Neil Gaiman – angielski pisarz, scenarzysta i redaktor, autor licznych powieści, opowiadań i komiksów fantasy, science fiction i grozy. W „Dictionary of Literary Biography” jest wymieniony jako jeden z najw­ybit­niej­szyc­h żyjących pisarzy fantasy, urban fantasy i s-f. W Polsce uważany za postmodernistę, mimo jego wielokrotnych oświadczeń, że nie czuje się powiązany z tym nurtem.* • To było moje pierwsze spotkanie z mitologią nordycką i na pewno nie ostatnie. • Zbiór ten opowiada wiele ciekawych historii, które dotyczą nordyckich bogów. Szczególnie dużo jest mowy o Odynie, Lokim, Thorze i Frei. • Autor posługuje się lekkim, prostym i zrozumiałym językiem. Niekiedy można dostrzec archaizację, dzięki której zostaje nadany odpowiedni klimat. Utwór czyta się bardzo szybko. Tak naprawdę to książka na jeden dzień. Neil Gaiman na nowo opowiada mity i historie, starając się trzymać jakiejś prawdy, lecz pozwalając sobie czasem na chwilę pofantazjowania. Z historii wyłania się obraz bogów oraz świata, który jest barwny i bardzo różny. Są one ułożone w kolejności chrobologicznej. • Najbardziej spodobało mi się przedostatnie opowiadanie, gdyż bardzo mnie zaskoczyło. Dzieje się w nim dużo ciekawych rzeczy. Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. • Thor to bóg gromu, który jest najsilniejszy spośród wszystkich. Jego ojciec, Odyn, jest najwyższym, najstarszym i najmądrzejszym bogiem, który wszystkimi rządzi. Natomiast Loki to najmniej poważna postać tej książki. Uwielbia robić innym psikusy, jest bardzo sprytny i przebiegły. Potrafi z każdej opresji wyjść cało. Freja jest bardzo piękną kobietą. • „– Domaga się ręki Frei. • – Chce tylko jej ręki? – rzucił z nadzieją Thor. • Ostatecznie miała dwie, może zdoła ją przekonać, by bez specjalnych sprzeciwów zrezygnowała z jednej.” • Przez cały czas towarzyszył mi humor. Często musiałem tłumić w sobie napady śmiechu, coby ludzie w komunikacji miejskiej nie zadzwonili po odpowiednie służby. Jest komizm i sytuacyjny, i postaci, i słowny. • Przedstawiony świat bogów jest bardzo różny. Z jednej strony można mówić o jego spokoju oraz pięknie, zaś momentami odniosłem wrażenie, że jest on bardzo niebezpieczny, mroczny i tajemniczy. Zamieszkuje go wiele różnych stworów (np. olbrzymy). • „Mitologia nordycka” dość mocno odcisnęła się w popkulturze. To właśnie na niej wzorował się Tolkien, Alan Garner czy Rosemary Sutcliff. W komiksach Marvela i w „Grze o Tron” również można dostrzec jej ślady. Dziwi mnie, że w szkole się jej nie uczy. • Nie chcę za bardzo rozwodzić się na temat każdej opowiastki, bo tym samym odebrałbym wam frajdę, która towarzyszy podczas ich odkrywania i poznawania. Jeśli chcesz przeżyć ciekawą przygodę, poznać bogów i zadomowić się w ich świecie, przeczytaj „Mitologię nordycką”. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu MAG. • Tytuł: „Mitologia nordycka” • Tytuł oryginału: „Norse Mythology” • Autor: Neil Gaiman • Wydawnictwo: MAG • Przełożyła: Paulina Braiter • Korekta: Urszula Okrzeja • Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński • Wydanie: I • Oprawa: twarda (z wbudowaną zakładką) • Liczba stron: 217 • Data wydania: 02.03.2017 • ISBN: 978-83-7480-728-9 • Źródło – Lubimy Czytać.

