Książka Joanny Gromek-Illg o genialnej polskiej poetce jest, jak przyznaje sama autorka, skoncentrowana na życiu wewnętrznym twórczyni. Podpowiedzią w tej sferze stały się fragmenty prywatnej korespondencji Wisławy z jej bliskimi oraz przeprowadzone z nimi rozmowy. Powstała w ten sposób opowieść, która pozwala na wejrzenie za kulisy procesu kreacji i pomaga zrozumieć jego kontekst. Takt autorki i jej dokumentalne wyczucie w opracowaniu udostępnionej wiedzy, pozwoliły na stworzenie wizerunku poetki, który oddaje cechy jej złożonej osobowości, nie naruszając granic jej intymności. Ta biografia wewnętrzna „Wisełki”, wydana przez „Znak” w 2020 roku, mimo stałej aktualizacji badań na temat Szymborskiej, nadal intryguje i pozwalając zbliżyć się do historii życia poetki  wzrusza.

W książce laureatki Paszportu „Polityki” znajdziemy dwanaście opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest anomalia. Świat przedstawiony w tych historiach nie ma wyraźnie zaznaczonych reguł, tu wszystko może się wydarzyć – pnącze fasoli wyrastające z nosa pewnej kobiety, matka zasypiająca w sen zimowy, tajemniczy lot w kosmos, czy wyludniająca się wieś, w której przestrzeń opanowywana jest przez bujnie rozrastające się, tytułowe samosiejki. Autorka wprowadza czytelnika w specyficzny rodzaj dyskomfortu, a to naginając granice ludzkiej percepcji, innym razem zaś sygnalizując zmiany klimatyczne zwiastujące koniec epoki antropocenu. Nie są to jednak katastroficzne wizje zagłady ludzkości, a raczej zaskakujące i nie pozbawione humoru opowieści, które dają do myślenia.

Historia życia Ireny Gelblum to temat, który Remigiusz Grzela podjął po raz pierwszy w roku 2014, w książce Wybór. Nowo odkryte dokumenty skłoniły autora do opracowania kolejnej odsłony tej poruszającej biografii. Irena Gelblum była łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej w warszawskim getcie, lecz po wojnie – wybrała nieistnienie – jak to określa w komentarzu do książki redaktor Marian Turski. Zmieniła tożsamość, przeobrażając się w Irenę Waniewicz – dziennikarkę, a potem włoską poetkę – Irenę Conti. Sam autor przyznaje: Choć Irena stała mi się bliższa i ujrzałem w niej człowieka z krwi i kości, to nadal pozostaje tajemnicza i nieuchwytna. Taka była dla wszystkich, którzy się z nią zetknęli. O takiej też opowiadam Czytelnikom…”. Herstoryczny aspekt badawczej postawy autora wobec źródeł, podbija wartość tworzonej przez niego prozy.

„Złodzieje żarówek” to najnowsza powieść dygresyjna Tomasza Różyckiego, której bohaterem jest młody chłopiec o imieniu Tadeusz. Akcja utworu rozgrywa się w wielopiętrowym wieżowcu, będącym dla dziecięcego protagonisty labiryntem, pełnym klatek schodowych, wind i mrocznych przejść. Wywołująca wspomnienia historia rozgrywa się w momencie, kiedy ojciec posyła swojego syna do dysponującego młynkiem do mielenia kawy sąsiada Stefana. W ten sposób pisarz zaprasza nas do świata migotliwych wspomnień – stanowiących podstawę dla niej­edno­znac­znyc­h, nierzadko śmieszno-strasznych – czasów okresu PRL.

Telefon, portfel i stare zdjęcie matki to wszystko, co Marin zabiera ze sobą do nowego życia, które ogranicza się do czterech ścian pokoju w akademiku po drugiej stronie kraju. Dziewczyna uciekła od swojej przeszłości, znajomych i rodzinnej tragedii. Przerwę zimową na uczelni Marin spędza sama w opustoszałym akademiku. Jej samotność jedynie się pogłębia, a natrętne myśli zalewają umysł. Przeszłość nie daje jednak o sobie zapomnieć, a do życia dziewczyny wraca ktoś bliski jej sercu. Mabel to najlepsza przyjaciółka i jedyna miłość Marin. To spotkanie obudzi tłumione od miesięcy uczucia i zmusi dziewczynę do zmierzenia się z ciężką historią i prawdą o rodzinie. Powieść Tak jest okej to historia o samotności i radzeniu sobie z życiem, w którym nic nie jest okej.