Petersburg. Miasto snu • Autor: Joanna Czeczott • Moja ocena: 8/10 • „Petersburg. Miasto snu” to znakomity reportaż, który z dużą wrażliwością i głębią ukazuje jedno z najbardziej fascynujących miast Europy Wschodniej. Joanna Czeczott stworzyła wielowarstwowy portret Petersburga, oparty na skrupulatnym researchu, rozmowach z mieszkańcami oraz osobistej refleksji nad historią, kulturą i tożsamością miasta. • Autorka prowadzi czytelnika przez różne epoki – od caratu, przez rewolucję, czasy radzieckie, aż po współczesność. Nie brakuje tu wątków historycznych, socjologicznych, kulturowych, ale także osobistych historii ludzi zamieszkujących to niezwykłe miasto. Każdy z rozdziałów jest odrębnym felietonem czy reportażem, co nadaje książce formę mozaiki – barwnej, choć niejednolitej. Brak ścisłej chronologii czy jednego spójnego wątku fabularnego nie przeszkadza – przeciwnie, pozwala lepiej uchwycić atmosferę miasta, które samo w sobie jest nieco chaotyczne, pełne kontrastów i tajemnic. • Motyw snu, obecny już w tytule, przewija się przez całą publikację jako subtelna metafora – Petersburg jawi się jako miejsce piękne i jednocześnie złudne, na granicy jawy i fantazji. Tak jak okładka książki: przyciągająca wzrok, a zarazem szara i melancholijna, tak i miasto przedstawione przez Czeczott balansuje pomiędzy majestatem carskiej architektury a cieniem sowieckiej przeszłości, między romantyzmem a rzeczywistością. • Po lekturze pozostaje wrażenie, że Petersburg to nie tyle konkretne miejsce, co przestrzeń symboliczna – miasto, które śni samo o sobie i które trudno jednoznacznie zdefiniować. Autorka potrafi to wrażenie oddać z literackim wyczuciem i reporterską rzetelnością. • Książkę zdecydowanie polecam – zarówno miłośnikom literatury faktu, jak i osobom zainteresowanym historią i kulturą Rosji. To nie tylko reportaż o mieście, lecz także opowieść o pamięci, tożsamości i próbie zrozumienia współczesności przez pryzmat przeszłości. • ** 22:17 * 12.06.2025 * 54/2025 *

Obserwacja ptaków czy słuchanie ich śpiewu korzystnie wpływa na zdrowie psychiczne.

Nie zgodzę się z wyśmiewaniem dawnych metod. Nadal stosuje się pijawki, upust krwi czy bańki. Warto zainteresować się medycyną Hildegardy z Bingen.

Przyjaciele z Szepczącego Lasu przeżywają kolejne perypetie. Obchodzą urodziny Tappiego, który zupełnie o nich zapomniał. Dzieje się coś również nies­podz­iewa­nego­. Las nawiedza powódź i nikt nie wie z jakiej przyczyny. W ręce naszych bohaterów wpada tajemnicza błyszcząca rzecz, która budzi nie lada kontrowersje. Mamy okazję poznać zapominalskiego olbrzyma, starą wierzbę i pewnego nieproszonego gościa. Pomagamy Chichotkowi znaleźć jego ukochaną poduszkę do zasypiania, bo gdzieś się zapodziała. W końcu w Szepczącym Lesie zaczyna padać długo wyczekiwany śnieg, ale niestety zima oznacza dla wielu jego mieszkańców wielką nudę. Jak zwykle i na to sposób idealny znajduje dzielny wiking Tappi. Myślę, że dla wielu wielbicieli Tappiego opowiadania te będą jak niesamowitą przygodą z odrobiną magii w tle.

Świetnie się czyta, trzyma w napięciu, jest też niebanalny pomysł na fabułę.