Ostatnie rozdanie

• 

  Zagórów BPMiG
  Historyczne pierwsze zdanie • Ogarnąć życie. Takie zadanie wyznacza sobie bohater. Przynajmniej podjęcie próby. Przecież, kto próbował, ten doskonale wie, że jest ono za ambitne dla każdego z nas. Czy ludzkie życie może zostać uporządkowane za pomocą alfabetu? Pozornie prosta sprawa: Zacząłem naturalnie od litery A. Tylko że alfabet nie jest naturalny, jest sztuczny i umowny. • Pełny tekst recenzji na stronie [Link] • Polecam! • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie

  +2 wyrafinowana
• 

  mstojak
  Skończyłam czytać książkę i nie mogę pohamować moich łez. Spływają mi po policzkach ciurkiem. Czuję ogromny żal, że miłość potrafi byc tak bolesna. Maria cierpi, chce popełnić samobójstwo a ostatecznie trafia do jakiegoś zakładu zamkniętego. Jakiego? Autor nie pisze, to czytelnik musi sobie dopisać... Kobieta sukcesu, dobrze wychowana, wykształcona, żona i matka, lekarz pediatra, lubiana, szanowana a nieszczęśliwa, kochająca do bólu i ostatecznie nie potrafiąca żyć bez ukochanego. Ona jest mi bliska, nie dlatego, że jest kobietą. Ona kocha mocno, dogłębnie, szczerze, kocha, tęskni i cierpi. O nim autor pisze mniej, a właściwie o jego uczuciach prawie nic. On bierze życie bardziej wyrafinowanie, zimno, dosłownie. Cierpi,lecz inaczej. Właściwie autor nie pisze, co było powodem ich rozstania. Bohater przyznaje, że nie był jej godzien. I to jest ten powód, jak sądzę. • Tyle w tej książce jest sytuacji, uczuć i emocji, tak bliskich mojemu sercu.ksiazka o miłości, przemijaniu, sensie życia. Wspaniała.
• 

  mmikulska
  Nie znam polskiego pisarza, który tak jak Myśliwski potrafiłby operować polszczyzną, czyniąc z opisywania świata sztukę. Zwyczajność zamieniona w literaturę.
• 

  Oborniki PBP
  Wiesław Myśliwski, Ostatnie rozdanie • „Ostatnie rozdanie” Wiesława Myśliwskiego to pełna refleksji opowieść o najważniejszych kwestiach ludzkiego życia – miłości, śmierci, samotności, poczuciu niespełnienia. Powodem do rozważań jest stary, zapisany numerami telefonów notes, który główny bohater próbuje uporządkować. Kolejno odczytywane nazwiska uświadamiają mu własne zaniechania i klęski, prowokują do pytania o sens istnienia, przemijania. Najpiękniejsze w utworze są portrety kobiet – zawsze wiernych, bezwarunkowo oddanych i kochających. To z pewnością mądra i wzruszająca lektura, choć także wyjątkowo pesymistyczna – bohater nieustannie ponosi porażki, ucieka od ludzi – a może od siebie - i nie potrafi zamknąć swego życia w spójną całość. Ludzki los porównuje do prucia starych ubrań, zajęcia, które w młodości wykonywał, terminując u krawca. • Ewa Klimasek – PBP Oborniki •

Brak wątków