Jam częścią tej siły, która wiecznie zło chcąc czynić, wiecznie czyni dobro. Te słowa z Fausta parokrotnie padają w tej książce, która ukazuje mroczność, kruchość i niezbadane nawet przez nas tajniki naszej psychiki. Nie jest to książka dla każdego i nie na każdy dzień. Nasz odbiór muzyki, sztuki, literatury czy choćby obiadu jest uzależniony od wielu czynników. Ja tę książkę dziś wchłonęłam. Śmiałam się na głos z absurdów sytuacji, imion bohaterów i powiązań literackich czy filozoficznych, często stylem przypominał mi ten humor opowiadania Borisa Viana. Aczkolwiek pozycja ta mówi o zwykłej degrengoladzie egzystencji człowieka. I nie ma to znaczenia gdzie i kiedy rozgrywa się ta akcja. Mnie urzekła.

Tyle lat po wojnie i jak ciężko się TO wszystko wciąż czyta. Książka ważna, mówiąca o nas, o zachowaniu wobec zmarłych, o szacunku lub raczej jego braku w stosunku do nich, o braku poszanowania pamięci. Cały czas nie wiem czy to brak edukacji, czy nasz specyficzny genotyp. • Czytając o zachowaniu ludzi w sytuacjach ekstremalnych trudno wydawać jakiekolwiek osądy gdyż sami nie wiemy jakie procesy chemiczne zaszłyby w naszym mózgu i co zrobilibyśmy my. Ale historia, którą opisuje autor nie zdarzyła się podczas wojny, w stanie zagrożenia życia lub sytuacji ekstremalnej. Są to lata powojenne kiedy ludzie nie umierali z głodu a ich wybory nie były podyktowane widmem cierpienia, tortury lub utraty życia. • Historia bezczeszczenia grobów ludzkich, wykopywania złota z różnych zakamarków ich rozkładającego się ciała jest absolutnie wstrząsająca. Nie spotkałam się wcześniej z tą historią. Mało się o tym pisało. A każdy kto podjął temat traktowany był jak wróg narodowy. Pewnie dlatego, że my Polacy nigdy nie byliśmy w stanie obiektywnie nazwać i ocenić naszej postawy na przestrzeni wieków. Wolimy się odbierać jako bogobojny, zawsze ciemiężony, wybrany przez niewiadomo kogo naród. • Reportaż wstrząsający tematem i próbą racj­onal­izow­ania­ swoich czynów przez ludzi uczestniczących w tym procederze.

Zajarałam się na tę książkę jak pochodnia. Facet z Podkarpacia pisze książkę o chłopach galicyjskich i dostaje nagrodę Nike. Temat dla mnie bardzo ciekawy i bliski domu. Chciałam ją potraktować jako preludium do Ludowej Historii Polski, której nie mogę się już doczekać. • Jak sam tytuł wskazuje jest to baśń. Dużo tu wiedźm, czartów, gadających kotów albo może kogutów, znikających i nagle pojawiających się postaci. Dużo tu chłopskiego gadania i rzucania wulgarnym mięsem. Dużo też erotyzmu, czasem miłosnych uniesień czasem chamskiego spółkowania. I to wszystko ma tu swoje należyte miejsce. • Nie wiem więc dlaczego tak książka mnie tak wymęczyła. Drugą połowę pierwszej części ciągnęłam przez dwa dni. Dużo charakterystyk postaci (choć literacko poprawne) były dla mnie spłycone, a paradoksalnie cała książka za długa o 150 stron. Z jednej strony realizm magiczny ale przecież też postać Jakuba Szeli, więc historia. Nie wiedziałam jak to ugryźć. Wiem też, że czasem książka po prostu nie siada ze względu na czas kiedy się ją czyta. Mogę też być najzwyczajniej w świecie na tę książkę za głupia. • Bardzo podobało mi się posłowie doktora historii Arkadiusza S. Więcha O Jakubie Szeli. Na pewno chcę się wgłębić w historię polskich chłopów.

Odwlekałam z przeczytaniem tej lektury. Myślałam, że będzie to wywiad z wieloma kobietami, które opisują drastyczne sceny molestowania seksualnego i że książka będzie koncentrować się na sensacji. Myliłam się. • Jest to rzetelne śledztwo dziennikarskie, które zdemaskowało nie tylko Weinsteina ale też wielu dziennikarzy nadużywających swej władzy i stanowiska w NBC. • Ronan Farrow wie jaki wpływ na psychikę i dorosłe życie ma molestowanie seksualne. Sam jest dzieckiem Mii Farrow i Woodiego Allen’a a jego rodzona siostra, Dylan, była molestowana przez ojca jako mała dziewczynka. Zajęcie się tą sprawą na pewno w dużej mierze było jakąś próbą zado­śćuc­zyni­enia­ w stosunku do siostry, której sam jako dziecko nie był w stanie ochronić, a której oskarżenia został odrzucone przez sąd a reputacja zszargana. • I tak jak ilość pokrzywdzonych kobiet zatrważa to większą tragedią jest fakt, że ogrom ludzi z Hollywood, Wall Street czy newsroomów redakcyjnych największych stacji telewizyjnych świata o tym procederze wiedziały. • Jak przykre jest to, że w imię kariery, sławy nie jesteśmy w stanie wstawić się za koleżanką z pracy, którą właśnie zgwałcił szef. Przykre jest też to, że często ten świat znanych i podziwianych jest tak ohydny. Że za pieniądze jesteś w stanie kupić milczenie ludzi. Sam Farrow był szczerze smutny rozmawiając z Meryl Streep, która starała się udowodnić całemu światu, że nic nie wiedziała, podczas gdy wiedział cały świat Hollywood. • Podziwiam autora, że pomimo gróźb ze strony prawników Weinsteina, zastraszania, braku wsparcia od NBC, byciu śledzonym nie odpuścił. Bardzo zasłużony Pulitzer dla niego i New Yorkera. To są ważne historie.

Książkę czyta się szybko, język jest płynny a Ci, którzy bez problemu są w stanie wyobrazić sobie czasy Sulejmana Wspaniałego, odnajdą się szybko w tej wartkiej akcji. • Tajemniczość i egzotyka tego dwuk­onty­nent­alne­go miasta jest przez autorkę (pomimo, że urodzoną we Francji) sprawnie oddana w słowach. Ci, którzy spróbowali poosmańskich widoków, histori i dźwięków uśmiechną się do wspomnień, Ci nier­ozdz­iwic­zeni­ Anatolią i Tracją poczują ochotę by tam pojechać. • Książka jest lekka i przyjemna, w sam raz na noworoczne leniuchowanie (lub przymusową kwarantannę 🙃). Natomiast porównywanie pisarstwa autorki do Orhana Pamuka jest nadużyciem. Wydaje mi się, że po prostu ludzie nie znają żadnego innego pisarza tureckiego. Nie ta półka, aczkolwiek poprawna.