Madame Chic to francuska pani domu, która zawsze wygląda odpowiednio do sytuacji, jej dom jest zawsze posprzątany i gotowy na przyjmowanie gości, każdy posiłek, nawet skromny, jest dopracowany w każdym szczególe, a czas poświęcany rodzinie upływa na wspólnych rozmowach i delektowaniu się ugotowanymi przez nią potrawami. Do tego uporządkowanego świata przyjeżdża pewnego dnia młoda Amerykanka – przyzwyczajona do snucia się po domu w rozciągniętych dresach, telewizora stanowiącego tło dla każdej czynności i podjadania na kanapie różnych przekąsek. Co wyjdzie ze zderzenia tych dwóch światów? Całkiem ciekawy poradnik. "Lekcje madame Chic" to rady i sugestie dla każdego, kto chce choć trochę zmienić swoje życie – uporządkować otoczenie, zadbać o siebie, rozwijać pasje i celebrować każdą chwilę. Bo przecież każdy dzień może być świętem. Polecam! am

Poznaj dobrego prozaika po jego krótkich formach. • Przypuszczam, że łatwiej napisać powieść, niż dobre opowiadanie. Etgar Keret w moim życiu zaistniał od końca … czyli tak zawsze trafiam na perełki! Od końca? Wyjaśniam: Dawno temu, kiedy miałam dostęp do telewizji publicznej, usłyszałam na tefałenie, że zbudowali Dom Kereta. Zbudowali go w samej Warszawie. Warszawa była mi bliższa, niż egzotycznie brzmiące nazwisko. A, że dom nietypowy, a że pisarz nietypowy … Kim jest ten Pan ? Zaczęłam się nim interesować. Trudno dostępne były i są nadal jego zbiory opowiadań. Zdecydowanie należą się ponowne wydania... Na „8% z niczego” trafiłam przez przypadek. Pożyczyłam od znajomej. W bibliotekach trudno o jego twórczość. Może jest zbyt awangardowy? Może należy omijać rankingi i wybierać jako lekturę te książki, które nie figurują na liście bestsellerów? Przypadkowo też trafiłam na zbiór opowiadań Gabriela Garcii Marqueza. Noblistę też zaczęłam czytać od krótkiej formy, na Stasiuka też trafiłam przypadkowo … albo na twórczość Markow Nowakowskiego, długo by wymieniać innych autorów.. • Etgar Keret to prozaik izraelski, obecnie pięćdziesięciolatek, który nie wygląda na swój wiek, ma piękną żonę, uznawany jest za mistrza krótkiej formy. Czyli jest zwyczajnym mężczyzną z niezwykłym talentem. • 34 opowiadania na 161 stronach. Moje ulubione to „Osiem procent z niczego”, „Błyszczące oczy”, „Butelka” czy „Człowiek bez głowy”. Dla osób które nigdy nie czytały Kereta: Polecam! Dla osób, które nigdy nie przepadały za opowiadaniami (bo w szkole trzeba było czytać jako lektury, brr!): Polecam! • Opowiadania są proste, bez nadmiernych opisów, prostolinijne, autentyczne, bezpretensjonalne, czasami wulgarne, wstrząsające i szokujące... i magiczne: Jak życie! • Nie można omijać w życiu pewnych wydarzeń, które wywołują w nas emocje, poruszają nas, szokują tylko dlatego, że akurat w tym momencie nam to nie pasuje i odgradzamy się, odwracamy i uciekamy przed problemem. Czytanie jest to obcowanie ze sztuką, czyli dokładnie to samo powinniśmy wiedzieć idąc do kina, teatru, czy muzeum lub słuchając muzyki. Jesteśmy częścią społeczeństwa, narodu, jakieś rodziny, jakiegoś towarzystwa, jesteśmy pracownikami. Czasami nas coś śmieszy, czasami szokuje, a niejednokrotnie zachwyca... Tak samo jest z opowiadaniami Kereta. Nie możemy usiąść i wzdychać: „Czemu pisarze nie piszą tak jak przed laty?”. Odpowiedź jest prosta: „Takie są czasy!” i nie zamkniemy się na nie, ani nie możemy stwierdzić, że coś się nie dzieje wokół nas, np. tylko z takiego powodu, że mamy „klepki na oczach i wszyscy są dobrzy i chcą szerzyć dobro”. Chyba, że wyprowadzisz się z miasta w przysłowiowe „Bieszczady”. • No chyba, że ktoś ma patent na podróże w czasie i może się przenieść tam, gdzie - mu się się wydaje – żyło się lepiej. • I uwaga: autor posługuje się specjalnym rodzajem dowcipu, który można nazwać surrealistycznym, więc „Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do opakowania bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu” :) rnal

