Dziennik roku chrystusowego

W trzydziestym trzecim roku życia Sławomir Mrożek emigruje z Polski, Mikołaj Gogol wydaje <I> Martwe dusze </I> i <I> Ożenek, </I> a Jacek Dehnel rozpoczyna go tuż po północy obejrzeniem Kubrickowskiego <I> Lśnienia. </I> <L> Obrosły biblijną symboliką rok chrystusowy, stanowiący przejście między młodością a dojrzałością, ma specyficzne miejsce w naszej tradycji - Dehnel zagląda w biografie malarzy, pisarzy, swoich bliskich, a także ludzi, z którymi stykają go codzienne wydarzenia i lektury, by sprawdzić, czy to coś więcej niż tylko umowna granica. <L> Trzydziesty trzeci rok życia upływa mu zwyczajnie: na spotkaniach z przyjaciółmi, koncertach, lekturze książek, remoncie kuchni, podróżach i podsłuchiwaniu rozmów w autobusach. Oczywiście pracuje też nad felietonami, opowiadaniami i powieścią <I> Matka Makryna, </I> spotyka się z czytelnikami, wygłasza odczyty, udziela wywiadów, chodzi na uroczystości wręczania nagród, ale pierwsze miejsce w jego dzienniku zajmują bogactwo, śmieszność i melancholia codzienności. W zapiskach nie brakuje też celnych, polemicznych uwag dotyczących polskiego społeczeństwa, sporów politycznych i religijności, którym nierzadko daleko do postawy prawdziwie chrystusowej. <L> Napisany z dużym wdziękiem i poczuciem humoru <I> Dziennik roku chrystusowego </I> to wciągająca lektura pozwalająca lepiej poznać autora <I> Lali </I> i <I> Saturna. </I>