Poruszająca biografia wybitnego aktora o znamienitych kreacjach. Dość przypomnieć sobie jego rolę w filmie „Fisher King” czy „Buntownik z wyboru”. Historia Robina Williamsa, udowadnia, że najbardziej kreatywni z nas to dorośli, w których przetrwało i żyje dziecko. Jako młody człowiek często przeprowadzał się z rodzicami (ojciec był wojskowym, co rusz zmieniającym jednostki) i musiał stale adaptować się do nowych warunków. Być może to spowodowało, że tworzenie alternatywnych światów i ucieczka w wyobraźnię stały się jego wybawieniem i tragicznym piętnem. Mówiąc o swoich młodych latach, zwykł podkreślać rodzaj ciągłej obcości, którą musiał przełamywać i rodzaj nieustannego ćwiczenia się w dopasowywaniu do okoliczności zewnętrznych. Wtedy też wypracował swój sposób bycia, polegający na maskowaniu własnych poplątanych myśli za postawą osoby szalenie dowcipnej, ironicznej, mającej dystans do siebie i świata. W pewnym sensie stał się również zakładnikiem społecznej roli, prezentowanej bliskim i światu. Dlatego ludzie widzieli w nim zwykle dowcipnisia, któremu przecież nie mogło wieść się źle. • Robin Williams udowodnił, że humor jest umiejętnością otwierającą wszystkie drzwi i zjednującą sobie ludzi. Otaczało go wielu wspaniałych artystów, świat postrzegał go jako komika realizującego się w stand-upach, filmach fabularnych, bijących rekordy popularności. Ale za maską wesołka kryła się również ogromna samotność, depresja, i smutek, w konsekwencji doprowadzający go do alkoholizmu i samobójstwa. Choć jego twórczość poruszała tak wielu, pod podszewką uśmiechu krył się splot sprzecznych emocji, chorobliwych zwątpień oraz wewnętrzna pustka, nie do zagadania niczym. Dave Itzkoff, reporter „New York Timesa”, napisał niezwykle empatyczną biografię, pozwalająca lepiej zrozumieć motywacje i życiowe wybory człowieka, w którego uśmiechu mieszkało głębokie cierpienie, skrzętnie skrywane przed innymi. Za przebraniem klauna i trefnisia kryła się osoba łącząca niebywałą inteligencję z nietuzinkowym poczuciem humoru, której – dzięki tej publikacji – możemy spojrzeć w oczy.. Rzecz o tym, że z pozoru weseli ludzie noszą w sobie wiele smutków.

Na wydaną pośmiertnie publikację Kory składają się zeszyty z lat 2003-2018, w których artystka notowała wiersze, szkice piosenek, refleksje, cytaty z lektur, nazwiska intrygujących dzieł, kompozytorów, literackie tropy i egzystencjalne zwątpienia, wypisy z wewnętrznego życia. Zeszyty składają się na podręczny warsztat piosenkarki, gdzie możemy obserwować jak nagie myśli przyoblekają się w ciało formy. Kora notowała niemalże wszędzie (w Warszawie, na Warmii, na Roztoczu), a z rzeczonymi zeszytami prawie wcale się nie rozstawała, były zawsze na podorędziu, gotowe na przyjęcie błysku, epifanii, momentalnego widzenia. „Bycie romantycznym to bycie czułym / na piękno życia, to miłość do / świata widzianego i niewidzianego / to poczucie słabości w stosunku do / wielkości świata”. • Kora rozumiała siebie i człowieka jako proces, jako ruch, który trzeba stale wspierać wewnętrzną pracą, aby człowiek nie doświadczał inercji i nie był jak stereotyp, zużyty koncept, powtarzane po kimś słowa. Dlatego zapisała: „nigdy nie jestem / staję się, / tym, kim myślę, że jestem, lub / tym, kim wy myślicie, że jestem”. Człowiek jest nieodgadniony, tak samo dla innych, jak i dla samego siebie, i tylko sztuka potrafi przekonująco wyartykułować (nie tylko w słowach) te wątpliwości. W każdym z nas mieszka zazdrość. Życie to scena prób i przymierzalnia rozmaitych kostiumów, z nadzieją, że własny wybór pokryje się z okazją, która się nadarza. To chorobliwe poszukiwanie osoby, która spowoduje, że stanę się dla siebie mniej uciążliwy: „Miłość rani zdradza opuszcza / poniża a mimo to wszyscy / o niej marzą”. Niewiele o niej wiemy i każda następna zaczyna się od poprzedniej. „Jedynie życie trwa całe życie / A reszta jest milczeniem”. Czy ten, bez kogo nie możesz żyć, jest zawsze tym, z kim żyjesz? • Kora jest w wielu miejscach bardzo blisko egzy­sten­cjal­izmu­. Mówi, że często żyjemy bez żadnych sankcji, a pytania zaczynające się od „dlaczego”, bądź „dla kogo”, nie znajdują saty­sfak­cjon­ując­ych odpowiedzi w naszych podręcznych słownikach. Życie składa się z okresów, kiedy się oddycha wcale o tym nie myśląc, ale również i takich, kiedy każdy oddech niesie ze sobą świadomość ciała, trosk, niepokojów, a interwały między nimi nazywamy szczęściem. „nie jestem głodna tylko / niespokojna dlaczego nie wiem // wieczne zatroskanie / oto istota człowieka”. Jedyną pewnością jaką mamy, i jest ona poza wszelką dyskusją, jest konieczność umierania. • Kora sporo mówi również o tym, że tylko ziemia się nie zmienia, a muzyka pozwala znosić życie. Słucha Erika Satie, Oliviera Messiaena, Czajkowskiego, Rachmaninova, Pendereckiego, Góreckiego i wielu innych. Giacinto Scelsi wymieniony w jednej kolumience z Terrym Riley. Wypisuje fragmenty z książek Herberta, Buczkowskiego, Máraia, czy Dickinsona. A my czekamy na wyrok. Nic się nie dzieje. „Noc nie zapada, dzień nie ma końca”. Każda ludzka historia to opowieść o śmierci, o tych, co zawsze są u siebie, i o tych, co nieswojo czują się nawet u siebie.

Poezja ma poświadczać istnienie, notować jego bogactwo, zapisywać wielość form, którymi nas obdarza. Wiersze Dehnela eksplorują przestrzenie prywatne, notują zachwyty z podróży, notatki z estetycznych spełnień. Wszystko w tym tomie jest zwyczajnie uroczyste, zwykłe, a jakby odświętne, wpisane w określoną formę. Dehnel pisze sporo o uczuciach. O szerokiej palecie wzruszeń i uniesień. O różnych stopniach wewnętrznego wrzenia, różnych stadiach emocjonalnego zaangażowania. W wierszu „Wracają do mnie jak ludzie”, czytamy: • Piszę więc o tamtym drzewie, nie mogąc i nie chcąc pisać • o tym, kogo kochałem nie tak, jak należy, • i kogo straciłem niepowrotnie, • a był złoty i wysoki, i piękny, • i leżał na trawie • jak odbicie • czegoś większego, • co zarazem zetnie mróz. • Autor Języków obcych zwraca uwagę, że każdy zamieszkuje w swoim języku, tworząc z innymi wspólnotę wrażliwości, a nawet lepiej: horyzont oczekiwań. Otaczają nas wędrujące słowa, skrzydlate słowa. Ich maski, pozy, miny. Żywa tkanka nie wyczerpana w translacji. Mowa ulicy, sklepowych witryn, bilbordów, reklam. Stąd rozmaitość form, bogactwo stylów, imponująca rozpiętość formalna. Dehnel podziela pewnie myśl Brodskiego (zapisaną na marginesie rozmyślań o Kawafisie), że „Poezja wydaje się jedynym orężem zdolnym do pokonania języka przy użyciu jego własnych środków”, a jedyne, czym poeta rozporządza (powtarzając za Audenem), to g ł o s. Czysty, donośny tembr przeciwko przemijaniu: • Gdzie spojrzeć, to coś zniknie, to znów się wynurzy, • i wszystko, co istotne, gdzie indziej jest pyłem • na niewidocznej okiem kosmicznej orbicie.

Severski V.V.: Christine. Powieść o Krystynie Skarbek • Wyd. OsnoVa,2019 • Vincent Severski emerytowany pułkownik, były funkcjonariusz służb specjalnych, po raz pierwszy podarował polskiemu czytelnikowi powieść szpiegowską w 2011 roku. „Nielegalni”to książka, która w 2012 roku była nominowana do Nagrody Wielkiego Kalibru, a sam autor był gościem wrocławskiego Międzynarodowego Festiwalu Kryminału. To dzięki MFK polscy czytelnicy zainteresowali się rodzimym kryminałem.Dzięki MFK publiczność czytająca poznała takich znakomitych autorów jak Mariusz Czubaj, Kasia Rygiel, Marta Guzowska, Wojtek Chmielarz, Zygmunt Miłoszewski czy Vincent Severski właśnie. Cóż,Międzynarodowy Festiwal Kryminału jest imprezą niezwykle pożyteczną. To we Wrocławiu miałam okazję po raz pierwszy uczestniczyć w spotkaniu z Vincentem Severskim i zapoznać się z rodzajem literatury jaki reprezentuje. Uzbrojony w doświadczenia z własnej pracy zawodowej, raczy czytelnika dawką dobrej sensacji. Nie inaczej jest w przypadku najnowszej powieści. O Christine Granville napisano sporo. Najciekawiej – moim zdaniem – historię Krystyny opisała Joanna Kryszczukajtis – Szopa w swojej książce :”Szyfrowane drogi”, gdzie przedstawiła dzieje kilku najbardziej znanych kobiet walczących w czasie II wojny światowej, zrzeszonych w SOE (Special Operations Executive), tajna agencja rządowa założona przez Winstona Churchilla w 1940 – ponoć Krystyna Skarbek była jego ulubioną agentką. O ile Joanna Kryszczulajtis – Szopa opowiada o całym fascynującym życiu Krystyny, podobnie jak Maria Nurowska, która w jednej ze swoich powieści :”Miłośnica”(pierwsze wydanie 1998, kolejne 2011 i 2018) w niezwykle interesujący sposób opowiedziała o tej wyjątkowej kobiecie – agentce, o tyle Vincent Severski sięgnął tylko do fragmentu biografii Christine. Agentki