11 - 15 / 14648
Dziady
Serie:
Kanon Literatury Polskiej - Wydawnictwo Siedmioróg
Autor:
Adam Mickiewicz
Wydawcy:
NASBI

„Bo kto nie był ni razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże”. Adam Mickiewicz w Dziadach, części II zapisuje ludowe wskazówki, co należy zrobić tu, na ziemi, aby zapewnić po śmierci wieczny pokój swojej duszy.

Dziady, część II Adama Mickiewicza to dramat romantyczny. Poeta pracował nad nim w latach 1821–1822 w Kownie. Tytuł utworu nawiązuje do wywodzącego się z czasów pogańskich obrzędu, podczas którego przyzywano dusze zmarłych. Noc dziadów bywała również określana „ucztą kozła”. W czasach, w których żył poeta, kultywowanie bałwochwalczych obrzędów było zakazane przez kościół, więc rytuał ten przeprowadzano w ukryciu, na odludziu i po zmroku.

Akcja dramatu toczy się na Litwie, w kaplicy cmentarnej, w dniu poprzedzającym Zaduszki. Głównymi bohaterami Dziadów, części II są duchy, które do tej pory nie zaznały spokoju po śmierci. W dramacie występują również postacie drugoplanowe: Guślarz oraz zbiorowisko ludności wiejskiej.

W noc dziadów włościanie zbierają się w kaplicy. Wzywają duchy zmarłych pokutujących za grzechy. Ceremonii tej przewodzi Guślarz. Na wezwanie odpowiadają dziecięce dusze Rózi i Józia, dusza Widma oraz dusza młodej dziewczyny, Zosi. Pojawiające się zjawy odpowiadają na pytania zebranego ludu oraz wskazują, co jest im potrzebne do tego, aby mogły zaznać spokoju. Zostają również ugoszczone przygotowanym jedzeniem. Od dzieci dowiadujemy się, że zaznanie cierpienia na ziemi jest warunkiem koniecznym wstępu do nieba. Według Widma najważniejsze jest miłosierdzie. Zosia poucza, że aby osiągnąć spokój ducha po śmierci, trzeba na ziemi odwzajemnić czyjąś miłość. Gdy noc dziadów zmierza ku końcowi, ukazuje się czwarta dusza. Należy ona do młodego mężczyzny z raną na piersi, którego Guślarz, ku przerażeniu zebranych, nie potrafi odprawić z powrotem na tamten świat.

Powtarzające się refreny wypowiadane przez chór i zaklęcia rzucane przez Guślarza przydają utworowi dynamiki i rytmiki. Zważywszy na to, że w Dziadach, części II Mickiewicz nie zastosował wyodrębnienia fragmentów tekstu na akty i sceny, dramat ten jest trudny do zainscenizowania.

Z utworu Mickiewicza płynie przesłanie charakterystyczne dla kultury ludowej, że nie ma winy bez kary. Brzemię pokuty odbywanej przez każdego z przywołanych za sprawą Guślarza duchów było proporcjonalne do wagi ich występków. Gdy ktoś na ziemi postępuje niemoralnie, w życiu pozagrobowym nie zazna spokoju.

Mickiewicz rozpoczął dramat od cytatu z Szekspirowskiego Hamleta: „Są dziwy na niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom” — wyraźnie zaakcentował, o czym będzie traktować utwór. Charakterystyczne dla twórców romantycznych jest umieszczanie w utworach wątków metafizycznych, związanych z duchowością, wierzeniami ludowymi, fantastyką i życiem pozagrobowym. Twórcy romantyczni stali w opozycji do pragmatycznych przedstawicieli oświecenia.

W utworze Mickiewicza dostrzega się nawiązanie do dramatu antycznego ze względu na zachowanie zasady trzech jedności: miejsca, czasu i akcji oraz wprowadzenie chóru.

