Z ogromną przyjemnością wróciłam po latach do tej powieści. Nowa szata graficzna okładki nadała nowego smaku, ale humor, doskonałość pióra autorki, wspaniałe kreacje bohaterek zachwycają nadal. • Dwie , odnawiające znajomość po latach przyjaciółki, rezolutne 50 - latki Malwina i Eliza postanowiły zająć się kraśnickimi wandalami oraz złodziejaszkami i dokonać tytułowej zemsty. A dlaczego ekologicznej? Bo "śmiertelną" bronią ma być rycyna. Uda się? Przy takich spryciulach, pewnie tak i będzie bardzo zabawnie. • Trochę smaczku dodaje też fakt, że jedna z "mścicielek" jest teściową miejscowego policjanta śledczego. • POLECAM tę powieść i zachęcam do przeczytania innych, autorstwa Pani Małgorzaty. Niektóre z nich są powiązane bohaterami, ale nigdy nie stanowiły cyklu o wspólnym tytule

"Będzie bolało" to słodko-gorzki obraz przedstawiający nieudolność i niewydolność współczesnej służby zdrowia. Wszystko to opisuje z dużą dozą poczucia humoru człowiek, który jeszcze do niedawna pełnił funkcję lekarza stażysty w kilku brytyjskich szpitalach. Dlaczego zrezygnował z kariery wybitnego specjalisty? Przecież bycie lekarzem to prestiż, szansa na lepsze i dostatnie życie bez jakichkolwiek wyrzeczeń... Czy aby napewno? • Adam Kay opisuje lekarskie życie dosłownie od kuchni. Studia, staż i rezydenturę. Okazuje się, że droga do osiągnięcia zawodowego sukcesu w branży medycznej jest baaaardzo długa i wprost proporcjonalnie do tej długości wyboista. Autor w swym pamiętniku opisuje niezwykłe przypadki medyczne, z którymi miał do czynienia (momentami wręcz absurdalne), niejednokrotnie opowiada o zwyczajnej ludzkiej głupocie, ale także o własnej empatii do pacjentów, których polubił, a jak wiadomo nie powinien. To również ciekawa historia jego relacji z bliskimi, przyjaciółmi oraz partnerem. To opowieść o notorycznym braku czasu nawet dla siebie samego, braku pieniędzy i niebotycznej ilości obowiązków. Okazuje się jednak, że wszystko ma swoje granice i że nie każde marzenie warte jest spełnienia... Czasami warto powiedzieć sobie STOP i zacząć życie od nowa. Nie każda gra warta jest świeczki... • "Będzie bolało" to książka, która mnie bardzo miło zaskoczyła. Nie jest to może literatura jakiś wysokich lotów, ale przynajmniej oparta na prawdziwym życiu pewnego inteligentnego człowieka, który miał odwagę powiedzieć sobie dość, mimo ambicji, ogromnej wiedzy i zdobytego doświadczenia. Napisana dość plastycznym językiem, zachowująca realizm sytuacji, ale także z bardzo wysublimowanym poczuciem humoru. Czyta się ją świetnie. Nie nuży, nazbyt nie przeraża, a momentami można się przy jej lekturze ubawić wręcz do łez. Krótko mówiąc podobało mi się. Polecam.

To w dużej części pamiętnik Józi, która jako młodziutka dziewczyna została sprzedana przez matkę do polskiego haremu /tak polskiego!/ , który stworzył w swych posiadłościach wnuk słynnego Jana - Jan "Sobiepan" Zamoyski, herbu Jelita. Na ów pamiętnik trafia doktorantka , która ma ukazać historię protoplasty rodu Zamoyskich. • Józię sprzedano, gdyż po wypadku ojca bieda i nędza zajrzała do ich wiejskiej chałupy. • Czy dla Józi był to szok? A może wybawienie i zadowolenie , że ma piękne sukienki? W swym "pamiętniku" bohaterka opowiada o oblężeniu Zamościa, życiu w pałacu, w obozie wojskowym, a potem w ...Szkocji. • A w tle historia życia Zamoyskiego i trochę erotyki. • Recenzenci wytykają autorom, że popełniono zbyt wiele błędów ukazując XVII- wieczną Polskę.

