„Bo kto nie był ni razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże”. Adam Mickiewicz w Dziadach, części II zapisuje ludowe wskazówki, co należy zrobić tu, na ziemi, aby zapewnić po śmierci wieczny pokój swojej duszy.
Dziady, część II Adama Mickiewicza to dramat romantyczny. Poeta pracował nad nim w latach 1821–1822 w Kownie. Tytuł utworu nawiązuje do wywodzącego się z czasów pogańskich obrzędu, podczas którego przyzywano dusze zmarłych. Noc dziadów bywała również określana „ucztą kozła”. W czasach, w których żył poeta, kultywowanie bałwochwalczych obrzędów było zakazane przez kościół, więc rytuał ten przeprowadzano w ukryciu, na odludziu i po zmroku.
Akcja dramatu toczy się na Litwie, w kaplicy cmentarnej, w dniu poprzedzającym Zaduszki. Głównymi bohaterami Dziadów, części II są duchy, które do tej pory nie zaznały spokoju po śmierci. W dramacie występują również postacie drugoplanowe: Guślarz oraz zbiorowisko ludności wiejskiej.
W noc dziadów włościanie zbierają się w kaplicy. Wzywają duchy zmarłych pokutujących za grzechy. Ceremonii tej przewodzi Guślarz. Na wezwanie odpowiadają dziecięce dusze Rózi i Józia, dusza Widma oraz dusza młodej dziewczyny, Zosi. Pojawiające się zjawy odpowiadają na pytania zebranego ludu oraz wskazują, co jest im potrzebne do tego, aby mogły zaznać spokoju. Zostają również ugoszczone przygotowanym jedzeniem. Od dzieci dowiadujemy się, że zaznanie cierpienia na ziemi jest warunkiem koniecznym wstępu do nieba. Według Widma najważniejsze jest miłosierdzie. Zosia poucza, że aby osiągnąć spokój ducha po śmierci, trzeba na ziemi odwzajemnić czyjąś miłość. Gdy noc dziadów zmierza ku końcowi, ukazuje się czwarta dusza. Należy ona do młodego mężczyzny z raną na piersi, którego Guślarz, ku przerażeniu zebranych, nie potrafi odprawić z powrotem na tamten świat.
Powtarzające się refreny wypowiadane przez chór i zaklęcia rzucane przez Guślarza przydają utworowi dynamiki i rytmiki. Zważywszy na to, że w Dziadach, części II Mickiewicz nie zastosował wyodrębnienia fragmentów tekstu na akty i sceny, dramat ten jest trudny do zainscenizowania.
Z utworu Mickiewicza płynie przesłanie charakterystyczne dla kultury ludowej, że nie ma winy bez kary. Brzemię pokuty odbywanej przez każdego z przywołanych za sprawą Guślarza duchów było proporcjonalne do wagi ich występków. Gdy ktoś na ziemi postępuje niemoralnie, w życiu pozagrobowym nie zazna spokoju.
Mickiewicz rozpoczął dramat od cytatu z Szekspirowskiego Hamleta: „Są dziwy na niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom” — wyraźnie zaakcentował, o czym będzie traktować utwór. Charakterystyczne dla twórców romantycznych jest umieszczanie w utworach wątków metafizycznych, związanych z duchowością, wierzeniami ludowymi, fantastyką i życiem pozagrobowym. Twórcy romantyczni stali w opozycji do pragmatycznych przedstawicieli oświecenia.
W utworze Mickiewicza dostrzega się nawiązanie do dramatu antycznego ze względu na zachowanie zasady trzech jedności: miejsca, czasu i akcji oraz wprowadzenie chóru.
Dziady, część II to lektura obowiązkowa w klasach 7–8 szkoły podstawowej. Nasze wydanie zawiera przypisy opracowane specjalnie dla uczennic i uczniów.
Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.
Adam MickiewiczDziady, część IIEpoka: Romantyzm Rodzaj: Dramat Gatunek: Dramat romantyczny
Dziady, część II to lektura szkolna.Ebook Dziady, część II zawiera przypisy opracowane specjalnie dla uczennic i uczniów liceum i technikum.
Zbiór baśni Hansa Christiana Andersena zawiera m.in. najsłynniejsze opowieści duńskiego autora: Królowa śniegu, Calineczka, Brzydkie kaczątko, Dziewczynka z zapałkami, Mała Syrenka i Słowik. Znajomość tych baśni to dziś kulturowy wymóg. Baśnie Andersena znajdują się także na liście lektur szkolnych dla klas I–III szkoły podstawowej.