Dziady, część II to lektura obowiązkowa w klasach 7–8 szkoły podstawowej. Nasze wydanie zawiera przypisy opracowane specjalnie dla uczennic i uczniów.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Adam MickiewiczDziady, część IIEpoka: Romantyzm Rodzaj: Dramat Gatunek: Dramat romantyczny

Dziady, część II to lektura szkolna.Ebook Dziady, część II zawiera przypisy opracowane specjalnie dla uczennic i uczniów liceum i technikum.

Makbet
Serie:
Epoki Literackie - Wydawnictwo I. Szeremet
Autorzy:
William Shakespeare, William Szekspir
Wydawcy:
NASBI
Mocne, płynne i precyzyjne tłumaczenie Piotra Kamińskiego, opatrzone wnikliwym wstępem i komentarzem Anny Cetery-Włodarczyk, w pięknej szacie graficznej Macieja Buszewicza. Edycja zawiera przypisy, spis przekładów oraz powojennych przedstawień Makbeta na polskiej scenie. Przed chwilą jeszcze jego miecz parował krwią, ale zabijać w imieniu króla to nie to samo, co zabić króla. Morderstwo jest już w myślach Makbeta, zakaża organizm, a rozpędzona fantazja oswaja ze złem, ponieważ wpaja ułudę odwracalności akcji. Kłębiące się obrazy to inwazja przyszłości w teraźniejszość, parcie wydarzeń, których jeszcze nie było, ale już się spełniły w wyobraźni. Czy rozwiany obraz przyszłości jest już przeszłością? Czy przyszłość pomyślana już się stała? (Ze Wstępu) Idealne połączenie świetnego przekładu z nowocześnie ułożonym materiałem historyczno-literackim i krytycznym. (Prof. dr hab. Marta Gibińska) Naturalny puls i przejrzystość znaczeń, bez żadnych uproszczeń; dla aktora tekst taki to błogosławieństwo. (Andrzej Seweryn) ********* The Tragedy of Macbeth A play written by William Shakespeare, in a new translation by Piotr Kamiński. A critical edition with commentary. ********* Dr hab., prof. ucz. Anna Cetera-Włodarczyk (ur. 1970) (ORCID 0000-0001-5711-4867) – profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, szekspirolożka w Instytucie Anglistyki na Wydziale Neofilologii UW. Autorka kilkudziesięciu opracowań z zakresu przekładu literackiego i interpretacji dramaturgii szekspirowskiej, m.in. monografii: "Enter Lear. The Translator's Part in Performance" (WUW 2008) i "Smak morwy: u źródeł recepcji przekładów Szekspira w Polsce" (WUW 2009), a także kilkadziesięciu artykułów poświęconych recepcji i semiotyce dramatu. Od 2008 roku współpracuje z Piotrem Kamińskim, redagując serię nowych przekładów Shakespeare’a: "Ryszard II" (2009), "Makbet" (2011), "Wieczór Trzech Króli" (2012), "Burza" (2012), "Opowieść zimowa" (2014), "Kupiec wenecki" (2015). Inicjatorka 2 projektów badawczych (NCN 2016-2019, NCN 2018-2021) poświęconych polskiej recepcji Shakespeare’a w przekładzie od XIX do XXI wieku: http://polskiszekspir.uw.edu.pl Piotr Kamiński – tłumacz literatury angielskiej i francuskiej, znawca opery. Autor m.in. monumentalnego przewodnika Mille et un opéras (Librairie Artheme Fayard 2003, wyd. pol. Tysiąc i jedna opera, 2008). Jego przekłady Shakespeare’a wystawiano w Teatrze Narodowym: Ryszard II (2009), Opowieść zimowa (2017), Teatrze Polskim: Wieczór Trzech Króli (2011), Burza (2012) i Teatrze Dramatycznym w Warszawie: Kupiec wenecki (2014), Miarka za miarkę (2016) i Hamlet (2019). W 2013 roku uhonorowany za tłumaczenia Shakespeare’a nagrodą ZAiKSu. --------- PhD hab. Anna Cetera-Włodarczyk (born 1970) – is Associate Professor