Już na samym początku zostajemy uraczeni dobrą anegdotą: Tadeusz Konwicki, któremu Antoni Słonimski zapisał w spadku telewizor Sony, nie był zdziwiony, gdy trumna z ciałem przyjaciela nie zmieściła się do grobu i trzeba było poszerzać dół. – Był większy niż przewidywały normy. Ale ja o tym wiedziałem – zapisał. Joannie Kuciel-Frydryszak za pomocą odpowiedniego doboru cytatów udaje się dopełnić obrazu bohatera biografii. "Słonimski. Heretyk na ambonie" to jednak coś więcej niż tylko zbiór dobrych anegdot. • Całość recenzji pod adresem [Link] • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie

Trzeba przyznać, że fragment książki wybrany na przynętę dla czytelnika to strzał w dziesiątkę: Ja uważam, że czas się pakować. Od pewnego momentu Agnieszka Osiecka miała w swoim pokoju małe zielone pudełko, a w nim najważniejsze dokumenty: metrykę urodzenia, zaświadczenie z banku, akt własności mieszkania. Ta książka to moje zielone pudełko. Natychmiast połknęłam haczyk. Kto by nie chciał tam zajrzeć? • Pełny tekst recenzji na portalu [Link] • Refleksyjnie i z humorem. Polecamy. • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie

Nie mogłam się oprzeć. Na początek smaczek dla polonistów: Ach młodość! Co to jest młodość? To jest stan, w którym człowiek jest pewien, że rozumie Wittgensteina. Osobiście należę do grupy tych absolwentów filologii polskiej, którzy z całego Wittgensteina znają tylko jedno stwierdzenie: granice twojego języka są granicami twojego świata. Jak widać nie przeczytane książki też wyznaczają człowiekowi granice. Niemniej zawsze można choć trochę nadrobić zaległości i spróbować zrozumieć Pilcha. No, ale nie róbmy autorowi złego PR-u – „Dziennik” nie jest polonistyczną lekturą! • Pełny tekst recenzji w Wannie: [Link] • Warto do niej wskoczyć z Pilchem ;-) • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie

Osoba żyjąca nieustannie z poczuciem, że wszyscy inni naokoło mogą o niej rozprawiać, ferować wyroki i etykietować z wyjątkiem jej samej – powie w końcu dość. To zwyczajnie ludzkie, dlatego dla mnie książka Moniki Jaruzelskiej nie potrzebuje dodatkowego uzasadnienia. Punktem wyjścia jest przecież dobrze nam znana sytuacja gombrowiczowska: być głupim tylko dlatego, że głupi mają cię za głupiego. Nawet jeśli ktoś nie czeka na „Kronosa” z wypiekami na twarzy, to niechęć do przyprawiania gęby w ramach terroru tzw. opinii publicznej nie jest mu raczej obca. • Pełny tekst recenzji pod linkiem [Link] • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie

Rewers „Dziennika”, Gombrowicz bez maski, Twarzą w twarz z Gombrowiczem, Koniec prowokacji – zakłębiło się w moim umyśle od potencjalnych tytułów recenzji „Kronosu”. Autor przyzwyczaił nas do tego, że trudno go ugryźć. Wstęp Rity Gombrowicz oraz szeroko zakrojona promocja książki sprawiły, że pewne zdania już brzmią jak recenzencki truizm. Intymnego dziennika Witolda Gombrowicza nie da się czytać jako samodzielnego utworu. Zwłaszcza stronice poświęcone latom przedwojennym są nużącą paradą rzeczowników. To jak czytanie powieści marynistycznej przez szczura lądowego: co chwilę zerkamy do przypisów, bo już nie pamiętamy, co to fokmaszt. • Pełny tekst recenzji na portalu Czytam w wannie. Zapraszam do klikania i czytania [Link] • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie