O „Ojcu chrzestnym” słyszał chyba każdy – czy to za sprawą samej książki, czy też jej ekranizacji. Jest to opowieść o Sycylijczyku Vito Andolinim, któremu, dzięki swojemu zmysłowi przetrwania, sprytowi i rozwadze, udało się stać donem Corleone. Człowiekiem, który jest bezwzględny, wzbudza strach i sprawuje swoje mafijne rządy żelazną ręką. Pomimo tego, jest też bardzo honorowy i niezwykle wierny rodzinie oraz swoim przekonaniom. Aż chce się westchnąć i powiedzieć: dziś takich przestępców już nie ma. • Przez swoją nieugiętość w pewnych sprawach wdaje się w poważny konflikt z innymi mafijnymi rodzinami. Teraz okaże się, na kogo może liczyć gdy nadchodzi najgorsze. • Powieść Mario Puzo to jednak nie tylko historia gangsterskich porachunków, ale także rodzinna saga oraz opowieść o miłości, sławie, nienawiści, zemście, poświęceniu, samotności i próbach odnalezienia własnego „ja”. Polecam - każdy znajdzie w tej książce coś dla siebie. AO

„Koniec wojny to było szczęście. Chyba dla każdego. Ze już nikt nie będzie narażony, do nikogo nie będą strzelali. Jak się zaczynaliśmy orientować, jak będzie, to przestawaliśmy się cieszyć. Ale na początku to było prawdziwe szczęście”s. 338. Słowa te wypowiedziała Alicja Wolwowicz, jedna z bohaterek polecanej dzisiaj książki, mieszkanka Sanoka, urodzona tamże w 1928 roku. Myślę, że jej słowa doskonale oddają nastroje ludzi w momencie, kiedy docierały do nich informacje, że wojna się skończyła i nastał długo oczekiwany czas pokoju. Ale teraz trzeba było zmierzyć się z nową rzeczywistością. Z miastami obróconymi w ruinę, gdzie co rusz natykano się na groby. Z brakiem mieszkań i podstawowej infrastruktury. Z tragicznymi warunkami sanitarnymi i kiepską żywnością. Z wielkim prze­mies­zcza­niem­ się ludności, związanym ze zmianą granic. Książka Magdaleny Grzebałkowskiej „1945: wojna i pokój” to czytelnicza podróż przez świat ogarnięty jeszcze wojną i świat próbujący się po niej na nowo zorganizować. To wspomnienie o ofiarach tego konfliktu i rozmowy z tymi, którzy przeżyli. To historia pokazana oczami zwykłych ludzi, którzy musieli radzić sobie z tym, co zgotował im los. Polecam! AM

Charley Benetto to niespełniony baseballista, nieustannie walczący o to, by zasłużyć na pochwałę i dumę w oczach ojca. Człowiek, któremu życie przygotowało wiele niespodzianek i nie chciało go zbyt łatwo wypuścić ze swoich sideł. Podjął się prób samobójczych załamany własną historią, utratą rodziny, nieobecnością na ślubie córki, swoim alkoholizmem, bankructwem, a przede wszystkim opuszczeniem matki w chwili jej śmierci. Brak przebaczenia ze strony najbliższych uczynił go absolutnie bezradnym i obudził w nim chęć pożegnania się z tym światem. Wtedy jednak, los dał mu niezwykłą szansę… Mógł przeżyć jeden, jeszcze jeden dzień ze swoją zmarłą matką. Niecodzienna sytuacja miała dać mu możliwość dostrzeżenia tego co w życiu jest najistotniejsze, zobaczenia, jak wiele inni poświęcili dla niego, jak bardzo był i jest ważny i cenny w ich oczach. Kochająca matka, przeprowadziła go ścieżkami swojej codzienności, odkrywając liczne tajemnice i nieznane mu dotąd sytuacje. To wszystko pozwoliło mu na rozpoznanie wartości swojej i bliskich, odnalezienie sensu i istoty życia, a co najważniejsze… uspokojenia serca poprzez uzyskanie przebaczenia. Los, pozwolił mu dokonać tego, czego pragnął najbardziej - pożegnać swoją matkę. • Historia Chicka, to niezwykle sentymentalna i niejednokrotnie wzruszająca opowieść o matczynej miłości i jej nieziemskiej potędze. Uautentyczniona listami matki do syna, notatkami i licznymi wspomnieniami z dzieciństwa chwyta za serce i skłania do przemyśleń nad własną relacją z matką. Mitch Albom w niełatwy, lecz znakomity sposób na kartach swojej książki połączył dwa światy - sacrum i profanum. Choć całość ma nieco chaotyczny charakter i nie każdemu może przypaść do gustu, warto ją przeczytać dla idei i przesłania, które ze sobą niesie. Jest to pozycja, którą bez problemu można pochłonąć w jeden wieczór. Polecam! FRybczyk

