Po raz drugi postanowiłam wstąpić do Lipowa i raczej nie żałuję. Jak zwykle wartka akcja wzbudzająca zainteresowanie czytelnika do ostatniej strony. Może sama fabuła zbyt mocno odbiega od realiów życia, ale nie ma co narzekać w końcu to w całości fikcja literacka. Tym razem w okolicach Lipowa grasuje seryjny morderca. Za cel obiera sobie młode dziewczyny... O tym co je łączy i z jakim malarskim dziełem jest związana jego gra przekonajcie się sami. Myślę, że sięgnięcie do historii opowiedzianej przez Puzyńską i dla was nie będzie zwykłą stratą czasu. Gorąco polecam.

Życie cudem jest... Cuda zdarzają się każdego dnia. Myślę, że każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu ich doświadczył. Są swego rodzaju komunikatorem. O tym właśnie między innymi opowiada Metaxas w swej publikacji. Próbuje on udowodnić, że Bóg jako stwórca wszechmocny chce się komunikować absolutnie z każdym z nas wykorzystując przy tym różne formy. Dlaczego? Odpowiedź jest banalnie prosta. Dlatego, że i my jesteśmy różni. Używa do tego wizji, snów, słów, sytuacji i doświadczeń, aby się z nami komunikować. Mało tego On chce żebyśmy się tego spodziewali. Chce abyśmy nie zamykali się na to. Jednak wszystko zależy on naszej Wiary. Od wiary w możliwość zaistnienia cudu. Książka "Cuda" oparta jest na wielu autentycznych wydarzeniach, za pomocą których autor próbuje w sposób naukowy przekonać czytelnika do uwierzeniu w ich istnienie. To niezwykle ciekawa publikacja, która niewątpliwie wymaga nieco dłuższej kontemplacji.

"Rewolucja pożera swoje własne dzieci” - Kopaliński. Jest to pierwsze zdanie, które przyszło mi na myśl zaraz po przeczytaniu „Mężczyzny ze Stumilowego Lasu”. Książka Douglasa Laina to historia niezwykła i nie dla każdego. To psychologiczno, filozoficzno, biograficzna opowieść o życiu Christophera Robina Milne’a, syna twórcy słynnego Kubusia Puchatka. Okazuje się, że życie Chrisa u boku sławnego ojca nie było wcale usłane różami. Był on maltretowany przez swego ojca w dzieciństwie, a na domiar złego w późniejszym okresie walczył również na frontach II wojny światowej. W chwili gdy go poznajemy prowadzi własną księgarnię, w której z zasady oraz nienawiści nie sprzedaje powieści o „głupiutkim miśku”. Jednak jego dotychczasowy punkt widzenia w pewnym momencie ulega nieco zmianie. Dzieje się tak za przyczyną pewnego plakatu, na którym wykorzystano wizerunek Kubusia Puchatka po to, aby zachęcić do udziału w wiecu protestacyjnym w Paryżu. Chris udaje się do stolicy Francji, by móc uczestniczyć w studenckiej rewolucji. Jaka w związku z tym zajdzie u niego przemiana? Czy zdoła uwolnić się, uciec z fikcyjnego świata, w którym dotąd żył dzięki swemu ojcu? Przekonajcie się sami. Prawda dotycząca A.A. Milne jest wstrząsająca, ale jednocześnie zaskakuje tym, że jako człowiek niespecjalnie szanujący dzieci stworzył tak czarujące istoty, które zawładnęły tysiącami dziecięcych serc i nie tylko.

Po przeczytaniu tej książki nasunęło mi się pewne pytanie: Czy nie bycie KATOLIKIEM oznacza, że jest się kimś GORSZYM? Oprócz tego, że zasadniczym tematem powieści "Któż jak nie Bóg?"jest poszukiwanie przez autorkę szczęścia oraz własnej tożsamości to w tle przedstawiony został właśnie taki, jak na XXI wiek, nieco stereotypowy punkt widzenia. Sama jestem katoliczką, ale nie uważam ludzi innej wiary za osoby gorsze. Takie, które należy odsunąć na boczny tor, ponieważ odstają nieco od reszty. Super, że Jenny jako zadeklarowanej wcześniej ateistce udało się po wielu przeżyciach uwierzyć w istnienie Jezusa i przystąpić do wspólnoty chrz­eści­jańs­kiej­. Wierzę w to, że wyznanie jej jest szczere i że zapewni jej szczęście oraz spokój ducha. Mimo wszystko jakiś wewnętrzny głos podpowiada mi, że stało się też tak po części przez negowanie jej wcześniejszej postawy przez osoby z jej najbliższego środowiska, które w tej kwestii były w jakiś sposób określone. Uważam zwyczajnie, że zadecydowała o tym wywierana na niej, świadomie czy też nie, presja społeczna. Poza tym nie mam zastrzeżeń. Wartka, autentyczna historia z mnóstwem pytań i brakiem na nie jednoznacznych odpowiedzi. Głęboka analiza doktryny katolickiej, co do której wątpliwości miewają często również nawet jej kilk­udzi­esię­ciol­etni wyznawcy. Uważam, że jest to piękna opowieść o procesie nawrócenia, po którą mimo moich wielu zastrzeżeń warto sięgnąć. Serdecznie polecam.

Doskonale napisana książka dla dzieci!!! Jej tytułowy bohater Longin opowiada o swym dzieciństwie oraz dorastaniu w czasach PRL-u. W rzeczywistości pod tą zabawną postacią kryje się osoba wszystkim dobrze znanego polskiego prezentera telewizyjnego Marcina Prokopa. Stworzona zatem przez niego historia jest po części też jego "biografią". Autor w przezabawny sposób opowiada o swym rodzinnym domu, rodzicach, dziadkach, młodszym wiecznie dokuczającym braciszku, o kumplach z podwórka - tych autentycznych oraz o fikcyjnym Albercie. Niby ot taka zwykła historyjka dorastającego "łobuza" z Warszawy, ale napisana w tak lekki sposób, że potrafi zauroczyć nawet dorosłego czytelnika. Nie sposób jest się przy niej nie śmiać. O nie!!! To jest w zasadzie niemożliwe ;) Swoją drogą cenię autora za tak samokrytyczne podejście do siebie i za opowiadanie o swych fizycznych wadach z tak dużym dystansem oraz ogromnym HUMOREM. Świetna lektura dla całej rodziny!!! Polecam gorąco ;)