Po raz drugi miałam okazję spędzić czas z zabawnym Longinem, którego pierwowzór jak się wcale nietrudno domyślić stanowi osoba prezentera telewizyjnego Marcina Prokopa. W tej części opowieści Longin zaczyna podbijać świat. Z rodzicami i bratem podbija słynny Paryż. Wraz ze swą babcią oraz wujkiem wyrusza na Mazury. Tu ma zamiar rozkręcić swój własny interes. Będzie sprzedawał witaminizowaną karmę dla łabędzi w postaci zwykłych kulek z chleba. Żeby atrakcji było mało na ostatnich stronach powieści opisana jest historia Longina i jego kumpli, którą przeżyli podczas kolonii nad morzem. Zawadiacki Longin nie byłby oczywiście sobą, gdyby komuś nie zaszedł za skórę. Tym razem zapadnie głęboko w pamięć sięgającemu mu rzecz jasna tylko do pasa kierownikowi sławetnej kolonii. Jak uda mu się wybrnąć z opresji? Najlepiej przekonajcie się sami… Rzeczą oczywistą jest, że serdecznie zachęcam wszystkich do tej niesamowitej lektury.

Było to już moje trzecie spotkanie z kryminałem Katarzyny Puzyńskiej. Muszę przyznać,że strasznie chciałabym, aby autorka podjęła próbę napisania kryminału w nieco innym tonie niż te o policjantach z Lipowa. Uważam, że ma ona duży potencjał oraz bogaty warsztat literacki dotyczący tworzenia tego typu gatunku, a mimo wszystko dalej brnie w ciągnięcie tej samej historii. Przyjęty przez nią po raz kolejny taki sam schemat sprawia, że tym razem byłam nieco znudzona dalszymi perypetiami powtarzających się w powieści bohaterów. Co do akcji - cóż jak zwykle wartka, intrygująca, zaskakująca oraz trzymająca w napięciu do ostatnich stron. Czekam na więcej, ale za Lipowo już chyba raczej podziękuję... No zobaczymy... ;)

Jest to książka, od której rzeczywiście trudno się oderwać. Sam styl pisania Magdaleny Parys wprost mnie oszałamia. To po mistrzowsku skonstruowana powieść, która zawiera w sobie wątki sensacyjno-obyczajowe, jak i czysto polityczne. Akcja powieści rozpoczyna się w roku 2000, kiedy to w niewyjaśnionych okolicznościach ginie niejaki Klaus. Przed dwudziestoma laty sprawował on nadzór nad budową pewnego tunelu, który miał służyć szmuglowaniu ludzi z Berlina Wschodniego do Zachodniego. To dzięki temu tunelowi w 1981 roku udało się zbiec Franzowi. Co ma jednak wspólnego Franz z osobą Klausa? Kim są pozostali bohaterowie całej tej intrygi: Madzia, Wiktoria, Roman,Thorsten oraz facet od facetów? Proponuję przekonać się osobiście, bo naprawdę warto. To fascynująca historia życia kilku pokoleń ludzi, na które miała ogromny wpływ przede wszystkim powojenna sytuacja polityczno-społeczna tamtego momentu dziejowego. Po prostu pasjonująca opowieść. Serdecznie polecam, bo z całą pewnością WARTO.

Muszę przyznać, że była to według mnie najmniej emocjonująca powieść Lisy Genovy z tych dotychczas wydanych. Z całą pewnością to bardzo niesamowicie mądra historia, przy której można się wzruszyć. Książka opowiada o dwóch kobietach obecnie żyjących na wyspie Nantucket, których losy zbiegły się w pewnym momencie ze sobą w sposób nieoczekiwany, ale czy tak do końca zupełnie przypadkowy? Jedna z nich to Beth, matka trójki dziewcząt, którą przed momentem mąż zdradził i która zupełni nie wie jak ma sobie z tym poradzić. Oddaje się zatem w wir pisania...Druga z nich to Olivia rozwódka, która nie potrafi się odnaleźć w obecnej rzeczywistości po stracie swego ukochanego synka Anthonego (chłopca z autyzmem). Ta z kolei w ucieczce przed ciągłym rozp­amię­tywa­niem­ oraz rozdrapywaniem jeszcze dobrze niez­abli­źnio­nych­ ran zaczyna pasjonować się fotografią. W pewnym momencie Olivia wyświadcza Beth pewną przysługę, odtąd kobiety nawiązują ze sobą stały kontakt... Po jakimś czasie Olivia ma zaszczyt jako pierwsza przeczytać powieść napisaną przez Beth... Po przeczytanej lekturze Olivi wydaje się, że głównym bohaterem książki Beth jest postać jej nieżyjącego synka. Czy aby na pewno? Dzięki dziwnemu zbiegowi okoliczności Olivia i Beth pomogły sobie nawzajem w udzieleniu odpowiedzi na stawiane nieprzerywanie trudne pytania dotyczące ich przeszłości, jak i przyszłości. Genova po raz kolejny w swej powieści podjęła temat samotności, odnajdywania sensu życia oraz ludzkiej wytrzymałości. Szkoda tylko, że tym razem czytając jej książkę odnosi się wrażenie, że wątek główny dotyczący historii autystycznego dziecka został "zepchnięty" nieco na plan dalszy w wyniku tak szeroko na wstępie przedstawionej historii rodziny, która w zasadzie powinna "grać drugie skrzypce". Mimo to warto jest jednak sięgnąć po tą lekturę.

To już kolejna publikacja dotycząca życia po życiu, którą miałam okazję przeczytać. Muszę przyznać, że relacje osób, które doświadczyły "przejścia" tylko w niewielkim stopniu się od siebie różnią. Mimo to w taki sam sposób poruszają czytelnika i sprawiają, że zmienia się w człowieku punkt widzenia dotyczący ludzkiej egzystencji oraz śmierci. Betty J. Eadie przeżyła śmierć kliniczną w wyniku wystąpienia nagłego krwotoku po wykonanym zabiegu chirurgicznym. W momencie gdy lekarze walczyli o przywrócenie jej do świata żywych ona znajdowała się w całkowicie innej, nikomu nieznanej przestrzeni doświadczając przy tym ogromnego szczęścia poznając tę drugą, LEPSZĄ stronę istnienia. Okazało się jednak, że to nie jej czas... Ma bowiem na Ziemi do wykonania jeszcze jedną ważną w swym życiu misję... Zatem chcąc nie chcąc wraca. • "Po schodach do nieba" to poruszająca opowieść niosąca ze sobą przesłanie miłości:"kochajcie się, bo to jest najważniejsze".