Ministerstwo moralnej paniki

Ministerstwo moralnej paniki to tytuł kultowy na singapurskiej scenie literackiej. Debiut nagrodzony w 2014 roku Singapore Literature Prize for Fiction i Singapore Book Award w 2016 roku zachwycił wszystkich. Nic dziwnego – w każdym opowiadaniu autorka przekracza literackie normy, łamie społeczne tabu, żeby – koniec końców – napisać o tym, co w życiu najważniejsze. O miłości(ach): tych zapomnianych, przegranych, nieakceptowanych. Niewidzialnych granicach między nami, które boimy się przekraczać. Społecznych problemach, o których nadal można mówić głośno tylko w formie literackiej zabawy. Historii – z różnych perspektyw, głosami tych, którzy zazwyczaj są uciszani. O tym, że wcale nie każdy czuje się w domu u siebie. Amanda Lee Koe szczerze i odważnie odmienia uczucia przez przypadki, w różnych konfiguracjach i ujęciach. Nostalgicznie w opowiadaniu o dwojgu starszych ludzi, niedoszłych kochankach z młodości, spotykających się przypadkiem w ośrodku dla seniorów, gdzie uśpione przez dekady uczucia pozwalają uchylić zasłonę zniszczonej pamięci. Szokująco w opowieści o cynicznym artyście i jego makabrycznej instalacji ze zwierzęcych zwłok, mającej symbolizować nieuchronną, cykliczną klęskę każdego związku. Przejmująco w opowiadaniu o nieatrakcyjnej kobiecie gotowej płacić za namiastkę uczucia, gdyż jest przekonana, że inaczej nikt się nią nie zainteresuje. Melancholijnie w historii o eksperymencie socjologicznym, polegającym na okresowym przekształceniu samoobsługowej pralni, w miejsce spotkań samotnych mieszkańców pewnej dzielnicy. Onirycznie w opowiadaniu o miłości nienormatywnej, z syrenią pieśnią w tle...