Bohaterka tej książki Alicja Tabor wraca po wielu latach do rodzinnego Wałbrzycha. Wraz z nią powracają też wspomnienia z dzieciństwa i młodości, niektóre bardzo bolesne. Niejako wbrew wcześniejszym zamiarom, Alicja zostaje w mieście dłużej i próbuje rozwikłać zagadkowe zniknięcia dzieci w Wałbrzychu. Polecam wszystkim miłośnikom twórczości Joanny Bator a także tym, których fascynuje Wałbrzych i tajemniczy zamek Książ. Pisarka otrzymała za tę książkę literacką Nagrodę Nike 2013 a w marcu tego roku miała miejsce premiera filmu pod tym samym tytułem.

Czytając wywiady z generałami, którzy odeszli z polskiej armii (zostali zmuszeni lub odeszli sami) wniosek nasuwa się sam: tak źle jeszcze nie było. Jeśli stan naszej armii, faktycznie jest taki, jak opisują generałowie Różański, Duda, Drewniak czy Cieniuch to … oby nigdy nie wybuchła jakakolwiek wojna czy konflikt zbrojny. Dla ścisłości: za obecny stan naszego wojska odpowiada nie tylko „dobra zmiana”. Poprzednie ekipy rządzące dokładały od siebie, cegiełka po cegiełce absurdalne rozwiązania doprowadzając do obecnej sytuacji. Mamy się czego obawiać i wbrew temu co mówią politycy i niektóre media, nie możemy czuć się zupełnie bezpieczni. Obowiązkowa lektura dla tych, którzy „nie wierzą politykom” oraz mediom ale również mam nadzieję dla tych, którzy zbyt szybko dali się kupić za kilkaset złotych.

Jeśli ktoś myśli, że „Smoleńsk” daje gotową odpowiedź na pytanie, jakie były przyczyny katastrofy rządowego TU154 lub kto ponosi winę … ten takiej odpowiedzi nie dostanie. Ta książka to zbiór rozmów z osobami, które były w Smoleńsku gdy rozbił się samolot, z bliskimi ofiar tej katastrofy czy też z prze­dsta­wici­elam­i ówczesnego rządu. Mówią oni o tym gdzie byli i co robili tego dnia, jak dowiedzieli się o wypadku. „Smoleńsk” to książka o tym co wydarzyło się nie tylko 10 kwietnia 2010r ale o tym co działo się przed i co niestety dzieje się po tej tragicznej dacie – to zapis rozrastającego się powoli podziału Polski i Polaków. Zapis uczuć i emocji, ale także tragedii ponad 90 rodzin. Bo niezależnie od tego czy był zamach czy nie, czy brzoza była pancerna, 10 kwietnia 2010 to też koniec szczęśliwego dzieciństwa dzieci, które w katastrofie straciły swojego rodzica, koniec udanego małżeństwa osób, które straciły współmałżonka – to po prostu niewyobrażalny dramat tych ludzi, którzy zostali. Patrząc na nasz kraj z perspektywy 9 lat od katastrofy nasuwa się refleksja, że ani ofiary zbrodni katyńskiej ani ci, którzy 10 kwietnia 2010r nie dolecieli na uroczystości upamiętniające tamte wydarzenia nie chcieliby takiej Polski jaką mamy obecnie – nie chcieliby takich Polaków; podzielonych, skłóconych, ogłupionych i dających się ogłupiać. Nie o taką Polskę walczyli, nie o taką Polskę im chodziło. Polecam tę książkę.

Książka o tym jak bardzo można być zdeterminowanym żeby przeżyć i chwytać każdą okazję aby umknąć przeznaczeniu. To również historia o miłości, która nawet w takim miejscu jak Auschwitz miała prawo się zdarzyć . Lale Sokołow – główny bohater tej książki trafia do obozu w Auschwitz w kwietniu 1942 roku i od razu postanawia zrobić wszystko aby przeżyć piekło na ziemi jakim jest to miejsce. Jako tatuażysta poznaje Gitę, w której zakochuje się z wzajemnością i to uczucie jeszcze bardziej wzmacnia w nim wcześniejsze postanowienie. Szuka wszelkich sposobów aby ułatwić życie sobie, ukochanej a nawet innym współwięźniom. Niekiedy wręcz igra z losem. W tle rozgrywa się dramat tysięcy ludzi, którzy mieli mniej szczęścia niż Lale i nigdy nie wrócili do swoich domów i rodzin. Kolejny raz trzeba stwierdzić, że żadne interesy polityczne ani chęć władzy nie stanowią uspr­awie­dliw­ieni­a dla okrucieństwa jakim wykazują się okupanci ani cierpienia jakiego doświadczają ich ofiary. Nigdy więcej wojny!

W tej książce nic nie jest do końca takie jakim wydaje się być na początku. Opisy które znajdziemy na okładce tylko z grubsza nakreślają o czym ona jest. Na szczęście nie ma w niej za wiele krwistych opisów zbrodni, bo w tej książce oszuści działają inaczej.. Czyta się z zapartym tchem właśnie ze względu na tę inność ale też z ciekawości jaki będzie finał. Powiedzieć, że jest zaskakujący to nie powiedzieć nic. Niestety, książka jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami a to skłania do przemyśleń nad naszymi zachowaniami w sieci i nie tylko. Potwierdza się więc teoria, że nie wszystkie informacje o nas powinny być „na sprzedaż” i „ na pokaz”. Kolejna refleksja jest taka: nawet jeśli nie korzystamy nadmiernie z social mediów to czy mimo to jesteśmy bezpieczni w tym coraz bardziej zdig­ital­izow­anym­ świecie? Gorąco polecam lekturę książki „Szwindel” Jakuba Ćwieka.