POLECAM ten bardzo dobry thriller psychologiczny, w którym ON, ONA i jego MATKA - to toksyczny układ. • LAURA - jego matka - ma wszystko, szczęśliwe, ustabilizowane życie; CHERRY - dziewczyna - wydaje się, że nie ma nic, tylko matkę, której się wstydzi; DANIEL - syn i narzeczony - to młody lekarz, który dla dziewczyny jest przepustką do świata bogatych i jego matka nie może jej w tym przeszkodzić. • Ta debiutancka powieść autorki ukazuje, jak dwie silne kobiece osobowości /"czarny charakter" i manipulant/ walczą o uwagę mężczyzny, prawie idealnego i dobrego, który nie potrafi zauważyć złych intencji. Kiedy matka nie uwierzy w szczerość dziewczyny - rozpoczęła się WALKA. • A wszystko z Londynem i Lazurowym Wybrzeżem w tle akcji.

„Brzechwa dzieciom” - kto tego nie zna! A „Brzechwa nie dla dzieci” – o, to coś nowego! Rzeczywiście, Urbanek pokazuje inne, myślę, że dla wielu mało znane, oblicza bajkopisarza. Bardzo starannie i dokładnie przybliża sylwetkę poety, który chciał zdobyć popularność wierszami dla dorosłych, wzorem swego kuzyna Bolesława Leśmiana. • Te jednak nie cieszyły się uznaniem krytyków, a i czytelników też nieszczególnie. Przyznam, że i mnie nie bardzo przypadły do gustu, sądząc po tych obszernych fragmentach zamieszczonych w książce. Dziwne wydaje się jednak, że i wiersze dla dzieci uważano za zbyt skomplikowane i niepedagogiczne. Te przedwojenne zarzuty powrócą w jeszcze większym natężeniu po wojnie, gdy okaże się, że nie przystają do wymogów nowego ustroju. Bywało więc, że poeta musiał wnosić poprawki, by nie raziła „arystokratyczna aspołeczność kaczki dziwaczki”. • Urbanek przytacza w swej książce opinie krytyków, przyjaciół, poetów i przeciwników Brzechwy. Nie osądza jego postawy po 1945 roku, pisze tylko: „Był oportunistą, ale czy także kolaborantem, jak chcą jego krytycy”? Nie wypowiada się jednoznacznie, choć wydaje się, że pisze o nim raczej z sympatią. Cytuje po prostu fragmenty wierszy sławiących nowy ustrój, Stalina czy partię.Jednocześnie podkreśla mocno zasługi Brzechwy jako twórcy, prezesa i działacza ZAiKS-u, Pen Clubu czy ZLP. W opiniach tych, którzy go znali, powtarzają się słowa o dobrym człowieku, który pomagał potrzebującym. Pięknie wspomina poetę Tadeusz Konwicki: „w mojej pamięci jest słoneczny…To był wspaniały, strasznie sympatyczny człowiek”. I gdy się czyta książkę Urbanka, to rzeczywiście taki właśnie jawi się obraz Brzechwy. • Nie sądzę, aby po przeczytaniu tej biografii ktoś przestał darzyć go sympatią, choć oczywiście nie brak u nas jego przeciwników, co pokazuje autor w dwóch końcowych rozdziałach. Pisze w nich o burzy, jaka rozpętała się, gdy chciano nadać imię Brzechwy szkole w Dmosinie. Przytacza też historię swego ironicznego felietonu „Precz z Brzechwą” potraktowanego na serio, który wywołał falę nienawistnych komentarzy w Internecie. • Jest też w książce interesujący wywiad z córką poety o jej trudnych relacjach z ojcem. Całość bardzo interesująca, wzbogacona zdjęciami, anegdotami, fragmentami szopek noworocznych, których współtwórcą był przed i po wojnie Brzechwa, tekstów pisanych dla kabaretów. Na pewno daje to możliwość pełniejszego spojrzenia na poetę, który jednak pozostanie dla większości wspaniałym twórcą niezapomnianych postaci Pana Kleksa, kokoszki smakoszki, samochwały, lisa Witalisa i wielu, wielu innych.