kontynuacja "Millenium" Stiega Larssona • Ta ksiązka coś w sobie ma, co działa magnetycznie. Przyciąga ciekawa treść, szybka akcja, rozbudowana fabuła i przemyślana konstrukcja. Czasem - co nadmienię - na początku - nie mogłam się połapać w konspiracyjnej sieci donosicieli i "kabli" kto w jakiej firmie i co. Lecz gdy popuściłam, nagle okazało się, że w konsekwencji wszystko można pojąć podczas czytania. Jest niewiarygodnie tajemnicza Lisbeth (nadal taka sama;))) i Bloomvist (stęskniony jej obecnością) i "Millenium" walczące o przetrwanie .... • Nie porównuję tej części do Millenium jako trylogii ani do nieżyjącego Larssona - każdy ma swoje zdanie - ale najgorsze co możemy zrobić i porównywać... Dobra powieść, mądra, inteligentna - tego szukałam i to znalazłam. • Polecam

Moje pierwsze spotkanie z Noblistą Mo Yan`em.. pierwsze i jakże udane. • To powieść (saga) o rodzinie Shangguan. O matce ośmiu córek i jednego syna, ich dzieciach i ich babce... O ich losach, tułaczce, łzach i bólu, ale i wzajemnej (czasem trudnej do okazania) wzajemnej miłości. • Ta powieść to mieszanka emocji, gdzie radość zazębia się z tragedią, gdy obfitość i dobrobyt szybko zostaje zepchnięte przez głód i biedę. Gdzie zdrowi mijają wychudzonych i gdzie pokój w Chinach zostaje zakłócony przez wojnę i napaść Japonii. • Wspaniała powieść, której czytanie sprawia, że boli serce, a smutek zalewa piersi. Bo narrator to pasjonat ssania piersi kobiecej (i nie tylko, to również znawca piersi i sutków ...wszelakich) z czego można rechotach lecz po fali radości następuje przypływ smutku i bólu. • Warto przeczytać, warto pomyśleć i porozmawiać... • (ps. UWAGA książka zagnieżdża się w umyśle na długo... wiele wątków powraca i nakazuje ponownie o sobie myśleć). I choć nie jest to powieść dla każdego czytelnika, to warto ją przeczytać. Wiele scen może przerażać, wiele momentów może być zbyt brutalnych lecz jest to powieść-dziennik, powieść oparta na faktach i stąd owe bezpośrednie opisy raniące serce nie jednego odbiorcy "Obfitych piersi...".

Po powieści jednej z sióstr Bronte spodziewałam się czegoś "po raz kolejny" w stylu... ona go kocha, on jest z "innej" rodziny i do mezaliansu nie można dopuścić, albo... mama "zaściankowa" szuka męża dla córki i tak dalej i tak dalej... I jakże się pozytywnie zachwyciłam gdy fabuła poszła w jakże ciekawym nurcie... Jane bita przez ciotkę trafia do reżimowej szkoły dla dziewcząt, a potem wyjeżdża do wielkiej posiadłości zgryźliwego magnata, pana Rochester`a gdzie otrzymuje pensję guwernantki. WIele jest w tej powieści zagadek i nigdy do końca nie wiesz, gdzie zmierza fabuła i co się wydarzy. Bo nagle okazuje się, że to Pan zakochuje się w niemajętnej dziewczynie i że nie potrafi jej tego powiedzieć, że ona też go "jakby kocha", bo to pierwszy raz gdy czuje coś takiego. Gdy chce go widzieć, gdy czeka na niego... gdy tęskni lecz nie mówi o tym. I życie - jakże ono jest czasem pokręcone samo w sobie... Wspaniała powieść - i jakże zachwycający klimat angielskiej wsi. Niewiarygodne przeżycia.

Ksiązka porusza temat przemocy wobec kobiet, ich molestowania, poniżania, bicia... Już Stieg Larsson nawiązywał w trylogii Millenium do problemu z jakim boryka się północna Europa, a mianowicie despotyzm mężczyzn wobec kobiet. Tutaj mamy morderstwo Sussane, samotnej matki, która na oczach dziecka niespełna 5-letniego zostaje zabita i skopana po głowie, podczas gdy mała Tilde siedzi pod stołem w kuchni i maluje kredkami. Cała powieść osnuta jest wobec grupy terapeutycznej kobiet molestowanych w domu, które w jakikolwiek sposób doświadczyły przemocy od mężczyzn. Spotkania z psyc­hote­rape­utka­mi i z innymi współ-ofiarami mają im pomóc odnaleźć swoją siłę. W ich wątek zostaje wplątane morderstwo, które w jakiś sposób znajduje swoje swoje korzenie wśród tych kobiet. Fabuła ciekawa, skrzetnie przemyślana lecz jest w tej powieści coś, co denerwuje i irytuje. Ja, psycholog-amator, znajduję jakże wielkie przeoczenia w osobie lekarki Siri, tytułowej postaci, która znając się na fachu, posiadając wiedzę, doświadczając w przeszłości traumatycznych przeżyć nie potrafi "znaleźć języka w gębie" stając częstokroć przed grupą, za którą odpowiada. Nie mówi nic, milczy albo nie biernie uczestniczy w spotkaniach. Czy na tym polega praca psychologa? Czy pisanie spostrzeżeń "po" to wszystko za co odpowiada lekarz grupy? Obserwacja i pisanie? A gdzie dialog? Rozmowa? Wnikanie w pacjentkę? Czegoś mi w tej powieści brak - a ten brak uważam za wielkie przeoczenie autorek, co wpływa na niską ocenę całości powieści. A szkoda, bo zapowiadało się wybitnie...

Wspaniała. Powieść o niezwykłej fabule perfekcyjnie zszytej i dopracowanej. Wchodzimy w społeczeństwo Piury i Limy, a konkretniej mówiąc - w niektóre ich sfery i osoby lecz czujemy jakbyśmy znali wszystkich wokoło, jakbyśmy byli częścią tego kraju. Oto idziemy do zakładu Transportu i kierujemy wyjeżdżającymi z rana busami i autobusami, oto leżymy nago w łóżku i czekamy na przybycie męża, lub też knujemy intrygę \"z pajączkiem\" i lewym haraczem, który kusi szybkim zyskiem i pewną przyszłością... lub też mamy czarodziejskie wizje... Ile scen, tyle bohaterów i, jak się w konsekwencji okazuje, każdy ma jakiś związek ze sobą nawzajem. Bo w przyrodzie wszystko z czegoś wynika, do czegoś dąży i częstokroć okazuje się, że jesteśmy częścią wielkiej układanki. Vargas tym razem pokazuje nam czym staje się groźba haraczu. Oto pewnego dnia Felicito odnajduje list z groźbami. Oszust żąda zapłaty, co zabezpieczy biznes Felicita. Lecz ten postanawia ... nie płacić. I od tego momentu wszystko przybiera inny obrót aniżeli można przypuszczać. Pojawiają się policjanci, kochanka Mabel czy nieuczciwy nie-syn samego Felicita, którego wychował, karmił i przyzwalał na bycie jego ojcem. Jest też 80-letni Ismael, który nagle żeni się ze swoją gospodynią, młodziutką niemalże 25-latką. Co wyniknie z tej powieści? UCZTA dla zmysłów, która potem trwa i trwa. Vargas pisze tak, że po skończeniu lektury nie nastepuje koniec fabuły. Co to, to nie. Fabuła pozostaje w czytelniku i powraca do umysłu w najmniej oczekiwanych momentach. I żyje nieprzetrwanie