Choć nie lubię czytać o przegranym życiu, jednak ciekawym staje się poznawanie losów ludowej poetki, która kiedyś w młodości uwierzyła, że wiedza i nauka to wielka wartość, a pod koniec życia z goryczą stwierdziła: „Gdybym się nie nauczyła czytać i pisać, ja głupia, byłabym może szczęśliwa. • W tekście znanej piosenki biesiadnej czytamy: My, Cyganie, co pędzimy z wiatrem / my, Cyganie, znamy cały świat/ My, Cyganie, wszystkim gramy / a śpiewamy sobie tak... Książka Angeliki Kuźniak wywołuje w wyobraźni czytelnika właśnie taki obraz tańczących, grających, śpiewających Cyganów, wędrujących po kraju w swoich taborach, tęskniących za przestrzenią, za życiem w zgodzie z naturą, za wolnością. Obok tego romantyczno-lirycznego obrazu swobody, nieujarzmionej witalności i nieposkromionej tęsknoty za odkrywaniem piękna i tajemnic świata, z kart reportażu wyłania się szara rzeczywistość, która jak szaranagajama z wiersza Mirona Białoszewskiego jest równie piękna, gdy jej zabraknie. Codzienne zmaganie się z trudami bytu, szukanie pożywienia, troska o rodzinę, okrutne odepchnięcie przez nie-Cyganów, izolacja społeczna, niezrozumienie, brak tolerancji, ciągła walka o przeżycie nieraz o głodzie i chłodzie to druga strona egzystencji ludności romskiej przedstawiona w utworze Angeliki Kuźniak. • Ciąg dalszy recenzji autorstwa członkini oleskiego DKK, Gabrieli Kansik, tutaj: [Link] ( wp.me/p2qabO-JN )

„Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie...”. Ta Mickiewiczowska fraza jak najbardziej przystaje do klimatu powieści zatytułowanej „Ciemno, prawie noc” współczesnej pisarki polskiej Joanny Bator. • Główna bohaterka utworu, Alicja Tabor jedzie do rodzinnego Wałbrzycha, by zebrać materiał do reportażu prasowego o zaginionych dzieciach, i przychodzą do niej... duchy. Ojca, matki, siostry... Nie dosłownie - co prawda - jednak bliscy reporterki ożywają. Dom rodzinny i miasto dzieciństwa niewidziane od piętnastu lat sprzyjają przywoływaniu przeszłości. Pamięć ożywia dawno wyparte obrazy, które trzeba „oswoić”, zrozumieć, zaakceptować. Trudna, choć nieuświadamiana przez dziecko, sytuacja rodzinna głównej bohaterki to jeden z wątków powieści. Traumatyczne przeżycia dotyczące choroby psychicznej matki, postawy ojca uciekającego od życia w poszukiwanie skarbu księżnej Daisy, wreszcie samobójczej śmierci siostry wywierają niezatarte piętno na stosunku Alicji do otaczającego świata i jej w nim miejsca. W tym znaczeniu powieść Bator to powieść rozrachunkowa z przeszłością. A ta, odkrywana fragmentarycznie, niesie element oczekiwania i niespodzianki, jej drastyczne szczegóły wywołują nastrój grozy. Jak w dramacie Mickiewicza. ... • Ciąg dalszy recenzji: [Link]

Poezja Bargielskiej zmusza wręcz do refleksji. Bezrefleksyjne obcowanie z nią to zwykła strata czasu, powiedziałabym nawet - gwarancja niezrozumienia jej i utrata wiary w siebie („bo nic z tego, co czytam, nie rozumiem”). • Wiersz „Oddam życie” szczególnie jasno - jak mniemam - podaje przepis na udaną egzystencję kobiety: „Rób to, co Bóg karze”!. Bądź zła, nie przestrzegaj reguł, norm, moralności, żyj dla siebie. Miej słabe strony. A gdy znajdziesz tę drugą, „tę zmyślną” osobę ... oddaj za nią życie. Mądrość kobiety wyraźnie ujawnia się także w jej zgodzie na rzeczywistość, w zrozumieniu mechanizmu małżeństwa i związku poza­małż­eńsk­iego­. • Gabriela Kansik, oleski Dyskusyjny Klub Książki. Cała recenzja: [Link]