of English literature at the University of Warsaw, Shakespearean at the Institute of English Studies at the Faculty of Modern Languages. Author of several dozen works in the field of literary translation and interpretation of Shakespearean dramaturgy and, inter alia, monograph: ">Enter Lear. The Translator's Part in Performance" (WUW 2008) and "Taste of the mulberry: at the sources of the reception of Shakespeare's translations in Poland" (WUW 2009), and several dozen articles devoted to the reception and interpretation of Shakespeare's dramaturgy, as well as the semiotics of drama. Since 2008, he has been working with Piotr Kamiński, editing a series of new translations of Shakespeare: "Richard II" (2009), "Macbeth" (2011), "Twelfth Night" (2012), Storm (2012), "Winter's Tale" (2014), "Merchant of Venice" (2015). Initiator of two research projects (NCN 2016-2019, NCN 2018-2021) devoted to the Polish reception of Shakespeare in translation from the 19th to the 21st century: http://polskiszekspir.uw.edu.pl
Ania z Zielonego Wzgórza
Cykl:
Ania z Zielonego Wzgórza
Serie:
Ilustrowana Klasyka (Wydawnictwo Olesiejuk)
Autor:
Lucy Maud Montgomery
Wydawcy:
NASBI
Ania Shirley, tęskniąca za ciepłem rodzinnym rudowłosa sierota, przez przypadek trafia na farmę na Zielonym Wzgórzu. Maryla i Mateusz chcieli przygarnąć chłopca, żeby pomagał im w gospodarstwie, zamierzali więc odesłać dziewczynkę z powrotem do sierocińca. Zmienili jednak zdanie, gdy poznali jej smutną historię. Dzięki temu, że niesforna Ania została z nimi, wprowadziła do dużo śmiechu i spontaniczności. Dziewczynka miała bardzo bujną wyobraźnię i wielki talent do pakowania się w kłopoty. Trudy wiek dorastania i nieposkromiona kreatywność dziewczyny doprowadziły do wielu arcyzabawnych sytuacji. Czy słyszeliście kiedyś o osobie, która przefarbowała włosy na zielono, pomyliła sok malinowy z winem, albo omal nie utopiła się podczas zabawy w teatr? To nasza główna bohaterka! Z nią upieczecie też ciasto z dodatkiem kropli walerianowych zamiast wanilii! Nie sposób się z nią nudzić. Każdy dzień to okazja do zrobienia czegoś niezwykłego. Ze swoją przyjaciółką Dianą przeżyły niejedno. Ania jako wielki wrażliwiec, często bywała jednak przygnębiona. Kompleksy nie były jej obce, a dzieciaki w szkole dokuczały jej głównie z powodu ognistego koloru włosów. Ania z Zielonego Wzgórza przeżywa też swoje pierwsze miłosne zauroczenie. Gilbert Blythe, początkowo nie okazywał jej sympatii, jednak z biegiem czasu się to zmieniło i stał się wyjątkową w jej życiu osobą. Pojednanie się zajęło im jednak kilka lat. Bo musisz wiedzieć jeszcze, że Ania jest uparta jak osioł. "Ania z Zielonego Wzgórza" to klasyka literatury światowej, książka dla młodzieży, bez znajomości której trudno wyobrazić sobie dzieciństwo. Kształtuje wzorce zachowań, uczy, ale przede wszystkim bawi. Powieść skierowana jest głównie do dziewczynek, gdyż bez trudu identyfikują się z główną bohaterką i razem z nią przeżywają jej rozterki i wielkie przygody. To wydanie szkolnej lektury zawiera opracowanie, plan wydarzeń, charakterystykę bohaterów oraz omówienie problematyki. Dzięki pytaniom i odpowiedziom z łatwością przygotujesz się do lekcji i szybko przypomnisz sobie szczegóły wydarzeń.
Baśnie
Serie:
Bajki (Wydawnictwo Dragon)
Autor:
Hans Christian Andersen
Wydawcy:
NASBI