Rachel Abbott – jej wszystkie powieści zdobyły pierwsze miejsce w księgarni Amazon. Na liście najlepiej sprzedających się autorów plasuje się obok takich nazwisk jak Lee Child, Stieg Larsson, Gillian Flynn, James Patterson i Jo Nesbo. Przez „Guardian” została okrzyknięta sensacją rynku wydawniczego. „Observer” nazwał ją jednym z najgorętszych nazwisk branży.* • Olivia Brookes zgłasza na policję zaginięcie dzieci i męża. Dwa lata później Tom Douglas ponownie zajmuje się sprawą, gdyż znika Olivia. Najdziwniejsze jest to, że nigdzie ma jej zdjęć. Ktoś ją porwał? A może sama uciekła? Na te oraz inne pytania policjantom trudno jest znaleźć pytania. Znalezienie krwi trochę zmienia spojrzenie na sprawę. • Autorkę pokochałem za szybką i trzymającą w napięciu akcję oraz psychologię postaci. Jednak w tej książce niezbyt to widać – dopiero końcówka wgniotła mnie w fotel i zaparła dech w piersi. Jedynie profil psychologiczny bohaterów został dobrze zrobiony, chociaż lepiej wyszło jej to w Zabij mnie znów. Jak zwykle mamy do czynienia z lekkim i prostym językiem. Opisy są dość szczegółowe, dzięki czemu łatwo można wyobrazić sobie miejsce rozgrywającej się akcji. Pani Abbot bardzo postarała się, aby uczynić powieść jak najbardziej prawdziwą. Niejeden autor mógłby uczyć się od niej robienia researchu. Wpadła ona na świetny pomysł, którego wykonanie jest bardzo dobre. • Lektura tego dzieła to okazja do lepszego poznania Becky, koleżanki głównego inspektora. Zaglądamy w jej ciekawą przeszłość oraz początki przyjaźni z Tomem. • Oprócz dominującego wątku kryminalnego znalazło się miejsce na obyczajowy dotyczący życia miłosnego (i nie tylko) Douglasa. • Mamy kilku narratorów, dzięki czemu spoglądamy na sprawę z kilku różnych punktów widzenia, co daje całość – raz wypowiada się Tom, innym razem Robert (zapewne zastanawiacie się kim on jest, jednak ja wam tego nie zdradzę) i Liv. • Problematyką powieści jest obsesyjna miłość do człowieka i pokazanie jej skutków oraz wpływ ukochanej osoby na drugą. • Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie. Po prostu siedziałem z otwartymi ustami i myślałem: Co tu się wydarzyło?! Nie spodziewałem się TAKIEGO obrotu spraw i rozwiązania akcji. • Spodobała mi się ta książka, ale uważam, że jest ona najgorsza spośród tych, które miałem okazję przeczytać. Zabrakło mi trzymania w napięciu przez cały czas. Oczywiście nie zmienia to faktu, że nadal uważam ją za jedną z najlepszych pisarek thrillerów na świecie. Znie­cier­pliw­iony­ czekam na to, aż ukaże się kolejna powieść. „Śpij spokojnie” polecam miłośnikom gatunku. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu FILIA. • Tytuł: „Śpij spokojnie” • Tytuł oryginału: „Slepp Tight” • Autor: Rachel Abbott • Wydawnictwo: FILIA • Cykl: Tom Douglas (tom III) • Seria: Mroczna strona • Przełożyła: Anna Rogulska • Korekta: MELES-DESIGN • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 422 • Data wydania: 02.02.2017 • ISBN: 978-83-8075-193-4 • Źródło – książka.