Andersen jednak początkowo wcale nie zamierzał zostać pisarzem dla dzieci. Widział swoją przyszłość w teatrze, najpierw jako aktor, potem dramatopisarz. Znalazł dla tego pomysłu wsparcie u mecenasów, którzy kazali mu najpierw skończyć szkołę i zakazali do tego czasu tworzyć literaturę. Kiedy kilka lat później opublikował pierwsze Baśnie opowiedziane dla dzieci (wyd. w Kopenhadze w 1835 r.), wywołały one prawdziwą sensację, a nawet oburzenie.
Baśnie, które nie mają pouczającego morału ani szczęśliwego zakończenia? Które mówią do dziecka, tak jakby było ono godną szacunku osobą? Tego jeszcze nie było! Dzieciom jednak właśnie ten sposób opowiadania historii, w których świat opisany jest z ich perspektywy, bardzo się spodobał i autor zyskał wkrótce międzynarodową sławę. Tworząc swoje baśnie, Andersen sięgał, jak wielu słynnych bajkopisarzy przed nim, do folkloru. Tak właśnie tworzyli bracia Grimm i Charles Perrault. Jednak Andersen wymyślał także swoje własne historie. Ich bohaterami są często postaci samotne, odrzucane przez innych, ale pragnące bliskości, tak jak Brzydkie Kaczątko, które musi doświadczyć wielu bolesnych odtrąceń, by w końcu znaleźć „swoje plemię'' i poczuć się piękne, akceptowane, kochane.
Biografowie Andersena sugerują, że tak właśnie wyglądało jego własne życie, pełne niepokoju i nieracjonalnych lęków. Andersen na przykład do tego stopnia bał się pożaru, że w każdą z licznych podróży po Europie brał ze sobą sznur, dzięki któremu w razie czego, unikając spalenia, spuściłby się z hotelowego okna. Może dlatego baśnie Andersena przedstawiają życie jako pełne cierpienia, rozczarowań i niezaspokojonych tęsknot. Co początkowo oburzyło, a potem zachwyciło czytelniczki i czytelników — to fakt, że u Andersena „zło'' zdarza się nie jako sprawiedliwa kara za złe uczynki, ale jako nieusuwalny element życia. Dla duńskiego pisarza cierpienie i rozczarowanie są doświadczeniami wszystkich istot, także tych całkowicie niewinnych, jak bohaterka Dziewczynki z zapałkami.
Baśnie Andersena wprowadzą dzieci w świat bez prostych odpowiedzi i czarno-białych podziałów. Dzieci stykają się w nich z etycznymi dylematami, które później będą musiały same na własny użytek rozstrzygać. Mogą skonfrontować się z trudnymi sprawami, takimi jak nierówności społeczne, śmierć bliskich osób, nieszczęśliwa miłość, zazdrość, brak sprawiedliwości. Widząc zmagania bohaterek takich jak Calineczka czy Mała Syrenka w walce o poprawę swojego losu oraz pułapki, jakie na tej drodze czekają, mogą przeżywać te zmagania, same pozostając jeszcze bezpieczne w domowym zaciszu, i przygotowywać się na moment, kiedy same będą musiały stawić im czoła. Warto zwrócić uwagę na to, że w baśniach Andersena często bohaterkami są nie tylko księżniczki, ale i dziewczynki pochodzące ze zwykłych mieszczańskich rodzin, jak Gerda z baśni Królowa śniegu. Dzielnie mierzą się one z przeciwnościami losu, same — bez pomocy rycerza na białym koniu — ratując innych.
Wspólna lektura baśni Andersena może być okazją do rozmowy z dziećmi o pojawiających się w baśniach problemach oraz decyzjach głównych bohaterek i bohaterów. Warto pokazać dzieciom, czym różnią się wersje literackie od ich późniejszych filmowych adaptacji, w których zazwyczaj dorobiono „happy end” - jak choćby w przypadku Disneyowskiej adaptacji Małej Syrenki.
Współcześnie możemy je czytać także jako dorośli, bo są zarazem to skłaniające do refleksji nad źródłem cierpienia opowiadania fantastyczne, które, co już nie powinno być zaskoczeniem, zainspirowały najmroczniejszego ze skandynawskich filozofów, Sørena Kierkegaarda.
Ten ebook zawiera
(...)