Morfina

• 

  d.w.karolak
  Szczepan Twoadroch wtłacza czytelnikowi morfinę w krew stosując rozedrgany język i jego struktury, które albo się przymnie i odleci, albo zachowa skostniałą sztywność nie oddając się w wędrówkę do Warszawy 1939, gdzie moralne dylematy były bardziej żywe niż byśmy chcieli to widzieć. • Jest to książka w kontraście do pompatycznego patriotyzmu i jego czasrno-białej narracji, dlatego uważam, że stanowi cenną pozycję w polskiej literaturze. • W skrócie: książka jest dokładnie jak jej okładka.
• 

  iza.skrety
  Specyficzny język autora. Ja nie dałam rady przeczytać.
• 

  a.gnieszk_a-2019
  Bohater tej książki Konstanty Willemann już z racji swego pochodzenia (syn niemieckiego arystokraty i spolszczonej Ślązaczki) ma prawo być rozdarty wewnętrznie. Chce być Polakiem ale dla dobra sprawy musi zostać Niemcem. Ale nie tylko narodowościowo jest rozdarty; także w życiu osobistym i uczuciowym ciągle lawiruje między małżeńską powinnością a ciągotą do innych kobiet. I cały czas poszukuje siebie, pyta kim jest. Nie łatwe to poszukiwanie, często w towarzystwie morfiny i innych używek. A tłem tych „poszukiwań” jest Warszawa po klęsce we wrześniu 1939 roku. Konstatny Willemann nie jest kryształowym bohaterem tamtych czasów ale może przez te rozdarcia, słabości, porażki własne bardziej ludzkim. I jakże aktualnym w obecnej rzeczywistości. Niełatwa to lektura ale polecam gorąco.
• 

  iwonaiwona1
  Niesamowita narracja. Początkowo, trochę mi przeszkadzała, ale gdy się wczytałam w książkę porwała mnie i zachwyciła. Pierwsze miesiące wojny w Warszawie widziane oczami uzależnionego od morfiny niespełnionego grafika.

Brak wątków