Bardzo ciekawa opowieść o Miedziance, opowiadana z różnych perspektyw. Przejmująca.

1sza część - rzeczywiście o kwiatach - tak, bardzo przyjemna i ciekawa. Niestety to tylko ok 1/3 całego teksu... Kolejne eseje są o wszystkim, o Szekspirze, moralności czasie i życiu pozagrobowym, tylko nie o kwiatach.

Powieść nie odbiega stylem od poprzednich części cyklu. Przeraża opis okrucieństw popełnianych przez bohaterów (czy to w ogóle możliwe?), szokuje ilość pecha jaka wszystkich spotyka (jak i w porzednich częściach), a postać Darii staje się denerwująca i ma się ochotę rzucić książkę w kąt ze złości na nią.

Niestety, moim zdaniem najsłabsza z części opowieści o Różanach. Część pierwszą czytałam jak bajkę, podobnie drugą, trzecia i czwarta to była już zupełnie inna tematyka. Część piąta nawiązuje tematycznie do wszystkich poprzednich ale... mam wrażenie, że autorka zbyt wiele motywów chciała wrzucić w zbyt krótką książkę, przez co nie wszystkie wątki zostały rozwinięte/zakończone. • Niestety anty-wisienką na torcie było UWAGA SPOILER porwanie Eryka... I ten kawałek zaważył niestety na całej mojej opinii o tej książce - odczułam po prostu niesmak czytając ten fragment... • Ogólnie - jeśli przeczytało się poprzednie części szkoda byłoby nie przeczytać zakończenia, natomiast jest o wiele słabsze niż poprzednie części.