To jedna z tych książek, po której przeczytaniu ma się lekki zawód i niedosyt, jednak po jakimś czasie okazuje się, że zostaje nam w głowie na dłużej. Pisząc tą recenzję po prawie roku od przeczytania sama jestem zaskoczona jak wiele szczegółów zapisało mi się w pamięci z akcji tej powieści. Może to przez to, że sięgając po tę pozycję byłam pewna, że to kolejny typowy dla tej autorki thriller (czytałam już jej „Zabójcę z sąsiedztwa” oraz „Najmroczniejszy sekret”). Jednak tym razem jest to raczej mroczna obyczajówka opowiadająca o życiu w sekcie. Jako, że osobiście rzadko sięgam po takie klimaty literackie, niektóre opisane wydarzenia były dla mnie czymś „wybijającym się” na tle innych lektur. Nie polecam jej jednak komuś, kto szuka trzymającego w napięciu kryminału, czy też wartkiej akcji. Książka momentami się dłuży i mimo, ze zakończenie było dla mnie poniekąd saty­sfak­cjon­ując­e (udało im się mnie zaskoczyć), to w momencie skończenia powieści byłam nią trochę zmęczona. 6,5/10 • Gdy krajem wstrząsa wiadomość o zbiorowym samobójstwie członków sekty, Sarah dowiaduje się, że wśród ocalałych znajdują się dzieci jej zaginionej przed laty siostry. Życie kobiety wywraca się do góry nogami, nie tylko z powodu wzięcia pod swoje skrzydła dwójki nastolatków, ale przede wszystkim przez ich liczne bariery psychiczne powstałe przez lata życia w zamkniętej społeczności.

Jako fan literatury młodzieżowej i kryminałów postanowiłam sprawdzić dwa pierwsze tomy z serii „Zbrodnia niezbyt elegancka”, w której dwie przyjaciółki ze szkoły dla dziewcząt Deepdean decydują się założyć tajemne stowarzyszenie dete­ktyw­isty­czne­. Zapewne jako nastolatka połknęłabym taką tematykę od razu – zestawienie wciągających wątków dziewczyńskich tajemnic jak i zagadek z prawdziwą zbrodnią w tle, to coś, co stanowi nie lada gratkę na rynku czytelniczym. Obecnie była to dla mnie przyjemna, lecz lekko zbyt infantylna lektura. Z chęcią zare­kome­ndow­ałab­ym ją jednak wszystkim młodszym nastolatkom, które szukają połączenia Enoli Holmes z Panną Marple. Jedyny wątek jaki strasznie mnie tutaj raził to dosyć toksyczna (i niczym nieu­spra­wied­liwi­ona) relacja dwóch głównych bohaterek. Mam jednak nadzieję, że w kolejnych częściach autorka wzięła ten temat na siebie i lepiej z niego wybrnęła. Obie części oceniam na 7,5 jako, że są dobrą rozrywką dla swojego targetu. • II część „Herbatka z arszenikiem” – rozgrywa się podczas wakacji, kiedy obie dziewczęta przyjeżdżają w odwiedziny do rodziny Daisy. Urodzinowy obiad zamienia się jednak w miejsce zbrodni, kiedy to okazuje się, że jeden z gości został poczęstowany…trucizną.

Jako fan literatury młodzieżowej i kryminałów postanowiłam sprawdzić dwa pierwsze tomy z serii „Zbrodnia niezbyt elegancka”, w której dwie przyjaciółki ze szkoły dla dziewcząt Deepdean decydują się założyć tajemne stowarzyszenie dete­ktyw­isty­czne­. Zapewne jako nastolatka połknęłabym taką tematykę od razu – zestawienie wciągających wątków dziewczyńskich tajemnic jak i zagadek z prawdziwą zbrodnią w tle, to coś, co stanowi nie lada gratkę na rynku czytelniczym. Obecnie była to dla mnie przyjemna, lecz lekko zbyt infantylna lektura. Z chęcią zare­kome­ndow­ałab­ym ją jednak wszystkim młodszym nastolatkom, które szukają połączenia Enoli Holmes z Panną Marple. Jedyny wątek jaki strasznie mnie tutaj raził to dosyć toksyczna (i niczym nieu­spra­wied­liwi­ona) relacja dwóch głównych bohaterek. Mam jednak nadzieję, że w kolejnych częściach autorka wzięła ten temat na siebie i lepiej z niego wybrnęła. Obie części oceniam na 7,5 jako, że są dobrą rozrywką dla swojego targetu. • I część „Zbrodnia nie przystoi damie” – opowiada o założeniu towarzystwa dete­ktyw­isty­czne­go przez Daisy i Hazel, które muszą zmierzyć się ze swoim pierwszym śledztwem w sprawie zabójstwa ich nauczycielki – panny Bell. Największym problemem jest jednak fakt, że nikt poza nimi, nie wierzy w tę zbrodnię. Nikt poza mordercą.

„Pozornie bez winy” to całkiem udany debiut kryminalny. Szczególnie początek przypadł mi do gustu – w małej miejscowości Sobótka zostaje odnalezione dziwnie ułożone ciało młodej kobiety. Podkomisarz Marcin oraz sierżant Florianna próbują dowiedzieć się kim była kobieta coraz bardziej zagłębiając się w tajemnice lokalnych mieszkańców. Tak naprawdę, mamy tu dobrze zaplanowaną fabułę z wieloma ciekawymi zwrotami akcji. Podoba mi się też sam pomysł na morderstwo. Jedyne co według mnie psuje ten obiecujący thriller to wplecione w niego wątki żartobliwo – romantyczne. Ani one nie dodają humoru, ani głębszego sensu, nie mówiąc już o zupełnie niepotrzebnym i wręcz cringowym motywie flirtu między niektórymi bohaterami. Poza tym- jestem na tak i czekam na kolejne książki autorki :) 7/10

“Głód” to książka-pamiętnik aktywistki i feministki Roxane Gay. Pisarka zmierzyła się w nim z własną otyłością, z tym co doprowadziło jej ciało do takiego stanu oraz z trudnościami życia osoby z nadwagą. Ja osobiście mam do tej książki mieszane uczucia – z jednej strony doceniam formę dziennika, styl pisarski oraz sam pomysł na autoterapię i poruszanie ważnych tematów (stąd moja wysoka ocena 7,5/10), jednak z drugiej – jest tu wiele szkodliwych fragmentów, oraz takich z którymi mocno mogłabym polemizować. Wiele razy miałam takie wrażenie, że wydając ten dziennik autorka nie jest sama świadoma tego, że jest dopiero w połowie swojej drogi do pogodzenia się z pewnymi rzeczami i jak bardzo potrzebuje terapii czy też pomocy w swoim podejściu do nadwagi. Zachęcam do przeczytania jako biografia autorki ale zdecydowanie NIE jako wszelaki poradnik.