Powiedzieć, że to powieść o głowie wiel­opok­olen­iowe­j rodziny japońskiej po drugiej wojnie światowej, którego pod koniec życia zebrało na wspominki to krzywdzące nied­opow­iedz­enie­, choć dla wielu to bardzo uproszczona linia fabularna. Jednak główny bohater, Shingo, ukazuje tak bogate życie wewnętrzne w jego licznych przemyśleniach, trosce o rodzinę, rozliczeniach z przeszłości, snach i marzeniach, że nie sposób nie zatracić się zupełnie w czytaniu tej powieści. Drobiazgowe opisy życia codziennego, przyrody czy po prostu ludzi są niespieszne i naprawdę przenoszą w czasie do powojennej Japonii. Bardzo interesujące są również relacje rodzinne głównego bohatera, które pokazują, iż tak naprawdę rodzic nigdy nie przestaje martwić się o los swojego dziecka, strofować go czy mu po prostu pomagać, zadając sobie jednocześnie pytanie jak dużo może lub powinien zrobić. Mnogość aluzji, niedomówień i metafor sprawia, że czytelnik sięga po więcej chcąc odkryć coraz więcej rodzinnych tajemnic Shingo.

czegoś mi tu brakło. Miało być świetnie, wręcz duszno od klimatu, jaki lubię, a okazało się, że jest ale od czasu... do długiego czasu, a pomiędzy przegadanie, przebełkotanie i zagmatwanie. Za dużo niepotrzebnego gadania i tłumaczenia, owijania czegoś wieloma słowami - dla mnie kompletnie niepotrzebnymi. Czytasz i gubisz się w tym chaosie wszystkiego i niczego i zastanawiasz się - po co to jest? po co ta wstawka na 5 stron? po co?

Oj dzieje się dzieje w Szepczącym Lesie. Chichotek po raz pierwszy wyrusza do przedszkola. Jest pełen obaw, ale szybko udaje mu się znaleźć nowych przyjaciół. Tappi natomiast próbuje namierzyć zbója, który wybił okno, rozprawia się także z leśnymi szkodnikami i rozwiązuje awanturę Chichotka z pszczołami. Wraz z przyjaciółmi z lasu składamy wizytę fokom, pomagamy Dziupolkowi opanować jego olbrzymi apetyt i poznajemy historię niezwykłej przyjaźni sarenki Wisienki. Przy okazji, Marudzika dopada straszna choroba, z której jednak szybko wychodzi. Nasi bohaterowie otrzymują tajemnicze zadanie do wykonania, a na koniec wraz z nimi zostajemy zaatakowani przez fruwające książki. I tak opowiadania dobiegają końca. Są bardzo pogodne, pełne ciepła oraz emanują pełnią kolorów. Dla malucha w sam raz.

Dobrze napisana. przybliża nam historię Polski 2 z trzech częsci o królowej Bonie

Znając wcześniejszą twórczość Amora Towlesa zupełnie w ciemno porwałem z księgarskiej półki i zakupiłem książkę ,,Stolik dla dwojga". Miała to być moja literacka uczta. Tymczasem... • W skład zaserwowanego przez Towlesa literackiego dania wchodzi sześć opowiadań, których tłem fabularnym staje się Nowy Jork i jedna mini opowieść prawie kryminalna z holywoodzkiego Los Angeles. Historie z życia, ot obrazki obyczajowe, takie niby nic nieznaczące, a jednak trącące lekką sensacją. To takie dykteryjki, które opowiada się znajomym podczas koleżeńskiej kolacji, albo na ploteczkach przy kawiarnianym stoliku. • Czułem się lekko zawiedziony, bo nie na taką ucztę się co prawda szykowałem. Jednak język literacki Towlesa uwodzi. Jego niespieszna narracja otulona w kulturalny i wysmakowany anturaż prowadzi bezpiecznie ku końcowi każdego opowiadania. Nawet jeśli zakończenie niepokoi lub zastanawia, to autor odcina je z uśmiechem kelnera, który oznajmia: ta historia była podana na koszt firmy.