Tarryn Fisher – autorka dziewięciu bestsellerowych powieści, wysoko ocenianych przez czytelników „New York Times” i „USA Today”. Napisała m.in. serię książek o miłosnym trójkącie: Mimo moich win, Mimo twoich łez i Mimo naszych kłamstw, a także – wspólnie z Colleen Hoover – Never Never. Ukończyła z wyróżnieniem Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Uwielbia ludzi, choć na co dzień jest prawdziwym czarnym charakterem (w Hogwarcie trafiła do Slytherinu). Kocha deszcz, coca-colę i Instagrama. Razem ze swoją przyjaciółką Madison prowadzi blog modowy. Aktualnie żyje w Waszyngtonie z narzeczonym, dziećmi oraz zakręconym huskym.* • Sięgnąłem po tę książkę, ponieważ zebrała ona wiele pozytywnych opinii. Poza tym zainteresował mnie opis. • Margo wraz z matką mieszkają w domu, który otrzymał miano „pożeracza”. Pewnego dnia w miasteczku dochodzi do zaginięcia siedmioletniej mieszkanki Bone. Margo i jej przyjaciel – Judah – rozpoczynają prywatne śledztwo. Prawda okazuje się o wiele brutalniejsza, niż ktokolwiek by się spodziewał. • Jestem zachwycony tym dziełem i śmiało mogę stwierdzić, iż jest on jednym z lepszych jakie miałem okazję przeczytać w swoim życiu, ba, wstrząsnął mną tak bardzo, że trudno jest mi o nim zapomnieć. Krótko mówiąc, mam książkowego kaca. Autorka posługuje się lekkim językiem. W jej stylu pisarskim można dostrzec doświadczenie. Margo trzyma w napięciu do ostatniej strony. Ciężko jest się oderwać. To bardzo emocjonalna powieść, która wgniata w fotel i zmusza do myślenia. Odczuwałem radość, smutek, strach, złość, obrzydzenie, zakłopotanie oraz grozę. Opisy są dość szczegółowe, a niektóre bardzo brutalne. Nie spodziewałem się TAKIEGO rozwiązania akcji. Przeczytawszy ostatnie parę zdań, nie wiedziałem co ze sobą zrobić. • Dzięki narracji pier­wszo­osob­owej­ możemy wejść do umysłu Margo, poznać jej emocje oraz zdanie na różne tematy. Niewątpliwie odgrywa ona najważniejszą rolę w książce. Większość wydarzeń (jak nie wszystkie) kręci się wokół niej. Polubiłem ją od momentu poznania, ponieważ odnalazłem w niej siebie. Utożsamiam się z tą postacią i poniekąd rozumiem niektóre jej zachowania. Wszyscy bohaterzy zostali bardzo dobrze wykreowani. Są żywi, barwni i mogliby żyć w prawdziwym, nieksiążkowym świecie. • Bone to chyba jedyne miejsce, w którym nie chciałbym żyć. Z jednej strony fascynuje mnie i ciekawi, zaś z drugiej przeraża. Jest ono mroczne, tajemnicze, niebezpieczne, pełne zła, szare. Powoduje, iż ciarki przebiegają po moim ciele. • Wątek miłosny w tej książce jest niemalże od samego początku. Czasem odgrywał on pierwszorzędną rolę, a niekiedy schodził na bok. • „– Na tym polega różnica między bogatymi a biedotą – stwierdza Judah, podążając za moim wzrokiem. – Bogaci gapią się na sąsiedzką tragedię przez szpary między zasłonami, podczas gdy biedota niczego nie próbuje ukrywać.” • Margo bardzo dobrze pokazuje, że środowisko, w którym wychowywaliśmy się ma wpływ na naszą przyszłość. Został ukazany również trud osób niep­ełno­spra­wnyc­h, ich nie akceptację. Poza tym można dostrzec również problem wyalienowania osoby ze środowiska ze względu na jej odmienność. To też pewnego rodzaju apel do ludzi (zwłaszcza nastolatek) o to, aby dowartościowali się, nie popełniali samobójstw i nie robili różnych głupstw po to, by stać się doroślejszymi i pokazać innym, że jest się „kozakiem”. Powieść ta mówi również o sprawiedliwości, która prędzej czy później nadejdzie. Nikt nie jest bezkarny. • Książka bardzo mi się spodobała, gdyż jest oryginalna, ma przekaz i sprawia, że można oderwać się od swoich problemów. • Podsumowując, koniecznie przeczytajcie tę książkę. Gwarantuję wam, że zostaniecie wgnieceni w swoje fotele, nie będziecie mogli przestać myśleć o Margo. No i zaczniecie mieć koszmary. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Księgarni Tania Książka. • Tytuł: „Margo” • Tytuł oryginału: „Marrow” • Autor: Tarryn Fisher • Wydawnictwo: Sine Qua Non • Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik • Korekta: Maciej Cierniewski • Okładka: Paweł Szczepanik • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 345 • Rok wydania: 2017 • ISBN: 978-83-7924-784-4 • ** Źródło – skrzydło książki.

