Autobiografia prof. Filipiaka. warto przeczytać.

Z powodu lata duże opóźnienia występują. We wszystkich aspektach. Czytania książek i pisania opinii o nich. Również. tak więc: jestem zadowolony. Czego oczekiwałem, to dostałem. A taka sytuacja, nieczęsta przecież, daje, podczas klecenia opinii, sześć gwiazdek na starcie. Kolejna pochwała należy się za para-dokumentalne ujęcie tematu. Dialogi, prawdziwe czy wymyślone, łamią monotonię czytania a dodatkowo, nieźle napisane, przyspieszają akcję. tak wiec: kolejna gwiazdka. I jeszcze jedna: za to przeczytałem całą książkę, od deski do deski. Żeby wymusić na mnie taka zajadłość, zaprawdę trzeba się postarać. A autorka postarała się. Wybitnie. • Mógłbym pewnie tak długo. Dodawać. Ale osiem(?). Jeżeli pomyliłem się w rachunkach to trudno. Ja tak mam. Ergo: osiem wystarczy. Specjalnie, osobno, polecać nie muszę. • No. Raczej. opinia na LC.

Także, jak wielu czytelników, liczyłem na więcej. I się przeliczyłem. Mocno.

Napiszę tak: fanem p. Christie nie byłem nigdy. Owszem, czytywałem ale wyłącznie jako klasykę. Kryminału, rzecz jasna. Napiszę jeszcze, że książka myszką trąci. Nawet jak na klasykę, mocno. • Bo, na przykład, w odróżnieniu od książek, ekranizacje prozy pani Christie bronią ją, prozę w sensie nie autorkę, znakomicie.

Taka sobie. Ogólnie na sześć gwiazdek. Daję pięć bo jakoś, coś, jakby mię nie wciągnęła. Fabuła, w sensie. A w tego typu historiach o fabułę chodzi. Głownie. • No.Raczej.L.C.