Od jakiegoś czasu naprawdę lubię konfrontować swoje przekonania z przekonaniami innych - szczególnie popartymi wiedzą ze wskazywanymi źródłami. Tak, wyszłam ze swojej "bańki informacyjnej" i do żadnej łatwo ponownie wlepić się nie dam. Sięgam więc czasem po książki takie jak ta, z nadzieją, że ubogacą mój światopogląd o kolejną porcję sprawdzonych, nieznanych mi wcześniej informacji. • Czy ta pozycja sprostała temu zadaniu? Patrząc na całokształt - i tak i nie. Owszem, autorka przedstawiła sporą ilość nieznanych mi informacji, jednak sama nie wyszła ze swojej strefy komfortu i nie pokusiła się choćby o bliższe przyjrzenie się na łamach książki jednemu ze zjawisk/ sloganów / paradygmatów / przekonań, które wrzuca do wspólnego, wielkiego wora opisanego jako "DEZINFORMACJA/TEORIA SPISKOWA". Stała się zatem w moich oczach poniekąd ofiarą zjawiska, o którym sama pisze. A pisze niesiona emocjami - i choć z początku przyjęta perspektywa mogła sprawiać wrażenie obiektywnej, a przynajmniej możliwie neutralnej, o tyle z biegiem czytania natykałam się na coraz więcej gry na emocjach czytelnika. Bardzo mnie to w lekturze mierziło: te wszystkie trzykropki, po których następowało odkrywcze lub sarkastyczne "tadaaam", budowanie pejoratywnych wizerunków opisywanych postaci łącznie ze skupianiem się na ich fizjonomii, a z pomijaniem lub marg­inal­izow­anie­m choćby tytułów naukowych (np. przedstawianie mecenasa jedynie z imienia i nazwiska, a dopiero później, niemal mimochodem, wspomnienie, że jest adwokatem). Technik manipulacyjnych było więcej. Na tego typu zabiegi trzeba się jednak nastawiać, czytając kogokolwiek, kto myśli, że ma monopol na podawanie prawdy, choćby w najlepszej wierze. • Reasumując - książka w moim odczuciu jest stronnicza i manipuluje faktami, uwypuklacjąc jedne kwestie, pomijając inne. Mimo wszystko z lektury wyniosłam jakąś porcję wiedzy. O ludziach, przede wszystkim.

Nie znalazłam w lekturze niczego naprawdę godnego uwagi, nie wzbudziła we mnie żadnej głębszej refleksji a jedynie lekkę irytację będącą reakcją na dopasowywanie treści utworów literackich tak, by potwierdzały tezy autorek. Było tu też mnóstwo prywaty i wtórowanie sobie w dialogu przez obie rozmówczynie. Ogólnie trochę te rozmowy trąciły sztucznością, ale temat Panie wybrały sobie nieszczególnie ciekawy, więc nie dziwię się wcale.

Dobra książka na raz, opowiadanie ciekawe i prawdopodobne. Uderzyło mnie jedynie w tej książce to, że bohaterowie każdą chwilę potrzebują uwiecznić zdjęciem z telefonu. Wiem, że to normalność i rzeczywistość dla niektórych, jednak nie jest to wzorzec absolutnie uniwersalny.

Zbiór wielu różnorodnych w stylu opowiadań przyrodniczych dla młodszego odbiorcy. Książka jako całość jest bez dwóch zdań wybitna. Opowiadania - czasem dwustronicowe, czasem wiel­oroz­dzia­łowe­, pisane prozą lub naznaczone rytmizacją i rymami; każde niesie ogromny ładunek informacyjny i nie mniejszy emocjonalny. Nie zawsze są to dla młodego czytelnika emocje łatwe, bo przyroda w swoim pięknie bywa bezlitosna, ale tez w okrucieństwie piękna. Są tu więc zwierzęta zjadające inne zwierzęta, ale też wiele przygód fartem ocalonych niedoszłych ofiar. Pojawia się i człowiek: on też nie jest zero-jedynkowy. Czasem będą to dzieci (bezmyślnie lub ze względu na przekonania) czyniące krzywdę jakiemuś zwierzęciu, czasem będzie to udzielona pomoc, czasem jedynie obserwacja. • Książka jest tak prawdziwa, przesiąknięta niezwykłą przyrodniczą wiedzą, a przy tym tw tak ciekawy sposób napisana, że chciałabym dziecku czytać tylko więcej i więcej takich treści. Kończymy ten zbiór pełni uznania i zadowolenia. Prawdziwa gratka dla przyrodolubów.

Zbiór sympatycznych wierszyków dla dzieci. Tematyka jak w tytule. Wierszyki bawią dziecko, są napisane dość zgrabnymi rymami - ja odejmuję jedną gwiazdkę ze względów ideologicznych, po prostu nie jestem entuzjastą ogrodów zoologicznych. Wierszyki mają szansę się spodobać bardziej każdemu o odmiennych od moich poglądach.