"Wybrańcy" Steve'a Sem-Sandberga to opowieść o zakładzie opiekuńczo-wychowawczym "Spiegelgrund", który został utworzony na terenie ośrodka dla umysłowo chorych w Wiedniu w okresie II wojny światowej. Trafiają tam nie tylko dzieci i młodzież sprawiające problemy, ale przede wszystkim te dotknięte różnego rodzaju kalectwem i ciężkimi chorobami. Teoretycznie by zapewnić im jak najlepszą opiekę, w praktyce – by testować na nich leki, pisać o nich rozprawy naukowe, czy, zgodnie z wytycznymi nazistowskich władz, eliminować ze społeczeństwa, jako jednostki nieprzydatne i zagrażajace czystości rasy. "Administrujący pawilonem nie widzieli w nich dzieci, a jedynie okazy, żywe exempla fizjologicznych i neurologicznych defektów albo chorób, których przebieg warto studiować. ... Lekarze zaś przychodzili regularnie i obserwowali swoje okazy, decydowali, które należy pozbawić życia od razu, a które ewentualnie warte są starań, by trzymać je pod obserwacją jeszcze przez jakiś czas. Po podjęciu decyzji wracali, by przyglądać się samemu umieraniu." (str. 159). Trudna i przerażająca lektura, która kolejny raz pokazuje, do czego zdolny jest człowiek. Jak Ci, którzy przysięgali nieść pomoc i leczyć, stali się aniołami niosącymi śmierć, tłumacząc to rozkazami czy "wyższymi celami". Polecamy. Ku pamięci ale i ku przestrodze. am

Ona – Joanna Chyłka adwokat, starszy wspólnik z renomowanej warszawskiej kancelarii, obdarzona temperamentem i ciętym językiem, on – Kordian „Zordon” Oryński aplikant stawiający pod okiem patronki pierwsze kroki na sali sądowej. Oskarżony Piotr Langer, syn warszawskiego biznesmena - przebywa dziesięć dni w swoim mieszkaniu ze zmasakrowanymi ciałami dwóch osób. Jego wina wydaje się być bezsporna tym bardziej, że sam oskarżony uparcie milczy i zachowuje się dziwnie. Duet: mistrz i uczeń podejmują się obrony i nie dają się zastraszyć ciemnemu typowi i tajemniczemu gangsterowi, za to dają się wciągnąć w intrygę i grę, której finał zaskoczy zarówno bohaterów jak i czytelnika. jbud

Hanna Baker popełniła samobójstwo, ale postanowiła jeszcze, niejako zza grobu, wyjaśnić dlaczego i przez kogo. Puszcza więc w obieg taśmy magnetofonowe, na których opowiada o „efekcie śnieżnej kuli”, czyli sytuacjach, które doprowadziły ją do tego ostatecznego stanu. Jak szokujące będzie dowiedzieć się o sobie gorzkiej prawdy i co z tego wyniknie dla adresatów nagrań? • „Trzynaście powodów” Jaya Ashera to kolejna książka, która porusza bardzo trudny temat i zmusza do refleksji nad własnym postępowaniem względem innych. Robi to jednak w interesujący sposób, który powoduje, że tak, jak jednemu z głównych bohaterów trudno oderwać się od słuchania kaset, tak czytelnikowi ciężko jest przerwać czytanie. • Smutna opowieść, ale z czystym sumieniem ją polecam. AO