzeczywistości. Najlepsze jest to, że od pierwszego tomu zastanawiałam się, jak mogło do tego dojść, a nie od razu wpadłam na rozwiązanie, które wydało się wręcz oczywiste. Trzeci tom to jak przejażdżka kolejką górską - ciągłe zmiany w życiu Vicki, wciąż nowe wątki i co rusz jedno wielkie zaskoczenie i do tego ten humor, to wspaniałe poczucie humoru... Uwielbiam! Nawet nie wiecie, jak bardzo chciałabym się przenieść do świata z książek autorki. • Co więcej powiedzieć - polecam, polecam i jeszcze raz POLECAM!!!

Czytając książkę przenosimy się do słonecznej Australii, gdzie poznajemy młodą Polkę Patrycję, która stara się wykorzystać szanse, jaką dało jej życie i na wszelkie możliwe sposoby uczy się oraz pracuje, aby osiągnąć cel, jaki sobie wybrała. Nie może jednak zabraknąć młodego, przystojnego miliardera, który przewróci życie dziewczyny do góry nogami. • Oceniając książkę tak ogólnie, śmiało mogę powiedzieć, że na prawdę dobrze mi się ja czytało. Z wielkim zapałem śledziłam losy bohaterów i z wielką niec­ierp­liwo­ścią­ czekałam na wszystkie zwroty akcji. Styl autorki jest na prawdę przyjemny i bardzo zachęca do czytania. Z drugiej jednak strony kilka rzeczy mi się tu nie podobało - przede wszystkim zabrakło mi tej tytułowej Australii. • Wybierając tą książkę jednak oczekiwałam, że trochę tego klimatu australijskiego dostanę, a w książce było go na prawdę mało... Dalej, z kwestii technicznych, nie bardzo przypadło mi do gustu to, że nie było tutaj rozdziałów i na zmianę czytaliśmy o tym co myśli Max i Patrycja. Stworzył się z tego pewnego rodzaju misz masz, który niesamowicie mnie denerwował i często skutecznie utrudniał czytanie. W takim przypadku zdecydowanie wolałabym podział na rozdziały i mogłoby to wówczas być raz z perspektywy jednego a raz z drugiego bohatera. • Książka ma na prawdę spory potencjał, historia jaką wykreowała autorka jest bardzo interesująca a bohaterowie dają się lubić, jednak nie można powiedzieć, że jest ona bez wad. Mimo wszystko cieszę się, że poznałam "Żar Australii" i jestem bardzo ciekawa, co autorka zamierza pokazać nam w jej kontynuacji.

Myślę, że sumie śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Po pierwsze bardzo spodobało mi się to, że akcja książki ma miejsce w Nigerii i że dzięki niej mogłam poznać chociaż trochę tą całkowicie dla mnie obcą kulturę. Dalej historia Korede oraz sama jej postać bardzo mnie zaintrygowała. Z wielkim zaciekawieniem poznawało mi się jej osobę oraz to co dotyczyło jej i jej siostry. Sama książka bardzo mnie zaskoczyła, bo kurcze była tak dziwna, tak specyficzna, że jednocześnie nie mogłam się od niej oderwać! Całość jest na prawdę krótka, bo sama książka ma zaledwie 218 stron, a co za tym idzie, nie mamy czasu, żeby przesadnie mocno zagłębiać się w cała historie oraz jej bohaterów. I to jest na prawdę dobre, bo mimo wszystko autorce udało się przekazać wszystko to, co jest istotne dla czytelnika. Bardzo mnie to urzekło. Jak mówiła, to książka bardzo specyficzna, ale sądzę, że to ją właśnie wyróżnia i czyni z niej coś wyjątkowego!