Remigiusz Mróz urodził się w 1987 roku w Opolu. Autor m.in. serii kryminalnej o komisarzu Forście i polecanego przez Tess Gerritsen thrillera Behawiorysta. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. Na co dzień zapalony biegacz i niezmordowany czytelnik.* • Lojalnie informuję, że jestem jeszcze pod wpływem emocji, toteż recenzja może być trochę chaotyczna. • Kompletnie się polityką nie interesuję, nie wiem kto w jakiej partii jest i która jest lepsza, lecz książki z gatunku political fiction lubię, wręcz uwielbiam, dlatego sięgnąłem po Wotum nieufności. • Daria Seyda jest marszałkiem sejmu. Pewnego dnia budzi się w hotelu, ale nie pamięta jak się tam znalazła i co z kim robiła. Niespodziewanie dzieją się rzeczy, które wywrócą jej życie do góry nogami. Patryk Hauer to młody polityk, któremu wróżą świetlaną przyszłość. Ma duże ambicje. Odkrywa spisek, którego ujawnienie może przyspieszyć jego karierę oraz zniszczyć przeciwników. • To nie jest polskie House of Cards! Mróz ma inny styl pisarski, posługuje się lekkim i prostym językiem, skupia się i na aspektach politycznych, i na tym, aby akcja trzymała mocno w napięciu i czytelnik wciąż był zaskakiwany. Między nim i Michaelem Dobbsem jest wiele podobieństw, lecz autor HoC stworzył świetne literackie dzieło, bohatera, który jest odrażający, ale mimo to się go lubi i poruszył tematy, które są ponadczasowe i uniwersalne. Wotum nieufności bardziej mi się podobało i lepiej czytało, niemniej House of Cards wolę za świetny wątek polityczny. • Odniosłem wrażenie, że Remigiusz Mróz miał bardzo dużo pomysłów i koniecznie chciał wszystkie wykorzystać w tej książce, aby lepiej się ona przyjęła. Z jednej strony dostarczało to wielu zagadek, tajemnic i sprawiało, że akcja trzymała w wielu momentach w napięciu, lecz z drugiej: wprowadzało mętlik i czasem się gubiłem wśród tych wszystkich motywów i jego pomysłów. • Autor porusza aktualne tematy, co pomaga lepiej wczuć się w akcję. Dzięki temu Mróz miał łatwiej, bo nie musiał wymyślać jakichś nowych politycznych tematów, wystarczyło tylko pooglądać wiadomości. Zauważyć można, że pisząc to dzieło czuł się on jak ryba w wodzie. Wynikać to może z jego zainteresowania polityką oraz ciekawej przeszłości – dowiecie się o co mi chodzi z posłowia książki. • Niewątpliwie jest to świetna POLSKA książka political fiction. Porównywać jej do House of Cards nie można. Przez ten tani chwyt marketingowy wydawnictwo zawyżyło autorowi poprzeczkę, której przeskoczyć on jeszcze nie potrafił. • Mróz pokazał nam świat polityki z tej ciemnej strony – m.in. intrygi, podstawianie nogi przeciwnikom i potyczki słowne... Te ostatnie najbardziej mi się spodobały. Pokazały one duże umiejętności autora w wczuwaniu się w swoich bohaterów, bo musiał on wymyślać różne argumenty. Wyszło mu to znakomicie. • Od samego początku kibicowałem Patrykowi Hauerowi. To młody polityk, który może osiągnąć duży sukces. Jest bezwzględny, wygadany, tajemniczy, inteligentny i ma cudowną żonę, która jest twardą babką. Daria Seyda to dobrze wykreowana postać, choć irytowały mnie jej niektóre zachowania. • „– Kto ma wiedzę, nie musi przewidywać. Kto przewiduje, wiedzy nie posiada.” • Za zakończenie książki mam ochotę Mroza zabić. Przecież tak robić nie można. Powinno być to karalne. Pod koniec utworu wybuchła bomba, która wprowadziła wiele nowych okoliczności, wyjaśniła kilka spraw i pobudziła ciekawość. Znie­cier­pliw­iony­ (i to bardzo!) czekam na kolejny tom. • „Wotum nieufności” polecam przede wszystkim osobom, które albo interesują się polityką, albo lubią political fiction. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Księgarni Tania Książka. • Tytuł: „Wotum nieufności” • Autor: Remigiusz Mróz • Wydawnictwo: FILIA • Cykl: W kręgach władzy (tom I) • Korekta: MELES-DESIGN • Projekt okładki: Mariusz Banachowicz • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 617 • Data wydania: 11.01.2017 • ISBN: 978-83-8075-188-0 • Źródło – okładka książki.