Zbiór baśni Hansa Christiana Andersena zawiera m.in. najsłynniejsze opowieści duńskiego autora: Królowa śniegu, Calineczka, Brzydkie kaczątko, Dziewczynka z zapałkami, Mała Syrenka i Słowik. Znajomość tych baśni to dziś kulturowy wymóg. Baśnie Andersena znajdują się także na liście lektur szkolnych dla klas I–III szkoły podstawowej.

Andersen jednak początkowo wcale nie zamierzał zostać pisarzem dla dzieci. Widział swoją przyszłość w teatrze, najpierw jako aktor, potem dramatopisarz. Znalazł dla tego pomysłu wsparcie u mecenasów, którzy kazali mu najpierw skończyć szkołę i zakazali do tego czasu tworzyć literaturę. Kiedy kilka lat później opublikował pierwsze Baśnie opowiedziane dla dzieci (wyd. w Kopenhadze w 1835 r.), wywołały one prawdziwą sensację, a nawet oburzenie.

Baśnie, które nie mają pouczającego morału ani szczęśliwego zakończenia? Które mówią do dziecka, tak jakby było ono godną szacunku osobą? Tego jeszcze nie było! Dzieciom jednak właśnie ten sposób opowiadania historii, w których świat opisany jest z ich perspektywy, bardzo się spodobał i autor zyskał wkrótce międzynarodową sławę. Tworząc swoje baśnie, Andersen sięgał, jak wielu słynnych bajkopisarzy przed nim, do folkloru. Tak właśnie tworzyli bracia Grimm i Charles Perrault. Jednak Andersen wymyślał także swoje własne historie. Ich bohaterami są często postaci samotne, odrzucane przez innych, ale pragnące bliskości, tak jak Brzydkie Kaczątko, które musi doświadczyć wielu bolesnych odtrąceń, by w końcu znaleźć „swoje plemię'' i poczuć się piękne, akceptowane, kochane.

Biografowie Andersena sugerują, że tak właśnie wyglądało jego własne życie, pełne niepokoju i nieracjonalnych lęków. Andersen na przykład do tego stopnia bał się pożaru, że w każdą z licznych podróży po Europie brał ze sobą sznur, dzięki któremu w razie czego, unikając spalenia, spuściłby się z hotelowego okna. Może dlatego baśnie Andersena przedstawiają życie jako pełne cierpienia, rozczarowań i niezaspokojonych tęsknot. Co początkowo oburzyło, a potem zachwyciło czytelniczki i czytelników — to fakt, że u Andersena „zło'' zdarza się nie jako sprawiedliwa kara za złe uczynki, ale jako nieusuwalny element życia. Dla duńskiego pisarza cierpienie i rozczarowanie są doświadczeniami wszystkich istot, także tych całkowicie niewinnych, jak bohaterka Dziewczynki z zapałkami.

Baśnie Andersena wprowadzą dzieci w świat bez prostych odpowiedzi i czarno-białych podziałów. Dzieci stykają się w nich z etycznymi dylematami, które później będą musiały same na własny użytek rozstrzygać. Mogą skonfrontować się z trudnymi sprawami, takimi jak nierówności społeczne, śmierć bliskich osób, nieszczęśliwa miłość, zazdrość, brak sprawiedliwości. Widząc zmagania bohaterek takich jak Calineczka czy Mała Syrenka w walce o poprawę swojego losu oraz pułapki, jakie na tej drodze czekają, mogą przeżywać te zmagania, same pozostając jeszcze bezpieczne w domowym zaciszu, i przygotowywać się na moment, kiedy same będą musiały stawić im czoła. Warto zwrócić uwagę na to, że w baśniach Andersena często bohaterkami są nie tylko księżniczki, ale i dziewczynki pochodzące ze zwykłych mieszczańskich rodzin, jak Gerda z baśni Królowa śniegu. Dzielnie mierzą się one z przeciwnościami losu, same — bez pomocy rycerza na białym koniu — ratując innych.

