Książka Ciarkowskiej to istne „Dewocje”. Absolutnie oddaje ducha „dewocjonalizmu” polskiego i pewnie nie tylko polskiego. Historia zaprezentowana przez autorkę jest jakby przeciętna w kontekście losów jej bohaterów, jednakże ważna w kontekście prowadzonego w zasadzie monologu – spowiedzi. Tu wypowiedziane zostaje na głos zupełnie wszystko i o wszystkim, bez tajemnic, żalu, wyrzutów sumienie, strachu. Bo przecież to wszystko wypowiedziane jest do księdza, z miłości do Boga, z przeogromnej wiary, to wszystko ze zwykłej szczerości serca, w zaufaniu, bo tak trzeba. Oto siła i moc autorytetu powiedziałby kto. Tak wyglądało życie i funkcjonowanie na wsi lub w małym miasteczku. Każdy miał określony system wartości, w którym kościół wraz z księdzem zajmowali konkretną, wysoką lokatę. Czytając tę powieść wróciłam do wiejskiego życia, gdzie właśnie do niedawna tak to właśnie wyglądało. Dziś prezentuje się to nieco inaczej, ale nadal żyje na swój sposób. Bo kto by się przyznał do dewocji, do tych szeptanek? Zapewne nikt. Ciekawe ujęcie tematu przez autorkę. Momentami nawet bawi i jest takie na wskroś wyraziste, prawdziwe. Jakby niewymyślone, a z życia wzięte. Interesująca lektura…

Święty Mikołaj został pełnoetatowym ojcem. Śnieżynka jest przeurocza, nie sprawia żadnych problemów, ale mimo tego Mikołajowi trudno jest odnaleźć się w tej nowej roli. Może jest zbyt stary? A może tak naprawdę nic nie wie o dzieciach i ich wychowywaniu? W końcu do tej pory spełniał wyłącznie ich życzenia przesyłane w listach i tylko to? Nawiązanie relacji z małą dziewczynką jest teraz dla niego nowym wyzwaniem. Chyba wcale niełatwym. Co zrobić by stać się dla Śnieżynki prawdziwym tatą, poznać jej najskrytsze pragnienia i otworzyć się na bliskość? Pierwsze lody zostają przełamane podczas lotu saniami. Następnie Śnieżynka staje się niezawodną testerką do sprawdzania nowych zabawek. Jej sugestie są zawsze cenne, trafne i niebanalne dla Mikołaja, o czym oświadcza mu porzucając w przeróżnych miejscach specjalne bileciki informacyjne. Okazuje się, że jest to dla nich świetna zabawa i dobra metoda na spędzanie wolnego czasu, poszukiwanie wspólnych zainteresowań i bliższe poznawanie siebie. Jednak przez ten cały „ojcowski” galimatias Mikołaj w tym roku może nie wywiązać się ze wszystkich świątecznych obowiązków. Czy Befana, Becia i Śnieżynka pomogą mu w rozwiązaniu tego przerażającego problemu? Jasne, że tak!!! W końcu nie na darmo Śnieżynka spadła mu wprost z nieba 😉By kochać, być kochaną i wspólnie radzić sobie z wszelkimi problemami.

Coś niepokojącego dzieje się w Dolinie Królika i Misi? Królik zaskakuje pewnego dnia Misię pytaniem, czy drzewa niczym ptaki na zimę również odlatują do ciepłych krajów? Skonsternowana Misia nie wie, co ma odpowiedzieć przyjacielowi. Do tej pory była przekonana, że drzewa nie potrafią latać. Gdy jednak ma ochotę pójść podrapać się o swój ulubiony pień, okazuje się, że drzewo do drapania zwyczajnie zniknęło. Pozostał tylko po nim wielki pniak. Misia wraz z Królikiem wyrusza na poszukiwanie WIELKIEGO potwora, który pożera drzewa w ich dolinie. Wędrując słyszą przerażające CHRUP, CHRUP. Szybko identyfikują odgłos i znajdują tajemniczego zwierza. Okazuje się, że jest nim doskonały inżynier, który właśnie wciela w życie swój plan. Plan zbudowania czegoś NOWEGO, WIĘKSZEGO i LEPSZEGO. A do tego potrzebne mu jest całe mnóstwo drzew. Czy Misi i jej przyjaciołom uda się dogadać z pewnym swego budowniczym? Czy wspólnie zdołają ocalić leśne domostwa, którym grozi katastrofa? Przekonajcie się jak wielką moc ma przyjaźń. Dla Misi i Królika nie ma rzeczy niemożliwych. Czasami nie warto jest Wszystkiego Zmieniać, by odnieść Sukces. Z pomocą życzliwych osób można zdziałać bardzo wiele szybciej i nie krzywdząc innych.

Hmm, czytać nie czytać... Trudno powiedzieć. Dziwna wizja przyszłości, "ludzi" po upadku ludzkości 😉

Jak wszystkie książki tej autorki zbyt długie opisy. Fabuła trochę abstrakcyjna. Można przeczytać.