„Harry Potter i Przeklęte Dziecko” w moich oczach pozostawia wiele do życzenia. Przemęczyłam ją tylko i wyłącznie dlatego, że mam słabość do Pottera, ale im dalej brnęłam w tę historię, tym częściej znajdywałam sobie inne ciekawsze zajęcia, które mogły mnie odciągnąć od czytania. Sposób, w jaki książka jest napisana, w ogóle nie przypadł mi do gustu i wiem, że nigdy więcej nie sięgnę po żadną sztukę teatralną. Fakt, że mamy do czynienia z dorosłymi już bohaterami, którzy przez te wszystkie lata zdążyli się zmienić, również postrzegam jako minus i, prawdę mówiąc, wolałabym po tych wszystkich latach otrzymać dostęp do książki, w której byłyby przedstawione ich dalsze losy niedługo po tym, jak ukończyli oni naukę w szkole magii i czarodziejstwa. Właściwie zastanawiam się, co się stało, że J.K. Rowling, której książki są wyjątkowe pod niemal każdym względem, zaakceptowała i podpisała się pod tym dziełem swoim nazwiskiem? Nie potrafię tego zrozumieć i chyba nigdy nie nastąpi dzień, w którym poznam odpowiedź na to pytanie. Muszę jednak powiedzieć, że pewne plusy również znalazłam, chociaż wiele ich nie było i nie były w stanie wynagrodzić tego, jak bardzo męczyłam się przez dłuższy czas nad kolejnymi stronami tej sztuki. Co mi się podobało? Powroty do przeszłości. Momenty, gdy cofano się do tak dobrze znanych już wydarzeń z czasów, gdy Harry był uczniem, były tymi, które z przyjemnością czytałam, ale co z tego, kiedy chwilę później wracano do teraźniejszości, gdzie nie czułam magii? Krótko mówiąc, mnie osobiście książka nie przypadła do gustu i o ile do historii o Harrym lubię wracać, tak po tę konkretną więcej nie sięgnę i wybiorę kolejnego fanfika, których jest w internecie od groma i, które potrafią dać więcej frajdy z czytania.

Książkę przeczytałam szybko. Gangsterski klimat połączony z wątkiem romantycznym oraz styl Kasi Haner doprowadził do chwili, w której walczyłam z koniecznością pójścia spać, by móc przeczytać kilka dodatkowych stron i dowiedzieć się co jeszcze zostało przygotowane dla czytelników. Losy Nicole i Marcusa są przedstawione w sposób, który budził we mnie wiele emocji. Od mieszanych uczuć względem głównej bohaterki, przez sympatię do Marcusa, po olbrzymi zawód, gdy zrozumiałam, że to już koniec i muszę czekać na kolejną część, by zaspokoić ciekawość, która narastała z każdą przeczytaną stroną. Tę historię kupiłam w całości. Pozwala ona zastanowić się nad tym, czy można żyć w bliskich relacjach z ludźmi, o których tak naprawdę nic się nie wie, oraz pokazuje, że nawet człowiek mający serce z kamienia, może prędzej czy później coś poczuć. Na każdego czeka gdzieś ta dawka uczuć umiejąca skruszyć najtwardszą skałę i tak też dzieje się w Zakazanym Układzie, który szczerze polecam wszystkim, którzy nie mają problemu z siarczystymi przekleństwami, czy scenami seksu w książkach ;)

„Bez słów” to książka między innymi dla osób, które lubią wzruszające i nieszablonowe historie. Historia Bree i Archera zdecydowanie mnie oczarowała. Opowiada o przełamywaniu barier, samoakceptacji, jak i akceptacji drugiego człowieka takim, jakim jest. Porusza tak ważne tematy, jak nietolerancja, zaufanie, czy nawet przyjaźń oraz miłość, jakie każdemu z nas towarzyszą każdego dnia. Kwestia romansu odbiega od tych dobrze nam znanych. Nie ma tu miejsca na przesiąknięte erotyzmem sceny, czy nadmiar słodkości, których w wielu książkach mamy pod dostatkiem, a zdarza się, że i w nadmiernych ilościach. Nie jest to też historia z tych, gdzie mężczyzna musi być silnym, gotowym bronić bojącej się wszystkiego kobiety, która bez jego nieustannego wsparcia, nie poradzi sobie w wielkim świecie.

Warto zapoznać się z tą konkretną książką, w której nieustannie czuć klimat grozy i, która swoim przesłaniem oraz wartościami daje do myślenia, sprawiając, że czytelnik zastanawia się nad odwiecznym problemem radzenia sobie ze śmiercią bliskich. „Cmętarz zwieżąt” trzyma w nieustannym napięciu, a historia potrafi się na długo wryć w pamięć i nie sposób pozostać na nią obojętnym. Polecam szczególnie tym, którzy nie mieli jeszcze okazji zapoznać się z tym konkretnym tytułem. Książka autentycznie potrafi przestraszyć, więc dla miłośników strasznych historii będzie idealna i z całą pewnością na długie lata zapadnie w pamięć. Co ważne niesamowicie wciąga i człowiek pogania samego siebie w czytaniu, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie się działo w trakcie czytania kolejnych rozdziałów. Ciężko się od niej oderwać i cóż... Trzeba się liczyć z tym, że wieczorne czytanie będzie miało swój finał nad ranem wraz z ostatnią stroną. Jedno jest pewne, jeśli oczekujesz zwykłego horroru, to z pewnością się rozczarujesz. Otrzymasz nie tylko powieść grozy, jaką można po przeczytaniu odłożyć na półkę, ale przede wszystkim historię w trakcie czytania, której doskonały styl pisarski Kinga, pozwoli zapoznać się ze wszystkimi przemyśleniami postaci i pomoże zrozumieć, z czego wynikały ich kolejne decyzje, co w połączeniu z tajemniczą historią gwarantuje pełną satysfakcję z lektury.

Grace i Jack to jedna z tych par, których wokół nas jest pełno. „Za zamkniętymi drzwiami” daje nam do myślenia i pozwala się zastanowić, ile razy społeczeństwo udaje, że nie widzi zła, które może mieć miejsce za ścianą naszych przytulnych mieszkań. Pokazuje też, że nie zawsze przychodzi nam poznać prawdziwe ja drugiej osoby, która z czasem może okazać się kimś zupełnie innym, z kim normalnie nie chcielibyśmy mieć do czynienia. W książce jest mnóstwo przykładów tego, jak można manipulować drugą osobą, doprowadzając ją powoli, ku własnej chorej uciesze, do psychicznego wykończenia. Momentami zastanawiamy się również nad tym, jak można być tak podłym i okrutnym człowiekiem, jakim jest Jack, bez skrupułów sprawiającym, że życie Grace zaczyna przypominać piekło na ziemi, a to, co dla wielu wydaje się doskonałym, w rzeczywistości jest męką, której nie sposób sobie wyobrazić. Książkę polecam nie tylko dlatego, że sposób, w jaki jest napisana, sprawia, iż dobrze się ją czyta, ale również z tego powodu, że pokazuje nam, że nie wszystkiego możemy być pewni, a to, co dzieje się za drzwiami innych mieszkań, nie zawsze musi być zwykłą małżeńską sprzeczką, po której lada moment pozostaną tylko przykre wspomnienia. Takich sytuacji jest w prawdziwym świecie na pęczki, a największą nadzieją dla krzywdzonych fizycznie, czy też psychicznie osób, jest najbliższe otoczenie, wolące udawać, że niczego nie widzi i niczego nie słyszy, co wielokrotnie doprowadza do najróżniejszych tragedii.