Mortimer Folchart mieszkał ze swoją żoną Resie i malutką Meggie w wynajętym domu. Zajmował się intr­olig­ator­stwe­m - tak powiedzieliby pewnie niektórzy, ale właściwie Mo był raczej lekarzem książek, troszcząc się o te najbardziej zniszczone. Pewnego dnia, gdy czytał na głos Atramentowe serce swojej żonie, z kart powieści zaczęli wydostawać się jej bohaterowie! W salonie pojawiła się nagle grupa dziwnych mężczyzn, po chwili zaś bohater zauważył, że jego ukochana zniknęła. To książka zabrała ją w zamian i przeniosła do... no właśnie, gdzie? Mortimerowi nie udało się rozwiązać tej mrocznej tajemnicy. Od tamtej chwili przestał czytać na głos i próbował żyć normalnie. Kilka lat później Mo i dorastającą już Meggie odwiedza dziwny gość – ociekający deszczem Smolipaluch. Wszystko znów wywraca się do góry nogami, wracają dawne zagadki, świat baśni miesza się z rzeczywistością. Czy Meggie będzie w stanie uratować ojca, a może nawet odnaleźć zaginioną Resie?

Królikarni w Sandleford grozi zagłada. W miejscu, gdzie znajdują się nory i zielone pastwiska zaplanowano budowę osiedla mieszkaniowego. Królik Leszczynek wraz z obdarzonym wyjątkową intuicją bratem Piątkiem i grupką innych kłapouchów wyrusza na poszukiwania nowego, bezpiecznego domu. Po drodze króliki przeżywają wspaniałe i niebezpieczne przygody, nawiązują nowe przyjaźnie i odkrywają nieznany świat. Wodnikowe Wzgórze to opowieść o woli przetrwania, odwadze, braterstwie, przyjaźni, pokonywaniu trudności życiowych. Choć jej bohaterami są zwierzęta, to można ich doświadczenia i odczucia przyrównać do tych przeżywanych przez ludzi. Adams świetnie wykorzystał królicze środowisko do ukazania systemów politycznych takich jak totalitarny czy utopijny, a nawet skonstruował system wierzeń opartych na pięknych mitach, opowiadanych sobie przez zwierzęta. Książka Wodnikowe Wzgórze ukazała się w 1972 roku i w szybko stała się międzynarodowym bestsellerem sprzedanym w milionach egzemplarzy. Obecnie należy już do klasyki literatury. Trudno jednak określić: czy dziecięcej, młodzieżowej a może całkiem dorosłej? Ta alegoryczna powieść odsłania swoje kolejne warstwy przed czytelnikami w każdym wieku.

W osiemdziesiąt dni dookoła świata z gejem. Zdanie to doskonale odzwierciedla trzon fabuły powieści „Marny”. Jej główny bohater to prawie pięć­dzie­sięc­iole­tni pisarz Artur Marny. To człowiek, który przeżywszy pół wieku niczego szczególnego w swoim życiu nie osiągnął, ani w zawodowym, tym bardziej w prywatnym. Artura poznajemy w momencie gdy otrzymuje on od swego byłego, długoletniego kochanka zaproszenie na ślub. Pójść na przyjęcie weselne czy nie pójść? Oto jest pytanie? Zaszczycić wszystkich swoją obecnością i czuć się niezręcznie? Czy może odmówić i czuć się żałośnie? Artur wybiera najgorsze z możliwych rozwiązań – zwyczajnie tchórzy. Na szybko i nieco na siłę organizuje sobie literackie tournée po świecie. Akceptuje niemalże wszystkie propozycje dotyczące udziału w konferencjach, wykładach oraz wszelkich innych wydarzeniach literackich, byleby tylko emocjonalnie uciec od myśli o niechcianym zaproszeniu. Jego podróży przez Meksyk, Włochy, Niemcy, Francję, Maroko, Indie i Japonię to pasmo niepowodzeń, nieszczęść i nieporozumień. Pisarz tak bardzo chciał uciec od wszystkiego, a mimo swego misternie uknutego planu przyszło mu zmierzyć się z widmami przeszłości. Artur jest postacią pełną emocjonalnych rozterek. Jest też człowiekiem, który nie umie pogodzić się z własnym losem, a nawet z perspektywy czasu z własnymi decyzjami, które przecież wcześniej sam podjął. Rzeczywiście marny z niego bohater, zupełnie bez wyrazu, nieco nudny w swych wywodach i tylko odrobinę zabawny, ale raczej w żenującym tonie. • To tyle jeśli chodzi o treść. Forma literacka jest ok. Nie czyta się tego z zapartym tchem, ale język jest na tyle plastyczny, że brnięcie coraz dalej w gąszcz słów i znaków zbytnio „nie boli”. Jak na tytuł uhonorowany Pulitzerem…? Hmmm… Cóż… Szału raczej nie robi. W moim odczuciu bardzo przeciętna to proza, ale krytykiem literackim nie jestem. Może czegoś nie zrozumiałam, nie doszukałam się tak zwanego „drugiego dna”? Bywa…

Ktoś to wreszcie napisał, wreszcie zostało to powiedziane głośno. Włos się jeży jak czyta się o metodach nauczania i atmosferze panującej w takich szkołach. Niestety, nie zaskoczyło mnie to.

Po przeczytaniu tej książki zrozumiałam, dlaczego literaturę kobiecą traktuje się z lekceważąco.Kolejne infantylne romansidło dla niewymagających.