Mąż, ukochana córeczka, piękny dom, wymarzona praca i nienaganne zdrowie - czego więcej może pragnąć kobieta, której największym marzeniem było wyrwać się z sideł schorowanej matki i monotonnego życia? Bonnie Wheeler to silna, niezłomna kobieta sukcesu, która wie czego chce od życia. Jej codzienność w momencie staje się plątaniną niejasnych zdarzeń i tragedii. Telefon z ostrzeżeniem o niebezpieczeństwie, następnie śmierć Joan, byłej żony jej męża, stanowią początek koszmaru, który stopniowo odkrywa przed nią wiele tajemnic. Obawa o życie swoje i małej Amandy, prowadzą do irracjonalnego myślenia i utraty zaufania do wszystkich, nawet do samej siebie. • „Już nie płacz” to opowieść o losach kobiety pokonującej wszystkie słabości by ocalić życie ukochanej córki. Historia, rozpoczynająca się wstrząsającą tragedią - morderstwem, okazuje się utkaną z sieci dramatów: zdrady małżeńskiej, konfliktu pokoleń, problemów rodzinnych i mnogości nieuleczonych ran przeszłości. Fielding na kartach swojej powieści ukazuje jednak ponadczasowe wartości, zwyciężające nawet w najtragiczniejszych sytuacjach - matczyną miłość zdolną do największych poświęceń, moc przebaczenia i konieczność troski o relacje z najbliższymi. • Joy Fielding w swoją opowieść wplotła tak wiele wątków sensacyjnych, że książkę czyta się jednym tchem. Pochłaniająca fabuła, pełna niewyjaśnionych okoliczności wprowadza czytelnika w absolutną dezorientację i trzyma w napięciu do niemal ostatnich zdań. Przystępność języka, niepozbawiona artyzmu prostota i realistyczność zdarzeń sprawiają, że książka i jej bohaterowie mogą stać się bliscy niemal każdemu czytelnikowi. Bezradna wobec słabości ciała i opuszczona przez tych, którzy zdawali się być najbliżsi Bonnie Wheeler stanowi obraz niejednej kobiety borykającej się samotnie z trudami codzienności i walczącej ostatkami sił o bezpieczeństwo tych, których kocha. Książka jak najbardziej godna polecenia! FRybczyk

Wszystko zaczęło się przed II wojną św. w 1933 r., nietypowo bo na... ulicy. Na Nowym Świecie w Warszawie Staś (Stanisław Ignacy Witkiewicz 1885-1939) zaczepił wysoką , szczupłą kobietę – Eugenię Wyszomirską (1903-1979). Przypominała mu zmarłą tragicznie przed 20 laty narzeczoną – Jadwigę Janczewską. Eugenia dzięki jego portretom stała się Asymetryczną Damą i przeszła do legendy. Została ulubioną modelką Witkacego . Powstało 89 portretów, które stały się jej własnością ( część w ciągu lat uległa zniszczeniu, kilka „zniknęło”, jeden w 1934 r. został sprzedany, inny wymieniony z Boyem-Żeleńskim na autoportret Witkacego). Prace, które ocalały można dzisiaj oglądać w Muzeum Miasta Katowice (czasowa wystawa 10 prac miała miejsce w 2015 r. w GG MNK). • Książka, którą dzisiaj polecam jest powieścią biograficzną napisaną przez wnuka Eugenii, Marka Wyszomirskiego. Ich kontakt ograniczał się do kilku lat między 1963 a 1971 r. • Jak to się stało,że przeciętna mieszczka stała się muzą głośnego filozofa, dramaturga, portrecisty, skandalisty, jednego z najwybitniejszych oraz najbardziej wszechstronnych i pracowitych polskich artystów pierwszej połowy XX wieku ? „Witkacy poczuwał się do winy po śmierci Jadwigi, więc kiedy zobaczył 20 lat później Wyszomirską w Warszawie, musiał ją zatrzymać. Zaczął ją portretować. Nie potrafił się bez niej obejść. Malarza zafascynowały nieregularne, niepokojące rysy twarzy Eugenii, znakomicie korespondujące z jego teorią Czystej Formy”. • Eugenia porzuciła dotychczasowe, zwyczajne życie matki i żony w Częstochowie i przeniosła się do Zakopanego, gdzie dzięki Witkacemu mogła przebywać w otoczeniu zakopiańskiej śmietanki towarzyskiej, cyganerii artystycznej oraz wybitnych intelektualistów tamtych czasów. Byli to m. in. H. Wiciński, E. Strążyński, Z. Krzeptowska, K. Szymanowski, J. Iwaszkiewicz, A. Słonimski, J. Niedźwiedzka, J. Fedorowicz, R. Malczewski, M. Kasprowiczowa, R. Ingarden, L. Chwistek, I. Krzywicka, W. Gombrowicz, T. Boy- Żeleński, J. Tuwim, T. Langier. Pozowała, bywała w lokalach (m. in. Mieszczańska, 7 kotów ) , pracowała w pracowni fotograficznej, wędrowała po górach, przyjaźniła się z Zośką „Kapuchą” Krzeptowską i tajemniczą „Magdaleną” a nawet wyszła za mąż za ratownika GOPR-u Józefa Stopkę. • Ostatnia scena książki to wizyta Eugenii w powojennym, zmienionym Zakopanem, pełnym domysłów i niedowierzania na temat śmierci Witkacego. W książce znajdują się liczne reprodukcje portretów Asymetrycznej Damy. Polecam! jm