Książka mnie rozczarowała, ze względu na zbyt mało miejsca poświęconego sugerowanemu w tytule tematowi. • Jakieś 60% tekstu rzeczywiście koncentruje się na sytuacji Polaków pracujących w Norwegii. • Co w takim razie z pozostałymi 40%? To głównie wątki autobiograficzne autorki z lat spędzonych w Polsce i innych • krajach. Autorka nie poświęciła tu zbyt dużo uwagi analizie przyczyn uprzedzeń wobec Polaków,nie pytała rdzennych • Norwegów o ich zdanie, ale znalazła czas, żeby wspomnieć o swoim "białym przywileju" - cała str. 13 (przy 150 • stronach tekstu) • Nie zabrakło też przedstawienia poglądów autorki na np. jedzenie owadów, dyskryminację na tle religijnym i rasowym. • Przy definicja rasizmu jest u autorki specyficzna - rasizm w jej ujęciu to uprzedzenie wobec np. Polaków i Ukraińców • serio - osoba tytułująca się socjolożką tak rozumie to pojęcie.

To zdecydowanie nie jest komedia kryminalna, wbrew podtytułowi. To powieść obyczajowa z bardzo antypatyczną bohaterką - napastliwą, rozchwianą emocjonalnie, "wyłączającą" myślenie i irracjonalną.

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu. Z jednej strony, autor pokazuje szerszą perspektywę historyczną wydarzeń, z drugiej słabo radzi sobie z oceną socjologicznej i psychologicznej sytuacji Polaków. Zbyt koncentruje się na historii polityki, za mało na historii ludzi. Neguje też w pewnym momencie dzidziczenie traumy, co z punktu widzenia współczesnej psychologii jest bzdurą.

Warto przeczytać. W zasadzie, w zestawieniu z tym, co się ostatnio działo, np. zniszczeniami dokonanymi przez talibów, nasuwa się wniosek" wszyscy fanatycy religijni, niezależnie od wyznania, potrafią tylko niszczyć, są zagrożeniem dla ludzi, ich sztuki i nauki.

Spodziewałam się opowieści o zetknięciu się kultur, a przeczytalam słabą agitkę LGBT. Dodatkowo, jak w każdej agitce postacie albo całkowicie dobre, albo całkowicie złe, schematyczne. Wątek "szlachentego dzikusa" przeciwstawiony tym złym katolikom (wujątek-mąż bohaterki).