James Frey – amerykański pisarz; założyciel CEO Full Fathom Five, firmy producenckiej odpowiedzialnej za bestsellerową serię dla młodzieży „Dziedzictwa Planety Lorien”, której pierwsza część („Jestem numerem cztery”) doczekała się ekranizacji. Także jego pozostałe powieści, „Milion małych kawałków” czy „Ostatni testament”, osiągnęły status międ­zyna­rodo­wych­ bestsellerów. • Nils Johnson-Shelton – autor bestsellerowych powieści dla dzieci i młodzieży („No Angel: My Harrowing Undercover Journey to the Inner Circle of the Hells Angels, Otherworld Chronicles”). Wielki fan gier wideo, wspinaczki i długich spacerów.* • Od pierwszego tomu pokochałem tę serię, toteż znie­cier­pliw­iony­ czekałem na kolejny tom. Czy pisarzom udało utrzymać się dobry poziom? • Klucz Ziemi i Klucz Niebios zostały już odnalezione. Jeszcze tylko trzeba znaleźć Klucz Słońca i… świat zostanie ocalony. Maccabee jest w posiadaniu tych dwóch kluczy. Czy zdoła znaleźć i trzeci? Zagrożeniem może być An Liu. Są osoby, które grają dla wygranej, śmierci i zakończenia Endgame. Jak zakończy się gra i co stanie się ze światem? • I w tym tomie autorzy posługują się lekkim językiem. Akcja momentami przyśpiesza, a czasem zwalnia, jednakże nie przynudza. Wciąż coś się dzieje, zawiązywane są różne pakty i rodzą się konflikty. Czasami jest krwawo, zaś niekiedy spokojnie. Został zastosowany częsty zabieg, mianowicie są krótkie rozdziały, które nierzadko kończą się zdaniem tajemniczym lub intrygującym, powodując, że czytelnik jest zmuszony czytać dalej, bo inaczej nie wytrzyma. Ta trylogia to nowość na polskim rynku wydawniczym, która była potrzebna. • Minusem jest natłok bohaterów oraz ich dziwaczne imiona i nazwiska, które ciężko jest wymówić i zapamiętać. Rozumiem, że muszą one takie być, bo akcja rozgrywa się m.in. w Chinach, jednakże przydałby się spis na końcu utworu, który by to wszystko zebrał i umożliwił przypomnienie czytelnikowi postaci, bo ja niektórych nie pamiętałem. Przyczepić muszę się też do wydania, które nie pasuje do poprzednich tomów. Wizualnie niezbyt dobrze to wygląda. • Świetnym urozmaiceniem jest zagadka, którą czytelnik może rozwiązać i wygrać 250000 dolarów. • Seria jest bardzo oryginalna. Jest tak dzięki specjalnemu wydaniu, tj. bez akapitów, bez justowania tekstu itp. Poza tym zaangażowanie czytelnika należy do czegoś nowego. Nie słyszałem o książkach, które również by tak robiły. Pomysł i jego wykonanie to majstersztyk. • Utwór ten jest emocjonalny. Emocje bohaterów są łatwe do wyczucia. Teraz możemy spojrzeć na ich drogę, którą przeszli od momentu dołączenia do gry i zauważyć jak ich to zmieniło. Endgame zostawia tak jakby mocny odcisk na duszy uczestników. • Akcja gna do przodu niczym rozpędzony rumak na wyścigach konnych, trzyma w napięciu i zaskakuje. To najlepsza część trylogii. Zakończenie zaskakuje, wbija w fotel i pozostawia lekki niedosyt. • Książkę polecam miłośnikom fantastyki oraz osobom, które chcą przeżyć ciekawą, literacką przygodę i stać się Graczem, który walczy na śmierć i życie. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non. • Tytuł: „Endgame. Reguły Gry” • Tytuł oryginału: „Endgame. Rules of the Game” • Autor: James Frey i Nils Johnson Shelton • Wydawnictwo: Sine Qua Non • Cykl: Endgame (tom III) • Tłumaczenie: Bartosz Czartoryski • Redakcja i korekta: Sonia Miniewicz, Kamil Misiek, Marta Pustuła • Adaptacja okładki: Paweł Szczepanik • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 343 • Data wydania: 11.01.2017 • ISBN: 978-83-7924-572-7 • Źródło – skrzydło książki.