Japonia utracona

Książka wydaje się dosyć sprzeczna w swoim ogólnym poglądzie na Japonię i Japończyków. Choć czyta się ją łatwo, mimo że często dotyka skomplikowanych meandrów historii i sztuki, nie da się ukryć, iż autor, choć zęby zjadł na kulturze japońskiej - lub być może z tego powodu - przejawia swoistą niechęć do ogólnie pojętej japonistyki, a po zakończeniu lektury całości odnoszę wrażenie, że to dlatego, iż Japonia z biegiem czasu rozmywa się boleśnie z oczekiwamiami i wymaganiami autora. Upływający czas, który zmienia otaczającą rzeczywistość jednocześnie sprawiając, iż postęp jest nieuchronny i jednak po części nieodwracalny, to nie kwestia typowo japońska, dotyczy przecież wszystkich kultur i wszędzie ma swoje plusy i minusy, jednak autor przedstawia ten problem jak gdyby był wyłącznie dylematem Japonii, ubierając wiele mocno subiektywnych argumentów.