Narracja, której tak obawiałam się w tej książce ostatecznie nie była taka zła, dosyć szybko ogarnęłam co się dzieje. Dosyć zaciekawił mnie ten dystopijny świat, w którym balkony czy ozdoby uznaje się za zbędne, ponieważ ulegną one zniszczeniu podczas trzęsień ziemi. Kreacja bohaterów również na plus, co nie znaczy że ich kocham, w moim dobrym dniu ich toleruje. W połowie książki zaczęłam się nudzić, dopiero podczas końcówki akcja mocno ruszyła do przodu. Brakowało mi jakiejkolwiek mapy, która pokazywałaby miejsca , w których rozgrywały sie dane wydarzenia. Świat jest ciekawie zbudowany, nadal nie dokońca rozumiem podziały społeczne, ale raczej sięgnę po 2 tom.

'Mogą panie iść missmarplować gdzie indziej? • Agata syknęła, jak kotka, której ktoś nadępnął na ogon. • -Jest pan zwyczajnie bezczelny-powiedziała.-Nawet gdyby pan zsumował nasz wiek, sporo nam do panny Marple brakuje. • -A skąd ja mam to wiedzieć? Czy ja pani metrykę widziałem?!" • Bawiłam się wspaniale. Książka napisana jest przyjemnym, prostym językiem, przez co szybko się ją czyta. Szczególnie wzruszył mnie list od Luli, przez któy wciąż chce mi się płakać. Polecam z całego serca, nie wiem jak wytrzymam do kolejnych części.

"-Kot wśród gołębi, to właśnie takie wrażenie. My wszystkie jesteśmy gołębiami, a między nami jest kot. My jednak nie potrafimy go dostrzec."

Wspaniały reportaż pokazujacy życie mieszkańców Omanu, ich stosunek do panowania sułtana itp.

"Dostojewski umarł -powiedziała obywatelka, ale jakoś nie zbyt pewnie. • - Protestuję!-gorąco zawołał Behemot. -Dostojewski jest nieśmiertelny!"