Jako wierna fanka Tolkiena po prostu nie mogłam nie przeczytać tej książki. I bardzo się cieszę, że jednak udało mi się ją dorwać i wręcz pochłonąć, bo jest to wspaniałe dopełnienie dla zwolenników twórczości Mistrza. Bo prawdziwa zabawa zaczyna się w momencie odkrycia, że Tolkien to nie tylko „Władca pierścieni” i ewentualnie „Hobbit”. • „Niedokończone opowieści” wyjaśniają kilka istotnych wątków, jednak również kilka spraw poddają w wątpliwość i przy okazji skłaniają do przemyśleń. • Książka genialna, lecz czego innego można się było spodziewać po Tolkienie? :p • A, byłabym zapomniała! Za ten słowniczek z tyłu wydawcy powinni mieć duży plusik w niebie!

„Czarne serce” to genialne połączenie fantasy, kryminału, a także romansu. Kolejna wspaniała książka, na którą trafiłam zupełnie przypadkiem (ach, te zrządzenia losu!). Powieść podobała mi się od początku do końca. Od razu urzekli mnie główni bohaterowie, którzy sprawili wrażenie niezwykle barwnych i oryginalnych. Viola kilka razy doprowadziła mnie do łez (ze śmiechu, rzecz jasna), z kolei Narcissus zawsze kompletnie mnie rozbrajał (kolejny typ dopisany do listy idealnych chłopaków z książek...). Z kolei ciotki Violi, Lucinda i Bellinda były ogromnie zabawne i pocieszne. • Elisa Puricelli Guerra ma lekki i przyjemny dla oka styl i nietuzinkowe pomysły. Gdy te dwie rzeczy złączą się w całość, czego chcieć więcej od książki? ;)

Książkę przeczytałam tylko dlatego, że obiecałam mojej szkolnej bibliotekarce pomoc w promowaniu działalności biblioteki – miałam wybrać dwie nowe książki ze szkolnych zbiorów, przeczytać je i zaprezentować. No i jedną z nich okazała się powieść Marcina Szczygielskiego. Początek nie powalił mnie na kolana, i miałam wrażenie, że później było już coraz gorzej. Hm, moja opinia pewnie nie jest obiektywna – czytałam w życiu setki książek z gatunku fantasy, znam więc wiele lepszych od tej. Nie wiem, może w dodatku byłam już na tę pozycję trochę za stara? Pewności nie ma, jednak książka zdecydowanie nie przypadła mi do gustu.

Trochę ciężko mi jest ocenić tę książkę, bo jest, hm... nietypowa. Rzadko czytałam książki oparte na faktach, dopóki nie trafiłam właśnie na tą. Przyznam się bez bicia, że nawet nie próbowałam się dowiedzieć, o czym to jest – spodobał mi się tytuł = pożyczyłam. I przeczytałam: początek całkowicie mnie zachwycił (choć cały czas zastanawiałam się, gdzież jest ta tytułowa ‘ciemność’), a później... Bum! Nie, kompletnie nie takiego wymiaru ciemności się spodziewałam. • Ogromny plus dla Jany Frey za wspaniałe, barwne i do bólu wręcz realistyczne opisy przeżyć bohaterki. Podczas czytania bardzo łatwo było mi się wczuć w jej przygnębiającą sytuację. Nie mniej jednak ode mnie 4 gwiazdki, bo mam wrażenie, że mogłoby być jeszcze lepiej, niż było.

Od dawna twierdziłam, że miłość to nic innego, tylko choroba. Wszyscy pukali się w czoło i patrzyli na mnie z politowaniem, co powoli zaczęło doprowadzać mnie do szału. W bibliotece trafiłam na „Delirium”, zaczęłam czytać i... Eureka! To jest to! Amor deliria nervosa, czyli najbardziej zdradliwa choroba świata. Uwielbiam tę powieść za to, że niby jest fantastyczna, a jednak ściśle nawiązuje do naszych realiów – wmawianie ludziom, kim powinni być, kontrolowanie, zastraszanie, kierowanie nimi jak pionkami. Czyż nie tak właśnie jest w naszym świecie? Tak, u nas nie chodzi o jedną chorobę. Nie chcą kontrolować jedynie naszych uczuć – pragną sterować całym naszym życiem. Ale dobra, odbiegam od tematu. Książka genialna, czytało mi się ją lekko i przyjemnie, chociaż czasami musiałam sobie zrobić drobną przerwę, żeby pójść i spokojnie użalać się nad życiem, ewentualnie narzekać na to, że znajduję się w trzeciej fazie delirii, nadmieniając, iż następna to nic innego jak niechybna śmierć. • Ta książka na zawsze zmieni Wasze spojrzenie na miłość.