SOE były przerzucane do Francji, Norwegii, Włoch, Grecji czy Jugosławii. O misji Christine Granville w Jugosławii właśnie jest najnowsza powieść Severskiego. I warto ją polecić miłośnikom powieści szpiegowskich, ale i takim odbiorcom, którzy lubią czytać o kobietach niezwykłych. Jedni i drudzy na pewno się nie zawiodą. Krystyna była kobietą wyjątkowo odważną, śmiało można powiedzieć, że jej odwaga ocierała się o brawurę. Faktem jest, że nie bała się niczego i nikogo, podejmowała najtrudniejsze zadania, zdarzyło jej się nawet pokonać zimą kurierski szlak polskich Tatr, a taka”wycieczka” wymagała nie tylko odporności psychicznej, ale i fizycznej. W powieści „Christine” poznamy epizod z życia agentki, kiedy odbywała swoją służbę w Jugosławii. Krystyna przebywa w Belgradzie,gdzie nawiązuje pożyteczne znajomości i gromadzi informacje, aby we właściwym czasie rozpocząć tajną akcję. Tuż przed inwazją Niemiec hitlerowskich na Związek Radziecki, jest w posiadaniu ważnych dokumentów. Jak potoczą się dalej losy agentki? • Sporo tu tajemnic i to od pierwszej do ostatniej strony. Wątki historyczne przeplatają się z fabułą literacką, a cala historia sprawia wrażenie bardzo osobistej. Jak powiedział jeden z licznych wielbicieli Christine :”Była zbyt dumna i zbyt mocno kochała życie.”

Kolejna część opowieści o Oli i jej bliskich, okraszona smakowitymi opisami kulinarnych dzieł blogerki znów podbiła moje serce. • 🥘 • Tym razem skupiamy się jednak na innej historii, mimo, że o związku Oli z Przemkiem też nieco się dowiadujemy. W tej części jednak uważniej przyglądamy się Maksowi - bratu blogerki oraz Julii - jej najlepszej przyjaciółki. • Maks i Julia niewątpliwie mają się ku sobie. Od młodzieńczych lat Maks stara się "zasłużyć" na względy wybranki, jednak taktyka, którą obiera przynosi przeciwne skutki 💔 • Przystojny, młody mężczyzna, pracownik działu marketingu w firmie zajmującej się suplementami diety, nie narzeka na brak zainteresowania ze strony kobiet. Jednak swoim postępowaniem zasłużył już na łatkę bawidamka, co stanowczo odpycha od niego Julię - prostolinijną, pragnącą stabilizacji recepcjonistę hotelu. • 🥘 • Julia przede wszystkim marzy o rodzinie, a posiadanie gromadki dzieci zawiera się w tym marzeniu. Niestety kiedy otrzymuje negatywną diagnozę, okazuje się, że na spełnienie swojego marzenia ma niewiele czasu. • 🥘 • Wówczas trochę z powodu przypadku, trochę z pomocą Oli, Maks i Julia odkrywają siebie na nowo. Tylko czy ten związek ma szansę przetrwać? • No cóż... zarówno Maks, jak i Julia będą musieli się trochę postarać aby nawzajem przekonać siebie do podjęcia próby zbudowania związku. Konieczne będzie tutaj zapomnienie o dawnych niesnaskach i zaprzestanie patrzenia na siebie poprzez pryzmat ironii, który dotychczas im towarzyszył. • Sytuacji nie ułatwi też przystojny okulista, który stanie na drodze Julii w dość niefortunnych, ale dobrze rokujących okolicznościach. • Przeciwnością okaże się też z pozoru błaha obietnica Maksa, złożona jego przełożonej - aktualnie ciężko przechodzącej rozwód z winy zdradzającego ją męża. Niewinna intryga sporo tutaj jednak namiesza, a może nawet przekreśli przyszłość tych dwojga. • 🥘 • Tę książkę czyta się podobnie jak poprzednie, niemalże jednym tchem. Lekki język, pozytywni bohaterowie i ich przygody przykuwają uwagę. A opisy dań Oli dodają smaku 🙂 Trąci nieco banałem, ale niespecjalnie mi to tutaj przeszkadzało 🙂 Ja polecam 🙂