Wspólna lektura baśni Andersena może być okazją do rozmowy z dziećmi o pojawiających się w baśniach problemach oraz decyzjach głównych bohaterek i bohaterów. Warto pokazać dzieciom, czym różnią się wersje literackie od ich późniejszych filmowych adaptacji, w których zazwyczaj dorobiono „happy end” - jak choćby w przypadku Disneyowskiej adaptacji Małej Syrenki.

Współcześnie możemy je czytać także jako dorośli, bo są zarazem to skłaniające do refleksji nad źródłem cierpienia opowiadania fantastyczne, które, co już nie powinno być zaskoczeniem, zainspirowały najmroczniejszego ze skandynawskich filozofów, Sørena Kierkegaarda.

Ten ebook zawiera

(...)
Wesele
Serie:
Biblioteka Lektur Szkolnych - Wydawnictwo Literackie
Autor:
Stanisław Wyspiański
Wydawcy:
NASBI
WeseleDramat w trzech aktach OSOBY: GOSPODARZ GOSPODYNI PAN MŁODY PANNA MŁODA MARYSIA WOJTEK OJCIEC DZIAD JASIEK KASPER POETA DZIENNIKARZ NOS KSIĄDZ MARYNA ZOSIA RADCZYNI HANECZKA CZEPIEC CZEPCOWA KLIMINA KASIA STASZEK KUBA ŻYD RACHEL MUZYKANT ISIA OSOBY DRAMATU: CHOCHOŁ WIDMO STAŃCZYK HETMAN RYCERZ CZARNY UPIÓR WERNYHORA DEKORACJA: Noc listopadowa; w chacie, w świetlicy. Izba wybielona siwo, prawie błękitna, jednym szarawym tonem półbłękitu obejmująca i sprzęty, i ludzi, którzy się przez nią przesuną. Przez drzwi otwarte z boku, ku sieni, słychać huczne weselisko, buczące basy, piskanie skrzypiec, niesforny klarnet, hukania chłopów i bab i przygłuszający wszystką nutę jeden melodyjny szum i rumot tupotających tancerzy, co się tam kręcą w zbitej masie w takt jakiejś ginącej we wrzawie piosenki. [...]
Stanisław Wyspiański
Ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie Zm. 28 listopada 1907 w Krakowie Najważniejsze dzieła: Wesele (1901); Legenda (1897), Warszawianka (1898), Lelewel (1899), Klątwa (1899), Wyzwolenie(1903), Noc Listopadowa (1903), Akropolis (1903), Powrót Odysa (1907), Sędziowie (1907) Polski dramaturg, poeta okresu Młodej Polski, malarz, grafik. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz historię sztuki, literaturę i historię na UJ. W latach 1890-1894 podróżował po Europie (Włochy, Szwajcaria, Francja, Niemcy, Praga czeska). Ożeniony z chłopką. Charakterystyczne są jego pastele ? impresjonistyczne pejzaże oraz portrety w duchu estetyki secesji, na których postacie obrysowane wyrazistym konturem uchwycone są w naturalnych pozach. Jest twórcą polichromii i witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie. W nawiązujących do tradycji dramatu antycznego i szekspirowskiego dramatach symbolicznych Wyspiańskiego refleksji nad historią oraz problematyką narodową i społeczną dotyczącą Polski towarzyszy ideowa dyskusja z romantyzmem. autor: Katarzyna Jastrząb
Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.
11 - 15 / 14648
Kategorie
Biblioteki
Lokalizacja

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
Dotacje na innowacje - Inwestujemy w Waszą przyszłość
foo